Οι πρώτες βασικές εκτιμήσεις της συντακτικής επιτροπής τoυ περιοδικού «Σοσιαλιστική Επανάσταση» (αμερικάνικο τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης) για τα γεγονότα που συγκλονίζουν τις ΗΠΑ.
[Source]
Το 2021 ξεκίνησε με έναν εκρηκτικό τρόπο. Για όσους είχαν αμφιβολίες, τα χθεσινά γεγονότα αποκάλυψαν το βάθος της κρίσης του αμερικανικού καπιταλισμού – και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ακόμα και στα ταραχώδη χρόνια πριν και μετά τον εμφύλιο πόλεμο των ΗΠΑ, δεν έχουμε δει ποτέ διαδηλωτές να εισβάλουν στο αμερικανικό Καπιτώλιο και να παροτρύνονται γι’ αυτό από τον πρόεδρο της χώρας! Ενεργοποιήθηκαν πρωτόκολλα για την αντιμετώπιση τρομοκρατικής επίθεσης. Έγινε ρίψη δακρυγόνων στους διαδρόμους και ένα τουλάχιστον άτομο πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε. Όπως το έθεσε ο πρώην πρόεδρος Τζ. Μπους, αυτές «είναι σκηνές που περιμένεις να δεις σε μία Μπανανία» – όχι στο προπύργιο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Ο αμερικανικός καπιταλισμός και οι θεσμοί του είναι σαν ένα ξύλινο σπίτι γεμάτο τερμίτες – και η σήψη του εξαπλώνεται γρήγορα. Μπορεί να φαίνεται άρτιο σε κάποιον, αλλά αν δοκιμάσει κανείς να πατήσει στη βεράντα το πόδι του θα τρυπήσει στο πάτωμα. Η διαλεκτική μέθοδος σκέψης εξηγεί ότι τα πράγματα μετατρέπονται στο αντίθετο τους. Για δεκαετίες, οι ΗΠΑ ήταν η πιο σταθερή από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες. Τώρα, ολόκληρος ο κόσμος παρακολούθησε τις σκηνές όπου δεξιοί διαδηλωτές λεηλατούσαν ένα από τα τρία σημαντικότερα κτίρια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Οι «παντοδύναμοι» θεσμοί της αμερικανικής κυβέρνησης έχουν αποκαλυφθεί να είναι πολύ πιο αδύναμοι και ασταθείς απ’ ότι εμφανίζονται να είναι.
Η θεμελιώδης κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής έχει οδηγήσει σε τεράστια κοινωνική αστάθεια και παρακμή στο «προπύργιο» του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Αυτή η κατάσταση εκφράζεται με την απότομη πόλωση, σε συνδυασμό με μαζική πολιτική σύγχυση. Η διάσπαση και η σύγχυση στις γραμμές της εργατικής τάξης οφείλονται στο αδιέξοδο του καπιταλισμού και στην απουσία μίας τολμηρής ανεξάρτητης ηγεσίας στις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Αν η συσσωρευμένη οργή των εργαζομένων διοχετεύονταν στο χτίσιμο ενός νέου μαζικού εργατικού κόμματος και στα συνδικάτα για την υπεράσπιση συμφερόντων της εργατικής τάξης, το 2020 και συνολικά η κατάσταση σήμερα θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Έχουμε δει πολλές απότομες και δραματικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια, και έχουμε να δούμε πολλές ακόμη. Το χάος, η σύγχυση και η έλλειψη ικανής ηγεσίας αποτελούν ένα σημαντικό εμπόδιο για την εργατική τάξη. Υπάρχουν όμως και πολλές ευκαιρίες για τους μαρξιστές. Ο Λένιν εξήγησε ότι η πρώτη προϋπόθεση που δείχνει ότι η κοινωνία εισέρχεται σε μια προ-επαναστατική περίοδο είναι ότι η άρχουσα τάξη είναι διχασμένη και δεν μπορεί πλέον να κυβερνά με τον παραδοσιακό τρόπο. Θα πρέπει να επιστρέψουμε στα προπολεμικά χρόνια για να βρούμε μια εποχή που η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ήταν τόσο διχασμένοι όσο σήμερα.
