Το αξιόλογο κίνημα διαμαρτυρίας τον περασμένο Οκτώβριο αντιπροσωπεύει ένα ποιοτικό άλμα σε σχέση με τα άλλα μαζικά κινήματα και τις διαδηλώσεις που είχαμε την τελευταία δεκαετία στη μετα-δικτατορική Χιλή. Από μια παγκόσμια προοπτική, ήταν ένα σημείο καμπής στο πλαίσιο της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Ήταν μια πραγματικά μαζική εξέγερση, στην οποία, από την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου έως το τέλος Νοεμβρίου, συμμετείχαν πέντε με έξι εκατομμύρια διαδηλωτών.
[Source]
Αρκετούς μήνες μετά την έναρξη της εξέγερσης το σύνθημα “Fuera Piñera” (Έξω ο Πινιέρα») συνεχίζει να είναι ένα από τα πιο δημοφιλή συνθήματα στη Χιλή. Εκφράζει τη γενική διάθεση απέναντι στην κυβέρνηση του Προέδρου Πινιέρα. Αλλά η λαϊκή απόρριψη όλων των θεσμών – δεδομένης της αποκάλυψης της διαφθοράς στους Καραμπινιέρο (αστυνομία) στο στρατό, στην εκκλησία και στο Κογκρέσο – δεν είναι καινούρια.
Οι άνθρωποι έχουν δείξει τη δυσαρέσκειά τους σε διάφορους πολιτικούς αγώνες: το φοιτητικό κίνημα 2006-2011, οι περιβαλλοντικές εξεγέρσεις, οι απεργίες εκπαιδευτικών, ο «Φεμινιστικός Μάης» και άλλες κινητοποιήσεις γυναικών, οι πορείες για το “No More AFP” (το ιδιωτικοποιημένο συνταξιοδοτικό σύστημα που υπάρχει από το 1980), οι διαμαρτυρίες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων εν μέσω της σοβαρής και συνεχιζόμενης ξηρασίας, η αντίσταση στη συνεχή κρατική καταστολή στο Wallmapu (περιοχή των ιθαγενών Mapuche), οι απεργίες από υπεργολάβους σε ορυχεία, στη δασοκομία, στις υδατοκαλλιέργειες και σε λιμάνια, καταστήματα λιανικής, τηλεφωνικά κέντρα και αλλού.
Κόκκινος Οκτώβρης
Η σπίθα που άναψαν οι μαθητές του Λυκείου, σε απάντηση στην προτεινόμενη αύξηση των εισιτηρίων στο Σαντιάγο, πυροδότησε ένα πνεύμα λαϊκής αλληλεγγύης: εκείνη τη στιγμή, όλοι οι αγώνες συντονίστηκαν. Τα συνθήματα στους δρόμους και τα γκράφιτι στους τοίχους στα κτίρια της πόλης σε όλη τη χώρα μιλούν από μόνα τους: «Δεν είναι 30 πέσος, είναι 30 χρόνια!»: είναι μια διαμαρτυρία ενάντια σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα που διαχειρίστηκε τη δημοκρατική μετάβαση το 1989. Αυτή η μετάβαση εξασφάλισε την ατιμωρησία και τη συνέχεια του καπιταλιστικού συστήματος, που υπερασπίστηκε το δικτατορικό σύνταγμα του 1980. Μεταξύ των κύριων απαιτήσεων του μαζικού κινήματος είναι η εκπαίδευση, οι συντάξεις, η ισότητα, οι μισθοί και η πλήρης απασχόληση.
Μετά από μια εβδομάδα, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τα μέτρα απαγορεύσεων της κυβέρνησης ταπεινώθηκαν από το μαχητικό πνεύμα των μαζών στους δρόμους. Οι μάζες κέρδισαν, παρά τη βία που άσκησε το κράτος. Το κίνημα εξακολουθεί να έχει εξαιρετική δύναμη και συντριπτική υποστήριξη, όπως καταδείχθηκε για πρώτη φορά στο πανεθνικό κάλεσμα για «τη μεγαλύτερη πορεία στη Χιλή» στις 25 Οκτωβρίου.
