Ο Ρομπ Σιούελ, ηγετικό στέλεχος του βρετανικού τμήματος της RCI, για τα αποτελέσματα των εκλογών και τις προοπτικές για την ταξική πάλη στη Βρετανία.
[Source]
Μετά από 14 χρόνια επιθέσεων των Συντηρητικών και σκληρής λιτότητας, η συντριπτική ήττα του Ρίσι Σούνακ και της συμμορίας των Συντηρητικών εγκληματιών είναι απόλυτα ευπρόσδεκτη.
Η κλίμακα αυτού του τσακίσματος ήταν πραγματικά ιστορική. Έχοντας χάσει 251 ολόκληρες έδρες, το κόμμα των Τόρις έχει πλέον μια ανίσχυρη παρουσία στο Κοινοβούλιο. Αυτό αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη και πιο ταπεινωτική ήττα για το Κόμμα των Συντηρητικών στα σχεδόν 200 χρόνια ύπαρξής του.
Μια σειρά κορυφαίων Συντηρητικών έχασαν τις θέσεις τους στο Κοινοβούλιο: η πρώην πρωθυπουργός Λιζ Τρας, η ηγέτιδα της Βουλής των Κοινοτήτων Πένυ Μόρντοντ, ο υπουργός Άμυνας Γκραντ Σαπς και ο υπεραντιδραστικός «υπουργός του δέκατου ένατου αιώνα» Τζέικομπ Ρις-Μογκ, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς.
«Δόξα τω Θεώ είμαι ελεύθερος. Χαίρομαι που όλο αυτό τέλειωσε», δήλωσε σε έναν σαστισμένο παρουσιαστή του BBC News ένας πρώην βουλευτής των Τόρις που έχασε την έδρα του. Τέτοια είναι η κλίμακα της απελπισίας σε αυτό το στρώμα απατεώνων, που ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Η ραγδαία και άδοξη παρακμή του παραδοσιακού κόμματος του βρετανικού καπιταλισμού, που κάποτε ζήλευαν οι κυρίαρχες τάξεις σε όλο τον κόσμο, είναι μια αντανάκλαση της κλίμακας του πολιτικού σεισμού που ταράζει τη Βρετανία.
Μεγαλειώδης νίκη;
Εκείνοι που ωφελήθηκαν από την κατάρρευση των Τόρις ήταν, χωρίς κάποια έκπληξη, οι Εργατικοί του Στάρμερ. Ωστόσο, αν και οι Εργατικοί έχουν τώρα μια τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία με διαφορά 170 έδρες από το δεύτερο κόμμα, ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που ψήφισαν Εργατικούς μειώθηκε κατά περισσότερο από μισό εκατομμύριο σε σχέση με τις εκλογές του 2019.
Μάλιστα, μια δημοσκόπηση του YouGov λίγο πριν από τις εκλογές έδειξε ότι το 48% όσων σκόπευαν να ψηφίσουν Εργατικούς θα το έκαναν «για να διώξουν τους Τόρις». Μόνο το 5% δήλωσε ότι οι πολιτικές των Εργατικών ήταν ο βασικός λόγος για να ψηφίσουν το κόμμα και μόλις το 1% δήλωσε ότι θα είναι εξαιτίας της ηγεσίας του Στάρμερ. Έτσι, πολλοί άνθρωποι επέλεξαν το ψηφοδέλτιο των Εργατικών «κλείνοντας τη μύτη τους», χωρίς μη βλέποντας κάποια εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη αίσθηση ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.
Ο πραγματικός λόγος για την άνετη επικράτηση των Εργατικών ήταν η κατάρρευση των φήφων των Τόρις, μεγάλο μέρος των οποίων πήγαν στο Reform UK του Φάρατζ. Οι Τόρις πήραν 6,8 εκατομμύρια ψήφους (23,7%), ενώ το Reform πήρε 4 εκατομμύρια (13,4%). Αθροιστικά αυτά τα αποτελέσματα είναι 10,8 εκατομμύρια ψήφοι (38%), σημαντικά περισσότερες από τις 9,8 εκατομμύρια ψήφους των Εργατικών (34%). Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι ψήφοι των Εργατικών, υπολογιζόμενες ως ποσοστό του συνολικού εκλογικού σώματος, μόλις που ξεπερνούν το 20%. Αυτό σημαίνει ότι μόνο ένας στους πέντε εκλογείς υποστήριξε το Εργατικό Κόμμα. Ταυτόχρονα, το 40% του εκλογικού σώματος απείχε, μια αύξηση 7,4 ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με προηγούμενες εκλογές, γεγονός που υπογραμμίζει το ότι ένα πολύ μεγάλο στρώμα δεν μπορούσε να δει θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των κύριων κομμάτων.