Πολλές φορές στην Ιστορία έχουμε δει ότι όταν η άρχουσα τάξη βρίσκεται σε παράλυση, οι μάζες αισθάνονται την ευκαιρία και κινητοποιούνται σε μια προσπάθεια να επιφέρουν μια θεμελιώδη αλλαγή. Ωστόσο, αυτό που είδαμε χθες, δεν ήταν τις εργαζόμενες μάζες να ξεσηκώνονται για να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να αλλάξουν την κοινωνία. Παρά τις ψευδαισθήσεις τους για επαναστατικό μεγαλείο, οι συμμετέχοντας στα χθεσινά επεισόδια ήταν ένα αντεπαναστατικό πλήθος που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να εισβάλει στο κτίριο ενός βασικού θεσμού της παγκόσμιας-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και να τον στρέψει ακόμη πιο δεξιά.
Χάος στο Καπιτώλιο
Ήταν αναμενόμενο πως η 6η Ιανουαρίου, ημέρα που το Κογκρέσο είχε προγραμματίσει να επικυρώσει τα αποτελέσματα των εκλογών, θα ήταν μια τεταμένη μέρα στην Ουάσινγκτον. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της προσπάθειας του Τραμπ να χαρακτηρίσει τις εκλογές ως νόθες διοργανώνοντας μία διαδήλωση με σύνθημα «Σώστε την Αμερική» την ημέρα της επικύρωσης του εκλογικού αποτελέσματος.
Η διαδήλωση συγκέντρωσε χιλιάδες από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Τραμπ, πολλοί από τους οποίους ταξίδεψαν απ’ όλη τη ολόκληρη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων ένοπλων μελών αντιδραστικών πολιτοφυλακών, των “Proud Boys” (ΣτΜ: ακροδεξιά φασιστική οργάνωση στις ΗΠΑ) και άλλων αντιδραστικών στοιχείων της ακροδεξιάς.
Ο ίδιος ο Τραμπ που αντιτάχθηκε τόσο σθεναρά στο κίνημα Black Lives Matter (BLM) και έφτασε στο σημείο να απαιτήσει στρατιωτική καταστολή τον Ιούνιο, απευθύνθηκε τώρα σε ένα πλήθος που κουβαλούσε αμερικάνικες σημαίες, σημαίες της Συνομοσπονδίας και σημαίες «Blue Lives Matter» (ΣτΜ: Απάντηση της ακροδεξιάς στο κίνημα Black Lives Matter. Με τον όρο «Οι Μπλε Ζωές Μετράνε» εννοούν τις μπλε στολές των αστυνομικών). Κάλεσε τους υποστηρικτές του να διαδηλώσουν στη λεωφόρο της Πενσιλβάνια και να δείξουν τον θυμό τους στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Ο προσωπικός δικηγόρος του Τραμπ, Ρούντι Τζιουλιάνι ζήτησε να αποφασιστεί το ζήτημα με μάχη.
Αντί για πολεμικές σκηνές με αστυνομικούς και την εθνοφρουρά να περιπολούν κάθε γωνιά στην Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων Black Lives Matter, η απάντηση της αστυνομίας κυμαινόταν από εντελώς απροετοίμαστη, έως ανοιχτά συμπαθής στους διαδηλωτές. Σίγουρα δεν είχαν τους αριθμούς και τον εξοπλισμό που χρησιμοποίησαν εναντίον των διαδηλωτών BLM, παρά τη δημόσια αναγγελία βίαιων ενεργειών σε δεξιές ιστοσελίδες τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της πορείας.