Η γενική απεργία της 12ης Νοεμβρίου, στην οποία καλούσε το Union Bloc of the Democratic Unity Roundtable (σ.τ.ε: Στρογγυλή Τράπεζα της Δημοκρατικής Ενότητας), ήταν η πιο αποτελεσματική γενική απεργία από το 1990. Ο ρόλος της εργατικής τάξης ως πρωταγωνιστή στον αγώνα σήμανε συναγερμό για την άρχουσα τάξη, προκαλώντας σε 72 ώρες μια συμφωνία μεταξύ των κομμάτων που εκπροσωπούν το καθεστώς.
Η διαμαρτυρία των μαζών για μια Συντακτική Συνέλευση αντιπροσωπεύει τον πόθο για θεμελιώδεις κοινωνικές αλλαγές και αποκήρυξη ολόκληρου του υφιστάμενου καθεστώτος. Ακόμα και τα δεξιά κόμματα, που κινδυνεύουν να παρασυρθούν από την εξέγερση, αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε συμφωνία με την αντιπολίτευση, με σκοπό την αποδυνάμωση του κινήματος. Δυστυχώς, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Πλατύ Μέτωπο (ένας συνασπισμός οργανώσεων που ενώθηκαν ως αποτέλεσμα πολυετών φοιτητικών αγώνων) προσέφεραν την υποστήριξή τους: εξ ου και η λεγόμενη «συμφωνία για την ειρήνη και το νέο Σύνταγμα». Το καθεστώς ήταν στην κόψη του ξυραφιού, συγκλονισμένο από τις μάζες στο δρόμο. Οι ηγέτες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς το έσωσαν στη βάση της έκκλησης για μια συνταγματική διαδικασία, που δεν ξεπέρασε τα όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Στις 11 Μαΐου 1983, όταν η δικτατορία του Πινοσέτ ήταν ακόμη στην εξουσία, η Συνομοσπονδία Εργατών Χαλκού (CTC) έκανε την πρώτη απεργία σε 10 χρόνια. Ξεκίνησε μια διαδικασία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και μαζικής κινητοποίησης ενάντια στο βίαιο καθεστώς. Οι επόμενες μέρες των διαδηλώσεων ήταν συγκλονιστικές. Αρκετά χρόνια αργότερα, ωστόσο, η μετάβαση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά την παραίτηση του Πινοσέτ το 1989 ήταν προϊόν μιας συμφωνίας από τα πάνω, για να αποφευχθεί η εξέγερση από τα κάτω. Και αυτή η ρύθμιση εισήχθη από τον Συνασπισμό των Κομμάτων για τη Δημοκρατία. Το μάθημα που πρέπει να αντλήσουμε είναι πως μια εκλογική συμφωνία δεν αποτελεί εγγύηση ριζικού μετασχηματισμού. Μέσα στα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, ένας τέτοιος μετασχηματισμός δεν είναι δυνατός.
Έχουν ήδη περάσει 30 χρόνια «δημοκρατικής μετάβασης», που βασίζονται στην ατιμωρησία για τα εγκλήματα της δικτατορίας και τη συνέχιση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Και ακόμη και η πρόσφατη συμφωνία 15Ν (για το συνταγματικό δημοψήφισμα του 2020, που ονομάστηκε έτσι, επειδή υπεγράφη στις 15 Νοεμβρίου 2019) επιδιώκει να διοχετεύσει τις ελπίδες για εκδημοκρατισμό και για καλύτερη ποιότητα ζωής μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο κατ’ εντολή του Κογκρέσου. Αυτή η συμφωνία δεν θα επηρεάσει τα προνόμια της άρχουσας τάξης, ούτε σκοπεύει να αλλάξει το ιδιωτικοποιημένο συνταξιοδοτικό σύστημα ή την ιδιωτική εμπλοκή στην υγειονομική περίθαλψη ή την εκπαίδευση. Η συμφωνία δεν αναφέρει τίποτα για τη δικαιοσύνη, για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε απαιτεί την απελευθέρωση περισσότερων από 2.000 πολιτικών κρατουμένων που βρίσκονται σήμερα υπό κράτηση.