Ωστόσο, λόγω του συστήματος του «μπόνους» των εδρών στο πρώτο κόμμα, οι Εργατικοί σάρωσαν στο αποτέλεσμα σε έδρες λόγω αυτής της διάσπασης των δεξιών ψήφων. Όλα αυτά δεν δείχνουν κάποια ηχηρή επιδοκιμασία για τον Στάρμερ και τη συμμορία του από υπαλλήλους του κατεστημένου.
Χωρίς εμπιστοσύνη
Ο βαθμός σκεπτικισμού και δυσπιστίας προς τα παραδοσιακά κόμματα και τους πολιτικούς είναι πολύ μεγάλος. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του YouGov έδειξε ότι σχεδόν οι μισοί από τους ερωτηθέντες θεωρούσαν τον Στάρμερ αναξιόπιστο – ένα ποσοστό ρεκόρ.
«Είμαι τόσο απογοητευμένη και θυμωμένη με τους ηγέτες των κομμάτων και τους βουλευτές μας που αναρωτιέμαι αν στ’ αλήθεια η ψήφος μου θα έχει κάποιο αποτέλεσμα», δήλωσε η Αλεξάντρα, μια νεαρή γυναίκα από το Λονδίνο, πριν από την ημέρα των εκλογών. «Δεν μπορώ να δω ένα λαμπρό μέλλον για τη χώρα, την οικονομία και τις δημόσιες υπηρεσίες μας, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει». «Είναι σαν να προσπαθείς να διαλέξεις ποιο είδος ΣΜΝ [σεξουαλικά μεταδιδόμενου νοσήματος] θέλεις», είπε ένας άλλος ψηφοφόρος που ρωτήθηκε από δημοσιογράφους ενόψει των εκλογών.
Οι Financial Times το συνόψισαν ως εξής: «Κάτω από την επιφάνεια αυτής της ιστορικής νίκης των Εργατικών, τα σημάδια είναι δυσοίωνα. Το ποσοστό των Βρετανών που πιστεύουν ότι το κόμμα του Στάρμερ κατανοεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, όπως και εκείνοι που δηλώνουν ότι οι Εργατικοί τηρούν τις υποσχέσεις τους. Και τα δύο στοιχεία είναι πολύ χαμηλότερα από ό,τι ήταν για την κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον όταν ανέλαβε τα ηνία».
Αυτή η περιφρονητική διάθεση έχει επιδεινωθεί από την ξεδιάντροπη στάση των ηγετών των Τόρις και των Εργατικών ως προς τη γενοκτονία στη Γάζα. Και αυτό αντανακλάται στον μεγάλο αριθμό ψήφων διαμαρτυρίας που έλαβε ένα πλήθος ανεξάρτητων υποψηφίων υπέρ της Παλαιστίνης.
Συγκεκριμένα, ο πρώην ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος μετά τον αποκλεισμό του από τα ψηφοδέλτια των Εργατικών από τον Στάρμερ, κέρδισε την έδρα του Ίσλινγκτον Νορθ με τεράστια διαφορά.
Σε πολλές άλλες περιφέρειες οι ανεξάρτητοι υπέρ της Παλαιστίνης υποψήφιοι μπόρεσαν να πάρουν τη νίκη από τα χέρια των Εργατικών. Και αρκετοί ακόμα δεν κέρδισαν, αλλά πήραν σημαντικό αριθμό ψήφων.
Παράλληλα, δεξιοί βουλευτές του Εργατικού Κόμματος όπως η Τζες Φίλιπς και ο Γουές Στρίτινγκ, βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής από υποψήφιους υπέρ της Παλαιστίνης. Στο Μπένθαλ Γκριν και Στέπνι, στο Ανατολικό Λονδίνο, η εν ενεργεία βουλευτής των Εργατικών, Ρουσανάρα Άλι, είδε τις ψήφους της να πέφτουν από τις 34.000 σε μόλις 1.800. Ο ίδιος ο Στάρμερ, στην εκλογική του περιφέρεια (Χόλμπορν και Σεντ Πάνκρας) όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν ανεξάρτητο υποψήφιο υπέρ της Παλαιστίνης, είδε τις ψήφους του να μειώνονται στο μισό, από 36.000 σε 18.000.