Λίγο πριν από τις 2 μ.μ., καθώς τα μέλη του Κογκρέσου υπέρ του Τραμπ αντιτάχθηκαν στην επικύρωση του εκλογικού αποτελέσματος στην Αριζόνα, το πλήθος έξω από το κτίριο του Καπιτωλίου πέρασε τα υποτυπώδη οδοφράγματα της αστυνομίας και κατέστρεψε το κυβερνητικό κτίριο, ρίχνοντας τοίχους και σπάζοντας παράθυρα. Τα έκτακτα δελτία ειδήσεων στα ΜΜΕ παγκόσμια πλημμύρισαν με εικόνες του πλήθους να εισβάλει από τα παράθυρα και να βαδίζει στις αίθουσες του Καπιτωλίου, ενώ οι γερουσιαστές με το κεφάλι χαμηλά έτρεχαν για να μπουν σε ασφαλείς αίθουσες.
Οι διαδηλωτές μπήκαν στο κτίριο, σταματώντας τη συνεδρίαση του Κογκρέσου. Συνέχισαν να καταλαμβάνουν και να λεηλατούν γραφεία, συμπεριλαμβανομένου του γραφείου της Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Πελόσι, της οποίας η αλληλογραφία και άλλα αντικείμενα κατασχέθηκαν ως τρόπαια. Χρησιμοποιήθηκε δακρυγόνο και το FBI και άλλοι ένοπλοι πράκτορες κλήθηκαν να ανακαταλάβουν το κτίριο. Ολόκληρη η Εθνοφρουρά της Ουάσιγκτον, μια δύναμη 2.700 ανδρών, και οι 650 εθνοφρουροί της Βιρτζίνια κινητοποιήθηκαν για την αποκατάσταση της τάξης. Αρκετές ώρες αργότερα, ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Κουόμο έστειλε επιπλέον 1.000 άνδρες από την Εθνοφρουρά της Νέας Υόρκης για να βοηθήσουν. Υπήρξαν επίσης μικρές διαδηλώσεις υπέρ του Τραμπ και εισβολές σε κυβερνητικά κτίρια σε μια χούφτα πόλεις σε όλη τη χώρα, αν και τίποτα δεν έφτασε στα επίπεδα των διαδηλώσεων που είδαμε στην Ουάσιγκτον.
Ο Τραμπ και οι απροσδόκητοι υποστηρικτές του στο Κογκρέσο σχεδόν σίγουρα δεν σχεδίαζαν το πλήθος να εισβάλει στο Καπιτώλιο, αλλά έπαιζαν με τη φωτιά. Ο Τραμπ είχε ενθαρρύνει θερμά την ακροδεξιά όταν κινητοποιούνταν στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας το φθινόπωρο, ζήτησε από τα “Proud Boys” «να κάνουν πίσω αλλά να είναι σε ετοιμότητα». Κουρασμένοι να είναι σε ετοιμότητα, τα σκυλιά της αντίδρασης του Τραμπ έσπασαν τα λουριά τους και έτρεξαν να δαγκώσουν τους εχθρούς του κυρίου τους.
Ήταν αυτό απόπειρα πραξικοπήματος;
Σίγουρα, αυτά είναι δραματικά γεγονότα! Όμως, ως μαρξιστές, πρέπει να διατηρήσουμε την αίσθηση της αναλογίας. Αυτό δεν ήταν ένα οργανωμένο πραξικόπημα στα πρόθυρα ανατροπής της αμερικανικής κυβέρνησης και επιβολής ενός φασιστικού καθεστώτος για να συντρίψει τους εργαζόμενους και την Αριστερά. Βρισκόμαστε μακριά από αυτό! Η εργατική τάξη παραμένει η συντριπτική πλειοψηφία σε αυτήν τη χώρα και θα μπορούσε εύκολα να σαρώσει αυτόν το αντιδραστικό όχλο.
Ο βοναπαρτισμός, που πήρε το όνομά του από τον Βοναπάρτη, μπορεί να προκύψει στην κοινωνία μετά από μια περίοδο βαθιάς και παρατεταμένης αστάθειας όταν η ταξική πάλη φτάσει σε ένα αδιέξοδο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να εμφανιστούν άτομα που φαίνεται να υψώνονται πάνω από τις τάξεις και να ελίσσονται, κλίνοντας πότε προς τη μία τάξη ή κοινωνικό στρώμα και πότε στην άλλη, αποκαθιστώντας την «τάξη» και το «νόμο του σπαθιού» με τη βοήθεια του κρατικού μηχανισμού.