Η καπιταλιστική ολιγαρχία της Χιλής είναι μια αδαής και αντιδραστική άρχουσα τάξη. Ανίκανοι να αναπτύξουν την οικονομία με τα δικά τους μέσα, και αδύναμοι απέναντι στην τεράστια εργατική τάξη και τους φτωχούς, πρέπει να υποταχθούν στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Τα δημοκρατικά αιτήματα συγκρούονται με τις οικονομικές απαιτήσεις του καπιταλισμού σε κρίση, που επιβάλλει την επιθετική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και της ανθρώπινης εργασίας. Οι δημοκρατικές εγγυήσεις για την υποστήριξη ό,τι είναι πολύτιμου για την ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας, όπως η υγεία, η στέγαση, η εκπαίδευση και οι συντάξεις, δεν θα προκύψουν από νόμους σε χαρτί. Αντίθετα, καθορίζονται από το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στις τάξεις. Ένα νέο Σύνταγμα σύμφωνα με τους όρους που προτείνει το τρέχον καθεστώς είναι μια φάρσα. Ένα νέο Σύνταγμα που θα εξυπηρετεί πραγματικά τα συμφέροντα της καταπιεσμένης πλειοψηφίας θα είναι δυνατό, μόνο όταν η εργατική τάξη ανατρέψει το σάπιο αστικό καθεστώς και αναλάβει την πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια της. Μόνο με την απαλλοτρίωση των πολυεθνικών μπορούν οι πόροι τους να ελέγχονται δημοκρατικά και να τίθενται στην υπηρεσία της πλειοψηφίας.
Η Στρογγυλή Τράπεζα της Δημοκρατικής Ενότητας
Ο ρόλος της Στρογγυλής Τράπεζας της Δημοκρατικής Ενότητας στην αντιπολίτευσή της απέναντι στην κυβέρνηση έγινε όλο και πιο ασαφής με την πάροδο του χρόνου. Η οργάνωση δεν προώθησε ποτέ σοβαρά το πιο δημοφιλές αίτημα των διαδηλώσεων: «Έξω ο Πινιέρα». Η Φεμινιστική Συντονιστική Επιτροπή της 8ης Μαρτίου και η Συνέλευση Μαθητών Λυκείου κατήγγειλαν τον συμβιβαστικό ρόλο που υιοθέτησαν ορισμένοι ηγέτες του Συνασπισμού της Ένωσης Στρογγυλής Τράπεζας της Δημοκρατικής Ενότητας απέναντι σε μια κυβέρνηση που κυριολεκτικά κήρυξε πόλεμο εναντίον των εργατών και των φτωχών. Ούτε η καταστολή ούτε οι ψευτο-παραχωρήσεις κατάφεραν να καταστρέψουν την τεράστια επανάσταση που εξαπλώθηκε στη Χιλή. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία: η προσεγγιστική και υποχωρητική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας απέναντι στα αφεντικά καθώς και η κοινοβουλευτική ασφυξία από τους πολιτικούς της Αριστεράς έδωσαν το «φιλί της ζωής» στο καθεστώς που βρίσκεται σε κρίση.
Η οικονομία βρισκόταν ήδη σε σοβαρή ύφεση, όταν η πανδημία πυροδότησε την τρέχουσα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Το δημοψήφισμα για ένα νέο Σύνταγμα έχει αναβληθεί έως τον Οκτώβριο του 2020. Εν τω μεταξύ, εξακολουθούν να υπάρχουν συγκρούσεις στους δρόμους και διαδηλώσεις για τη φτώχεια σε διάφορα μέρη της χώρας, που καταδεικνύουν με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους οι χιλιανές μάζες ξεσηκώθηκαν: την ευπάθεια μεγάλων τομέων του πληθυσμού, την ανισότητα , την επισφάλεια της δημόσιας υγείας, τις ανεπαρκείς συντάξεις και μισθούς, την υψηλή ανεργία. Τα εργασιακά διατάγματα και τα υγειονομικά μέτρα είναι μια «προσαρμοσμένη καραντίνα», ώστε να εξυπηρετεί τη Δεξιά και τους εργοδότες, υπό την επίβλεψη του στρατού στους δρόμους.