Μια περαιτέρω ένδειξη αυτού του μίσους προς τα κόμματα του κατεστημένου ήταν το μειωμένο αθροιστικό ποσοστό Εργατικών και Τόρις – το χαμηλότερο από το 1918. Επιπλέον, η συμμετοχή έπεσε στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1945, αποκαλύπτοντας μια βαθιά απόρριψη της συστημικής πολιτικής.
Κυβέρνηση κρίσης
Ο Σούνακ έφτιαξε τις βαλίτσες του και έφυγε από το Νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ. Ο Στάρμερ έσπευσε να φιλήσει το δαχτυλίδι του Βασιλιά και να ζητήσει την άδειά του για να σχηματίσει κυβέρνηση. Χωρίς αμφιβολία, θα είναι γεμάτος αγαλλίαση.
Αλλά το χαμόγελο του ηγέτη των Εργατικών δεν θα κρατήσει για πολύ. Η κυβέρνησή του θα αντιμετωπίσει μια χιονοστιβάδα από προβλήματα, δεδομένης της κρίσης του βρετανικού καπιταλισμού.
Μια πρόσφατη έκθεση από το Fairness Foundation αναφέρει ότι η Βρετανία θα γίνει πιο άδικη και άνιση τα επόμενα πέντε χρόνια, με αυξανόμενο χάσμα όσον αφορά τον πλούτο, την υγεία και τη στέγαση. Αλλά ακόμη και αυτό προσφέρει μόνο μια γεύση από τις επιθέσεις που θα αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και οι νέοι τα επόμενα χρόνια.
Ο Στάρμερ είναι απόλυτα πιστός στον καπιταλισμό και θα προστατεύσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Με το σύστημα σε κρίση, αυτό σημαίνει περαιτέρω επιθέσεις στους απλούς ανθρώπους. Αυτό θα τον βάλει σε τροχιά σύγκρουσης με την εργατική τάξη, η οποία θα αντισταθεί στην περαιτέρω λιτότητα και στις περικοπές στο βιοτικό επίπεδο.
«Η τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία των Εργατικών κερδίζει προς το παρόν την προσοχή, αλλά είναι χτισμένη σε σαθρά θεμέλια», εξήγησαν οι Financial Times. «Όπως το θέτει ο Τζέιμς Καναγκασούριαμ, επικεφαλής ερευνητής στην εταιρεία δημοσκοπήσεων Focaldata, το σύνολο των ψηφοφόρων που έστειλαν τον Στάρμερ στο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ κατανοείται καλύτερα όχι ως ουρανοξύστης αλλά ως κάστρο από άμμο. Καθώς η παλίρροια θα έρχεται τα επόμενα χρόνια, θα μπορούσε κάλλιστα να γκρεμιστεί, όπως ακριβώς έγινε τώρα με την επιρροή του Συντηρητικού κόμματος».
Μπορούμε λοιπόν να πούμε με σιγουριά ότι η τεράστια πλειοψηφία του Στάρμερ στο Κοινοβούλιο – όπως ακριβώς κι εκείνη που είχε κερδίσει ο Μπόρις Τζόνσον και οι Τόρις το 2019 – θα έχει εξαρχής δυναμίτη στα θεμέλιά της. Αυτή η νέα κυβέρνηση των Εργατικών θα είναι βουτηγμένη στις κρίσεις από την πρώτη μέρα.
Μουσική του μέλλοντος
Με ελάχιστες πραγματικές επιλογές να προσφέρονται, αυτές οι γενικές εκλογές μπορούν να παρέχουν μόνο ένα μερικό στιγμιότυπο της διάθεσης στην κοινωνία. Η νίκη του Νάιτζελ Φάρατζ – του οποίου το Reform UK κέρδισε τέσσερις νέες έδρες και 14,3% των ψήφων, καθιστώντας το τρίτο κόμμα του σε ποσοστά – είναι μια δυσοίωνη προειδοποίηση. Θα χρησιμοποιήσει την κοινοβουλευτική του πλατφόρμα για να ενθαρρύνει τις δυνάμεις της αντίδρασης.