Για να επιτευχθεί αυτό, ο επίδοξος Βοναπάρτης πρέπει να έχει την υποστήριξη σημαντικών τμημάτων του στρατού. Ο Τραμπ δεν το έχει αυτό. Μόλις τρεις ημέρες νωρίτερα, και οι δέκα εν ζωή πρώην Γραμματείς Άμυνας δημοσίευσαν κοινή δήλωση στην “Washington Post” υπερασπιζόμενοι τα αποτελέσματα των εκλογών και προειδοποιώντας ότι η στρατιωτική ανάμειξη στις εκλογές «θα μας οδηγήσει σε επικίνδυνο, παράνομο και αντισυνταγματικό έδαφος». Εάν κινούταν ο στρατός, αυτό θα γινόταν για την απομάκρυνση του Τραμπ και όχι για την επιβολή του ως δικτάτορα!
Τα “Proud Boys”, οι συνωμοσιολόγοι και οι υπόλοιποι ακροδεξοί δεν αρκούν για να δημιουργήσουν μια δικτατορία, ούτε αποτελούν μέρος του κρατικού μηχανισμού (αν και ορισμένα μεμονωμένα μέλη είναι σίγουρα στρατιωτικοί και αστυνομικοί). Ακόμα και χωρίς οργάνωση και ηγεσία, το μαζικό εργατικό κίνημα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει εύκολα αυτές τις αριθμητικά ασήμαντες και κακώς οργανωμένες κοινωνικές δυνάμεις, αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορούν να κάνουν πραγματική ζημιά σε ατομικό επίπεδο και ότι ακόμη και αυτός ο μικρός καρκίνος μπορεί να μετατραπεί σε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο εάν δεν αντιμετωπιστεί νωρίς. Ωστόσο, αυτή η απειλή μπορεί να γίνει μια ρεαλιστική προοπτική μόνο εάν η εργατική τάξη αποτύχει να πάρει την εξουσία την επόμενη μια δεκαετία ή δύο, και μόνο μετά από μια σειρά σοβαρών ηττών. Μια κίνηση από το «μαστίγιο της αντεπανάστασης» προς αυτή την κατεύθυνση σε αυτό το στάδιο θα δημιουργούσε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια και θα αφύπνιζε την εργατική τάξη.
Μια πολύ μεγαλύτερη και αντίθετη αντίδραση προετοιμάζεται – πολύ μεγαλύτερη επειδή οι δυνάμεις για την κοινωνική πρόοδο ξεπερνούν κατά πολύ τους οπισθοδρομικούς πογκρομιστές στην αμερικανική κοινωνία. Η πλειονότητα των εκατομμυρίων που συμμετείχαν άμεσα στο κίνημα BLM ή υποστήριξαν τα αιτήματα και τις κινητοποιήσεις από το σπίτι αποτελούν το πραγματικό επαναστατικό μέλλον για αυτήν τη χώρα. Είναι μόνο θέμα χρόνου πριν το κίνημα επιστρέψει στον αγώνα σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.
Ο Τραμπ και η διάσπαση στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα
Το εκπαιδευτικό σύστημα, οι αστοί πολιτικοί, τα κύρια ΜΜΕ, η Εκκλησία και άλλοι θεσμοί του καπιταλιστικού συστήματος «ψέλνουν» διαρκώς το παραμύθι πως η Αμερική είναι η πιο δημοκρατική χώρα που υπάρχει ή υπήρξε ποτέ. Οι μαρξιστές δεν αποδέχονται αυτές τις κοινοτοπίες. Πρέπει να εξετάσουμε τον κόσμο όπως είναι πραγματικά.