Χωρίς «ειρήνη» ή «νέο Σύνταγμα», η συμφωνία των 15Ν χάνει το λόγο ύπαρξής της. Αντ’ αυτού, εξυπηρετεί τον αντίθετο σκοπό: την υποστήριξη του παρόντος καθεστώτος και όλων των πολιτικών του κομμάτων.
Πρόσφατα, η κυβέρνηση έκανε μια νέα «Εθνική Συμφωνία», αυτή τη φορά υπό το πρόσχημα της κρίσης στην υγεία. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η κατάσταση δεν είναι νέα. Αυτή η πολιτική συμφωνιών και κοινοβουλευτικών συναναστροφών αποτελεί τον κανόνα τα τελευταία 30 χρόνια.
Ένα από τα εκπληκτικά χαρακτηριστικά του κινήματος στη Χιλή είναι η ενεργητικότητα των νέων, που δείχνει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι μια άλλη πραγματικότητα είναι δυνατή. Αυτό που είναι καινούριο είναι η μαχητικότητα των μαζών και οι μορφές αυθόρμητης αυτοοργάνωσης που εκδηλώνονται στη γενική απεργία, στα συμβούλια και τις συνελεύσεις, στις Primera Linea (οργανώσεις αυτοάμυνας στις διαδηλώσεις) και στις «ταξιαρχίες» των γιατρών. Αυτές οι εμβρυϊκές μορφές δυαδικής εξουσίας πιθανότατα θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την επίσημη δύναμη του αστικού κράτους και των θεσμών του, αν και ίσως με άλλο όνομα.
Εκτός από τις παλιότερες αριστερές ομάδες που είχαν πολεμήσει ενάντια στη δικτατορία, καινούργια στρώματα της κοινωνίας, νέοι και γηραιότεροι μπαίνουν στο προσκήνιο στις εργατικές γειτονιές του Σαντιάγο και των επαρχιών. Ιδιαίτερη σημασία έχει το γυναικείο κίνημα, το οποίο έσπασε όλα τα ρεκόρ στη διαδήλωση της 8ης Μαρτίου. Για χρόνια, το κίνημα κατήγγειλε τη σεξιστική βία και το καπιταλιστικό κράτος και απαιτούσε κοινωνικά δικαιώματα.
Η εξέγερση επέδειξε τεράστια αποθέματα δυνάμεων, αλλά υπήρχε ένα όριο σε αυτό που θα μπορούσε να πετύχει. Οι μαζικές διαδηλώσεις είναι απαραίτητες για την οικοδόμηση της αυτοπεποίθησης των μαζών. Αλλά δεν αρκούν για να νικήσουν τον κρατικό μηχανισμό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της μπουρζουαζίας και το πλήγμα που προκάλεσαν οι συμφιλιωτικοί ηγέτες της Αριστεράς.
Η Στρογγυλή Τράπεζα της Δημοκρατικής Ενότητας, ανταποκρινόμενη στην πίεση του λαού, ήταν για κάποιο διάστημα, σε κάποιο βαθμό, ικανή να δώσει μια ενιαία κατεύθυνση από τα πάνω. Αλλά δεν διέθετε πραγματικούς μηχανισμούς εσωτερικής άμεσης δημοκρατίας. Ήταν μια συγκέντρωση εκπροσώπων στις κορυφές, όχι μια πραγματική συνέλευση εκλεγμένων αντιπροσώπων στα εργοστάσια, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και στα οδοφράγματα. Εξαιτίας αυτού, η Στρογγυλή Τράπεζα δεν μπόρεσε να τιμήσει πλήρως το μαχητικό πνεύμα και τα επιτακτικά αιτήματα της εργατικής τάξης.