«Αυτή θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους του Συντηρητικού Κόμματος», καυχήθηκε ο κ. Φάρατζ. «Υπάρχει ένα τεράστιο κενό στην Κεντροδεξιά[!] της βρετανικής πολιτικής και η δουλειά μου είναι να το καλύψω».
Η κρίση στο κόμμα των Τόρις, καθώς υφίσταται την επιθανάτια αγωνία του, θα ανοίξει μια κατάσταση ανακατατάξεων στα δεξιά της βρετανικής πολιτικής. Οι «μετριοπαθείς» Τόρις έχουν ουσιαστικά τελειώσει.
«Οι Συντηρητικοί αντιμετωπίζουν έναν Αρμαγεδδώνα», θρήνησε ο πρώην καγκελάριος Ρόμπερτ Μπάκλαντ. Η διαδικασία ανάδειξης νέας ηγεσίας «θα είναι σαν μια ομάδα φαλακρών που τσακώνονται για μια χτένα», πρόσθεσε.
Αντικατοπτρίζοντας την αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση προς τα αριστερά, στο Στράτφορντ και Μπόου, στο Ανατολικό Λονδίνο, 1.791 άνθρωποι ψήφισαν υπέρ της Φιόνα Λάλι, η οποία κατέβηκε ανοιχτά στη βάση ενός επαναστατικού κομμουνιστικού προγράμματος. Εκατοντάδες άνθρωποι εγγράφηκαν ως εθελοντές στην εκστρατεία της, πολλοί από τους οποίους έχουν ενταχθεί έκτοτε στο Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (RCP).
Το RCP, που ιδρύθηκε μόλις στις αρχές Μαΐου, αποφάσισε να κατεβάσει ως υποψήφια στις γενικές εκλογές τη Φιόνα για να δει την επικρατούσα διάθεση καθώς και να υψώσει το κόκκινο λάβαρο της επανάστασης.
Αυτό αποτέλεσε μια εντυπωσιακή επιτυχία, με την εκστρατεία μας να φτάνει και να βρίσκει απήχηση σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που το κόμμα μας επιδόθηκε σε μαζική δουλειά. Αλλά είναι μόνο η αρχή – ένα αρχικό σημάδι των ευκαιριών που βρίσκονται μπροστά μας.
Το πικρό φάρμακο του Στάρμερ
Τιτάνιοι αγώνες μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη! Αυτή η κυβέρνηση των Εργατικών δεν θα ενεργήσει διαφορετικά από τους Τόρις στην προσπάθεια διάσωσης του βρετανικού καπιταλισμού.
Ο Στάρμερ θα συνεχίσει να οπλίζει την ισραηλινή πολεμική μηχανή. Θα συνεχίσει να ακολουθεί τις επιταγές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Και θα συνεχίσει τις οικονομικές πολιτικές των Τόρις, δηλαδή το πικρό φάρμακο της περαιτέρω λιτότητας. «Η προσέγγισή μας στις δημόσιες δαπάνες βασίζεται στους ισχυρούς δημοσιονομικούς κανόνες, οι οποίοι θα διέπουν κάθε απόφαση που θα λαμβάνουμε στην κυβέρνηση», δήλωσε εκπρόσωπος των Εργατικών.
Η νέα καγκελάριος της Βρετανίας, Ρέιτσελ Ριβς, δήλωσε ότι ελπίζει πως οι επενδυτές θα βλέπουν τώρα το Ηνωμένο Βασίλειο ως «ασφαλές καταφύγιο». Οι ελπίδες της είναι βάσιμες: οι αγορές ανταποκρίθηκαν πολύ θετικά στο εκλογικό αποτέλεσμα, με τον δείκτη FTSE 250 να ανεβαίνει στο υψηλότερο επίπεδό του εδώ και δύο χρόνια!
Οι επικεφαλής των επιχειρήσεων και οι επενδυτές θα τρίβουν τα χέρια τους με χαρά για τη νίκη του Στάρμερ. Είναι το «ασφαλές ζευγάρι χέρια» – ο ορθολογιστής διαχειριστής των συμφερόντων των αφεντικών – που όλοι περίμεναν.