Αν και χωρίς να το θέλει, ο Τραμπ βοήθησε στην αποκάλυψη της αλήθειας. Ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη τα δισεκατομμύρια σε δωρεές από τους καπιταλιστές, τους στρατούς από λόμπι επιχειρήσεων που πιέζουν τις κυβερνήσεις, η αμερικανική «δημοκρατία» δεν βασίζεται καθόλου στο αξίωμα «ένα άτομο, μία ψήφος». Τελικά, αυτό που σκέφτονται και θέλουν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχει καμία άμεση επίδραση στην κυβερνητική πολιτική. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται τελικά στοχεύουν στην υπεράσπιση και είναι εντός των ορίων του καπιταλιστικού συστήματος. Σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αυτός ο περιορισμός δεν αφήνει περιθώρια για ελιγμούς.
Η αστική τάξη ανησυχεί για την σταθερότητα του συστήματος της, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Κατανοούν πως αν οι μάζες πιστεύουν πως έχουν ένα λόγο στα πράγματα μέσω των εκλογών, θα δεχθούν πιο εύκολα τις αντιδραστικές πολιτικές που υποδεικνύει το μεγάλο κεφάλαιο στις κυβερνήσεις. Ωστόσο, καθώς περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα όπως πραγματικά είναι τόσο αυξάνονται οι αντισυστημικές διαθέσεις, και τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αστάθεια. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να βλέπουν την πραγματικότητα, τόσο πιο ασταθές είναι το σύστημα και τόσο μεγαλύτερες οι προοπτικές για την αλλαγή του.
Αλλά ο Τραμπ νοιάζεται μόνο για το άμεσο προσωπικό του συμφέρον. Η εγωμανής του συμπεριφορά καταστρέφει το πέπλο που από καιρό έκρυβε την πραγματικότητα της δικτατορίας του κεφαλαίου από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Εδώ βρίσκεται ο βασικός λόγος της αντιπαράθεσης ανάμεσα στον Τραμπ και της πλειοψηφίας της άρχουσας τάξης στην οποία ανήκει ο ίδιος.
Ο Τραμπ έχει υπονομεύσει ενεργά τη νομιμότητα του εκλογικού συστήματος των ΗΠΑ από τότε που ανακοίνωσε για πρώτη φορά την υποψηφιότητα του για πρόεδρος. Αν και κέρδισε την πλειοψηφία των Πολιτειών και τελικά την προεδρία το 2016, έχασε σε απόλυτο αριθμό ψήφων κατά τρία εκατομμύρια. Μη όντας ικανοποιημένος με το να γίνει ο πιο ισχυρός άνθρωπος στον πλανήτη, επέμεινε ότι υπήρξε μαζική νοθεία και ισχυρίστηκε ότι είχε κερδίσει επίσης και σε απόλυτο αριθμό ψήφων. Κατά την πορεία προς τις εκλογές του 2020, ισχυρίστηκε ότι ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να χάσει ήταν μέσω μαζικής νοθείας και αρνήθηκε να υποσχεθεί ότι θα διευκόλυνε μια ειρηνική μετάβαση εξουσίας. http://gty.im/1230454161
Από τον Νοέμβριο, ο Τραμπ περιβάλλεται από συμβούλους που τροφοδοτούν την αυταπάτη της μαζικής νοθείας. Όταν ο Κρις Κρέμπς, ένας Ρεπουμπλικανός διορισμένος για την παρακολούθηση της τεχνολογικής ασφάλειας που σχετίζεται με τις εκλογές, επιβεβαίωσε την εγκυρότητα των εκλογικών αποτελεσμάτων, απολύθηκε άμεσα. Ακόμα και ο Γενικός Εισαγγελέας Γουίλιαμ Μπαρ – ένας στρατιώτης του Τραμπ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο – στάλθηκε σπίτι του όταν δήλωσε δημόσια ότι δεν είχε δει κάποια ένδειξη νοθείας.
Ο «σεβασμός» του Τραμπ για τη βούληση των ψηφοφόρων έγινε εμφανής στο πρόσφατο τηλεφώνημά του στον υπουργό στην Πολιτείας της Τζόρτζια, Μπράντ Ραφενπέργζερ. Παρά το ότι ήταν δεξιός Ρεπουμπλικανός και υποστηρικτής του Τραμπ, ο Ραφενπέργζερ επέβλεψε τις προεδρικές εκλογές στη Τζόρτζια και αποδέχθηκε το αποτέλεσμα. Ο Τραμπ ζήτησε από τον Ραφενπέργζερ να «υπολογίσει ξανά» και να «βρει» τις 11.780 ψήφους που χρειαζόταν για να ισοφαρίσει.
Η αποφασιστικότητα του Τραμπ να πολεμήσει και να παραμείνει στον Λευκό Οίκο συνέβαλε στην επιδείνωση της διάσπασης στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αυτές οι ρωγμές προετοιμάστηκαν μετά την άνοδο του κόμματος το 2016. Ακόμα και στην ήττα το 2020, ο Τραμπ κράτησε την απήχηση του κόμματος σε υψηλά ποσοστά. Όμως, τα ξεσπάσματα της ιδιοσυγκρασίας του ανάγκασαν τελικά πολλούς να επιλέξουν πλευρά: υπέρ ή κατά των θεμελιωδών θεσμών του καπιταλιστικού συστήματος.
Όσο για την αστική τάξη, η οποία γενικά ποτέ δεν είδε τον Τραμπ ως αξιόπιστο εκπρόσωπο των ταξικών της συμφερόντων, τώρα εκφράζει την αποδοκιμασία της για τον πρόεδρο πιο ηχηρά από ποτέ. Αυτό περιλαμβάνει το Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ, ιστορικά τη φωνή των μεγάλων επιχειρήσεων και την Εθνική Ένωση Κατασκευαστών (NAM), που εκπροσωπούν 14.000 μεγάλες εταιρείες. Η ΝΑΜ προέτρεψε στον Αντιπρόεδρο Πενς να «εξετάσει σοβαρά» να απομακρύνει τον Τραμπ πριν μπορέσει να ολοκληρώσει τις τελευταίες δύο εβδομάδες της θητείας του. Ακόμη και η New York Post που υποστήριζε τον Τραμπ, τον κάλεσε τελικά να δεχτεί τα εκλογικά αποτελέσματα.
Ποια είναι η διέξοδος
Εν μέσω πανδημίας και οικονομικής ύφεσης, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την τεράστια δύναμη της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη είναι η συντριπτική πλειοψηφία στη χώρα, και χωρίς αυτήν, τίποτα δεν παράγεται ή μεταφέρεται. Η εργατική τάξη δεν είναι μόνο η μόνη ικανή δύναμη να παραλύσει την καπιταλιστική οικονομία, αλλά είναι επίσης η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να νικήσει τον Τραμπισμό και να μεταμορφώσει ριζικά την κοινωνία.
Η εργατική τάξη πρέπει να κινητοποιηθεί για να αγωνιστεί για ένα πρόγραμμα τολμηρών ριζοσπαστικών διεκδικήσεων, συμπεριλαμβανομένου ενός εγγυημένου ελάχιστου μισθού 1.000 $ την εβδομάδα, του τερματισμού των εξώσεων και ενός ανώτατου ορίου ενοικίου που δεν υπερβαίνει το 10% του εισοδήματος. Λαμβάνοντας υπόψη το βάθος της κρίσης, αυτές οι διεκδικήσεις θα έβρισκαν απήχηση σε εκατομμύρια εργάτες και φτωχούς στις ΗΠΑ. Αυτό θα υπονόμευε επίσης τις κυνικές προσπάθειες του Τραμπ να εμφανιστεί ως «φίλος της εργατικής τάξης».