Ελλείψει σαφούς προοπτικής για το πώς να προχωρήσουν, οι γενικές απεργίες, οι οποίες είναι περιορισμένης διάρκειας, αναπόφευκτα οδήγησαν σε κόπωση. Τα όρια έπειτα καθορίστηκαν από τους ηγέτες των συνδικάτων και τη ρεφορμιστική Αριστερά. Ή, με άλλα λόγια, το πραγματικό όριο ήταν η απουσία επαναστατικής ηγεσίας της εργατικής τάξης.
Όπως αναδείχθηκε στις 12 Νοεμβρίου, η εργατική τάξη έχει τη δυνατότητα να παραλύσει τη χώρα και να γονατίσει την κυβέρνηση των αφεντικών. Ο παράγοντας του αναγκαίου επαναστατικού μετασχηματισμού είναι κυρίως η εργατική τάξη.
Σε απάντηση στην οικονομική κρίση, η κυβέρνηση έθεσε στην ημερήσια διάταξη τα σχέδια κρατικών παρεμβάσεων. Ειδικότερα, η πτώχευση της LATAM Airlines είχε ως αποτέλεσμα προτάσεις εκπροσώπων των επιχειρήσεων για τη διάσωση «στρατηγικών» εταιρειών. Αυτές οι προτάσεις αποκαλύπτουν τη βαθιά υποκρισία του καπιταλισμού, που κοινωνικοποιεί τις απώλειες, αλλά ιδιωτικοποιεί τα κέρδη. Ταυτόχρονα, το κόμμα Κοινωνικής Σύγκλισης ζήτησε κρατική παρέμβαση για την αποφυγή απολύσεων. Και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής πρότεινε τη δημιουργία ενός ταμείου για τη διάσωση βασικών εταιρειών, με μια επιστολή προς τον Πρόεδρο. Η σοσιαλιστική φύση αυτών των προτάσεων είναι αμφιλεγόμενη. Το σημαντικό σημείο είναι να απαλλοτριωθούν οι θεμελιώδεις τομείς της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και να τεθούν υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, όχι για τη διάσωση ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Αν και τα ανακουφιστικά μέτρα που διευκολύνουν την ανεργία και την πείνα μπορούν κατ ‘αρχήν να ωφελήσουν την εργατική τάξη, θα πληρωθούν με φόρους και δημόσιο χρέος. Τελικά, αυτά τα χρήματα καταλήγουν στα χέρια των τραπεζών και των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής. Αυτές οι μέθοδοι σώζουν τελικά τον καπιταλισμό και αποτρέπουν μια κοινωνική έκρηξη. Κανένα διάταγμα ή κοινοβουλευτικό τέχνασμα δεν μπορεί να αποτρέψει την απώλεια θέσεων εργασίας. Μόνο μέσω της κοινής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα σοσιαλιστικό οικονομικό σχέδιο. Μόνο με την απαλλοτρίωση των Χιλιανών καπιταλιστών μπορούν να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματά μας.
Το κλειδί είναι η κινητοποίηση και η οργάνωση των εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν βγει για να αγωνιστούν. Οι απαιτήσεις μπορούν να συγκλίνουν σε ένα ενιαίο πρόγραμμα:
• Δημόσια υγεία και εκπαίδευση, δωρεάν και διαθέσιμη σε όλους.
• 40ωρη εργάσιμη εβδομάδα.
• Ελάχιστος μισθός 700.000 πέσος το μήνα.
• Αντικατάσταση του AFP από ένα συνταξιοδοτικό σύστημα υπό δημόσια διοίκηση.
• Εθνικοποίηση χαλκού, νερού, λιθίου και θαλάσσιων πόρων.
• Απομάκρυνση ξένων εταιρειών δασοκομίας.
• Τερματισμός της στρατιωτικοποίησης του Wallmapu.
• Τερματισμός της ατιμωρησίας κρατικών θεσμών όπως οι Καραμπινιέρος.
Αυτά τα αιτήματα υποστηρίζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία των Χιλιανών.