Οποιεσδήποτε ελπίδες ότι οι Εργατικοί θα προσφέρουν κάτι θετικό για τους εργαζόμενους θα διαψευστούν σύντομα. Αντί για μεταρρυθμίσεις, θα επιχειρηθούν βίαιες αντιμεταρρυθμίσεις. Η βαθύτερη κρίση του βρετανικού καπιταλισμού θα είναι το φόντο της θητείας του Στάρμερ. Στην πορεία, το Εργατικό Κόμμα υπό τον Στάρμερ θα γίνει ακόμα πιο μισητό από τους Τόρις.
Να προετοιμαστούμε για δράση
Η εργατική τάξη πρέπει να προετοιμαστεί για αυτό που έρχεται. Οι ηγέτες των συνδικάτων θα πρέπει να σηκωθούν όρθιοι και να προετοιμαστούν για δράση σε όλα τα επίπεδα, αντί να εκτοξεύουν άσφαιρα πυρά. Οι «αριστεροί» του Εργατικού Κόμματος θα πρέπει να αναπτύξουν μια σπονδυλική στήλη και να σταθούν απέναντι στον Στάρμερ. Δεν υπάρχει άλλος καιρός για «διακριτικότητα».
Ως εδώ! Μετά από μιάμιση δεκαετία στασιμότητας και παρακμής, η εργατική τάξη πρέπει να αρνηθεί να επωμιστεί το βάρος αυτής της καπιταλιστικής κρίσης. Κάντε τους δισεκατομμυριούχους και τους τραπεζίτες να πληρώσουν!
Ο Γουίλ Χάτον, αρθρογράφος και φιλελεύθερος οικονομολόγος του Guardian, λέει ότι οι συνδικαλιστές «ενδιαφέρονται περισσότερο να συνεργαστούν για να δημιουργήσουν καλούς χώρους εργασίας παρά να αποτελέσουν τη βιομηχανική πτέρυγα μιας προλεταριακής επανάστασης που δεν έρχεται ποτέ».
Ε λοιπόν, είδαμε πού οδήγησε η «συνεργασία» με τα αφεντικά. Ρωτήστε τους χαλυβουργούς της Νότιας Ουαλίας – οι οποίοι αντιμετωπίζουν μαζικές απολύσεις – πού τους έχει οδηγήσει αυτή η ταξική συνεργασία.
Έχουμε βαρεθεί αυτές τις προδοσίες από τους γραφειοκράτες των συνδικάτων και τους «Εργατικούς» πολιτικούς. Τους ενδιαφέρει μόνο η καριέρα τους.
Να χτίσουμε το επαναστατικό κόμμα
Το RCP θα συνεχίσει χτίζοντας πάνω στην επιτυχία του στο Στράτφορντ και Μπόου για να βοηθήσει στη δημιουργία ενός κινήματος που θα μπορεί να αντισταθεί στις επιθέσεις μιας κυβέρνησης Στάρμερ.
Για να πολεμήσουμε το βρετανικό κατεστημένο, καθώς και την υποστήριξή του στη γενοκτονία, ξεκινάμε μια πανεθνική εκστρατεία ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό. Κάνοντάς το αυτό τρόπο, επιδιώκουμε ένα ενιαίο μέτωπο με άλλες δυνάμεις, για να συνδέσουμε μεταξύ τους τους διάφορους αγώνες ενάντια στον Στάρμερ και τους εγκληματίες πολέμου.
Έχουμε μπει σε ένα ποιοτικά νέο στάδιο στη Βρετανία. Η επόμενη περίοδος θα είναι περίοδος καταιγίδων και αναταραχών, που θα μεταμορφώσει τη συνείδηση σε μαζική κλίμακα, ξεκινώντας από τη νεολαία.
Έχουμε μπροστά μας επαναστατικές καταστάσεις, στη Βρετανία και διεθνώς. Είναι ζωτικής σημασίας να χτίσουμε ένα επαναστατικό κόμμα πριν από αυτά τα επερχόμενα γεγονότα. Αυτό είναι το καθήκον που εμείς, το RCP, έχουμε θέσει στους εαυτούς μας, αυτό είναι το καθήκον που απαιτεί η ιστορία.
Προτρέπουμε όλους όσους ψήφισαν τη Φιόνα, και όλους όσους υποστήριξαν την εκστρατεία μας σε εθνικό επίπεδο, να παλέψουν μαζί μας και να προετοιμαστούν για την επερχόμενη βρετανική επανάσταση.