Ένα μαζικό κίνημα που αγωνίζεται γι’ αυτές τις διεκδικήσεις θα τερμάτιζε την αντιδραστικό διαχωρισμό των εργατών ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους και θα ένωνε τους εργαζόμενους σε ταξική βάση. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς ηγεσία. Οι σημερινοί ηγέτες των συνδικάτων δεν προβάλλουν μία τέτοια προοπτική, παρά τη διάθεση δυσαρέσκειας και αυξανόμενης ταξικής συνείδησης μεταξύ της νέας γενιάς εργατών. Οι μαρξιστές πρέπει να δουλέψουν μαζί με εκείνους που χτίζουν την αντιπολίτευση απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία μέσα στα συνδικάτα και να μεταφέρουν τις ιδέες του μαρξισμού στο εργατικό κίνημα. Εκατομμύρια εργάτες κινούνται προς την κατεύθυνση της ταξικής πάλης, όπως δείχνουν οι εκατοντάδες αυθόρμητες απεργίες που έχουν ξεσπάσει από την αρχή της πανδημίας και από τις απόπειρες δημιουργίας νέων συνδικάτων σε μαζικούς χώρους εργασίας, όπως στη Google.
Παρόλο που μένουν μόνο λίγες μέρες στη θητεία του Τραμπ, υπάρχει εκτεταμένη συζήτηση για την επίκληση της 25ης τροπολογίας, η οποία προβλέπει την απομάκρυνση ενός προέδρου που δεν μπορεί να «εκπληρώσει τα καθήκοντα του». Η πανδημία COVID-19 συνεχίζει να μαίνεται, με άνιση διάθεση εμβολίων και νέους θανάτους κάθε μέρα. Μετά την καθυστερημένη νίκη τους στη Τζόρτζια, οι Δημοκρατικοί ελέγχουν τώρα και τα δύο σώματα του Κογκρέσου και της Γερουσίας. Με την οικονομική κρίση να συνεχίζεται, θα δοκιμαστούν τώρα χωρίς να έχουν σοβαρές δικαιολογίες για τη μη λήψη μέτρων για τη στήριξη των εκατομμυρίων εργαζομένων που τσακίζονται από την κρίση.
Τα γεγονότα κινούνται γρήγορα. Θα παρέχουμε επιπλέον ενημέρωση και ανάλυση τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: μόνο η ταξική ανεξαρτησία και η μαχητική δράση μπορούν να δείξουν το δρόμο προς τα εμπρός. Η αδυναμία της αμερικανικής Αριστεράς συνδέεται άμεσα με το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της προσπαθεί να συνεργαστεί με τους Δημοκρατικούς. Αυτή είναι η προσέγγιση που οδήγησε στην παρούσα καταστροφή. Δεν είναι πολύ αργά για να αλλάξουμε πορεία! Οπλισμένοι με μια επαναστατική προοπτική, με επαναστατικό πρόγραμμα και οργανωμένα, η εργατική τάξη μπορεί να χτίσει την ηγεσία που χρειάζεται για να τερματίσει τις τρέχουσες και τις μελλοντικές φρίκες του αμερικανικού καπιταλισμού. Να αγωνιστούμε για μια εργατική κυβέρνηση! Μόνο ο επαναστατικός σοσιαλισμός μπορεί να νικήσει τον Τραμπισμό!
Βλέπουμε την παρατεταμένη επιθανάτια αγωνία της αμερικανικής αστικής δημοκρατίας και του παγκόσμιου καπιταλισμού στο σύνολό της. Όλα αυτά γίνονται υπό την απειλητική επιτάχυνση της κλιματικής αλλαγής. Το ιστορικό καθήκον των μαρξιστών είναι να οικοδομήσει τον υποκειμενικό παράγοντα που μπορεί να βοηθήσει την εργατική τάξη στην αποστολή της να αντικαταστήσει το βρωμερό πτώμα του καπιταλισμού με έναν κόσμο πραγματικής εργατικής δημοκρατίας και υλικής αφθονίας. Οι μοριακές διεργασίες της επανάστασης και του μετασχηματισμού της συνείδησης ωθούν εκατομμύρια ανθρώπους προς αυτήν την κατεύθυνση. Εάν συμφωνείς με αυτές τις ιδέες, σε προσκαλούμε να γίνεις μέλος της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης!
Παλέψτε μαζί μας!
Συντακτική Επιτροπή τoυ περιοδικού «Σοσιαλιστική Επανάσταση» (αμερικάνικο τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης), 7 Ιανουαρίου 2021