Σε όλο τον κόσμο, η μπουρζουαζία σχεδιάζει να σώσει τον καπιταλισμό, αναγκάζοντας τους εργάτες να πληρώσουν για την κρίση. Βλέπουμε ένα ιστορικό στάδιο οξείας αντιπαράθεσης μεταξύ των τάξεων. Κατά τη διάρκεια του Κόκκινου Οκτώβρη της Λατινικής Αμερικής, είδαμε την εμφάνιση μαχητικών ομάδων, ριζωμένων στην εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους, και δυνητικά όργανα δυαδικής εξουσίας, όπως στον Ισημερινό και τη Χιλή. Είδαμε μαζικές διαδηλώσεις στην Αϊτή, το Πουέρτο Ρίκο, την Ονδούρα και την Κολομβία.
Στη Χιλή, οι εργαζόμενοι αψήφησαν τις κατασταλτικές δυνάμεις, ξεπερνώντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Αλλά κανένα μόνιμο περιφερειακό ή εθνικό οργανωμένο μαζικό κίνημα δεν προήλθε από αυτό. Μια μαρξιστική πολιτική τάση θα πάλευε για την εδραίωση και την οργάνωση των αυθόρμητων ομάδων που εμφανίστηκαν κατά τον Κόκκινο Οκτώβρη. Αυτή η τάση θα πολεμούσε μέσα και έξω από τα συνδικάτα, για να γενικεύσει τις πιο επιτυχημένες μορφές πάλης και εμπειρίες της εργατικής τάξης. Η οικοδόμηση ενός τέτοιου κινήματος είναι ο στόχος της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης, η οποία έχει παρουσία σε περισσότερες από 40 χώρες.
Για τους μαρξιστές, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε σε ποιο βαθμό και με ποιον τρόπο η εργατική τάξη μπορεί να τοποθετηθεί στην πρώτη γραμμή του κινήματος. Ο στόχος είναι να αναπτυχθούν οι οργανώσεις εξουσίας των εργαζομένων, για να ανατρέψουν την κυβέρνηση των αφεντικών και να την αντικαταστήσουν με μια κυβέρνηση των εργαζομένων. Οι μαρξιστές πρέπει να ανοίξουν έναν διάλογο με τη βάση των αριστερών κομμάτων, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής και το Ευρύ Μέτωπο. Μπορούμε να παρουσιάσουμε μια επαναστατική εναλλακτική λύση για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι απογοητευμένοι από αυτά τα κόμματα.
Το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει τη σοβαρότερη κρίση στην ιστορία του. Η ατομική ιδιοκτησία και τα εθνικά σύνορα αποτελούν εμπόδια στην επίλυση των θεμελιωδών προβλημάτων της ανθρωπότητας. Η σημερινή παγκόσμια πανδημία το αποδεικνύει για άλλη μια φορά. Οι αστοί της Χιλής δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να υπερασπιστούν τα καπιταλιστικά τους συμφέροντα. Είναι καιρός οι εργαζόμενοι να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα. Οι θεμελιώδεις μοχλοί της οικονομίας πρέπει να τεθούν υπό τον έλεγχο των εργαζομένων και του λαού. Ένας σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της οικονομίας και της κοινωνίας, που θα καθοδηγείται δημοκρατικά από την εργατική τάξη, θα κατευθύνει την παραγωγή προς όφελος των αναγκών των ανθρώπων, και όχι για τα κέρδη μιας μειονότητας που απειλεί την ύπαρξη της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
Μια επαναστατική νίκη στη Χιλή, στην παρούσα ταραχώδη κατάσταση σε διεθνές επίπεδο, θα ανοίξει τις πύλες σε ένα κύμα που θα σαρώσει τα σάπια καπιταλιστικά καθεστώτα σε ολόκληρη την ήπειρο και πέραν αυτής. Αγωνιζόμαστε για μια σοσιαλιστική Χιλή στο πλαίσιο μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Λατινικής Αμερικής, η οποία θα έδινε μια ισχυρή ώθηση για μια Παγκόσμια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία.