Quel spectacle! Την Κυριακή γινόμασταν μάρτυρες ενός εκπληκτικού θεάματος καθώς τα exit poll έδειχναν ότι ο Μακρόν είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές. Περπάτησε στους δρόμους του Παρισιού χέρι-χέρι με τη σύζυγό του και συνοδευόμενος από μια ομάδα νέων, προφανώς σε ένδειξη των γενεών που θα τον στηρίξουν στο μέλλον. Και στην ομιλία του ανακοίνωσε ότι δεν είναι πλέον «le candidat» αλλά «ο Πρόεδρος όλων των Γάλλων». Πόσο ανούσια πρέπει να ακούγονται όλα αυτά για την τεράστια πλειοψηφία των Γάλλων εργατών και της νεολαίας που δεν τον ψήφισαν και τον μισούν.
[Source]
Καθώς ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα, μπορούσε κανείς να αισθανθεί την ανακούφιση της αστικής τάξης, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όπως σχολίασαν οι Financial Times: «Ακούστηκε ένας αναστεναγμός ανακούφισης από τους Ευρωπαίους συμμάχους της Γαλλίας και του ΝΑΤΟ αφού ο Εμανουέλ Μακρόν πέτυχε μια αποφασιστική νίκη επί της ακροδεξιάς της Μαρίν Λεπέν στον τελευταίο γύρο των προεδρικών εκλογών την Κυριακή. Το καθεστώς της Γαλλίας ως ακρογωνιαίος λίθος της ΕΕ και ισχυρός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, που στηρίζει την Ουκρανία έναντι της Ρωσίας, έχει εξασφαλιστεί για άλλα πέντε χρόνια…».
Ακολούθησε καταιγισμός από συγχαρητήρια μηνύματα από Προέδρους και πρωθυπουργούς. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ εξέφρασε τη χαρά του: «Μπράβο Εμανουέλ. Σε αυτή την ταραγμένη περίοδο, χρειαζόμαστε μια σταθερή Ευρώπη και μια Γαλλία πλήρως αφοσιωμένη σε μια πιο κυρίαρχη και πιο στρατηγική Ευρωπαϊκή Ένωση». Ο Μπόρις Τζόνσον χειροκρότησε το αποτέλεσμα. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ ανακοίνωσε ότι ο μεγαλύτερος νικητής ήταν η Ευρώπη. Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι η επανεκλογή του Μακρόν αποτελούν «υπέροχα νέα για όλη την Ευρώπη».
Όπως σχολίασε το Reuters, «οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έσπευσαν να συγχαρούν τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν για τη νίκη του στις εκλογές επί της ακροδεξιάς αντιπάλου του την Κυριακή, αντανακλώντας την ανακούφιση για το γεγονός πως μια από τις πιο κομβικές χώρες του μπλοκ είχε αποφύγει ένα πολιτικό σοκ». Και η Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ εξέφρασε επίσης ανακούφιση, λέγοντας ότι «μια ισχυρή ηγεσία είναι απαραίτητη σε αυτούς τους αβέβαιους καιρούς».
Ο Μακρόν δεν είναι «Πρόεδρος όλου του γαλλικού λαού»
Όταν βλέπει κανείς μια τέτοια έκρηξη ανακούφισης και υποστήριξης από τους κύριους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης σε όλη την Ευρώπη, είναι μια σαφής ένδειξη ότι ο Μακρόν δεν είναι καθόλου ο «Πρόεδρος όλου του γαλλικού λαού». Είναι ο άνθρωπος των τραπεζών, των γαλλικών πολυεθνικών εταιρειών, είναι «ο Πρόεδρος των πλουσίων» όπως τον βλέπουν πολλοί άνθρωποι στη Γαλλία.
Πώς μπόρεσε λοιπόν να κερδίσει μια δεύτερη θητεία; Το ιστορικό του στο αξίωμα δεν είναι καθόλου καλό από τη σκοπιά εκατομμυρίων Γάλλων εργατών και της γαλλικής νεολαίας. Το 2017, υποσχέθηκε να «δουλέψει για όλους». Με το «όλους» εννοούσε ξεκάθαρα όλους τους πλούσιους! Οι στόχοι του ήταν να τονώσει τις επενδύσεις και να οικοδομήσει ένα «νέο μοντέλο ανάπτυξης». Αυτό σήμαινε στην πράξη μαζικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, μέρος των οποίων αφορούσαν τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά δεκάδες χιλιάδες. Ανέλαβε επίσης τα καθήκοντά του με στόχο να αυξήσει τη λεγόμενη «ευελιξία» της αγοράς εργασίας, δηλαδή να επιτεθεί στα δικαιώματα των εργαζομένων.
Εφάρμοσε πολιτικές που έπληξαν τους εργαζόμενους, ανάμεσα σε αυτές ήταν και η συνεχής και ανελέητη επίθεση στις συντάξεις, με στόχο να αναγκάσει τους Γάλλους εργάτες να εργάζονται περισσότερο πριν προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν. Ήταν τέτοιο το μίσος απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που είδαμε μία τεράστια έκρηξη οργής με το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, το οποίο ξέσπασε μόλις ένα χρόνο από την ανάληψη των καθηκόντων του.
Τώρα μας λένε ότι το «πολιτικό κέντρο» κέρδισε, ότι ο γαλλικός λαός επιδιώκει τη μετριοπάθεια και την ειρήνη. Αλλά αυτό είναι εντελώς ψευδές. Το παλιό «κέντρο» έχει σχεδόν εξαφανιστεί, όπως φαίνεται στα αποτελέσματα πρώην ισχυρών δυνάμεων όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι Ρεπουμπλικάνοι, δηλαδή τους δύο βασικούς πυλώνες του γαλλικού πολιτικού συστήματος που ανέδειξαν τους περισσότερους Προέδρους της Γαλλίας στη μεταπολεμική περίοδο. Τα πήγαν τόσο άσχημα που δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν ούτε το όριο του 5% που εγγυάται την κρατική χρηματοδότηση για το κόστος της προεκλογικής τους εκστρατείας!
Αυξανόμενη αντισυστημική διάθεση
Τα αποτελέσματα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης αποκρύπτουν την πραγματική κατάσταση στη γαλλική κοινωνία. Η πραγματική ισορροπία δυνάμεων στη Γαλλία εκφράστηκε στον πρώτο γύρο, και αξίζει να δούμε αυτά τα αποτελέσματα για να αναδείξουμε τί πραγματικά συμβαίνει στη χώρα.
Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ο Μακρόν κέρδισε λίγο λιγότερο από το 28% των ψήφων. Όμως το 28% του εκλογικού σώματος δεν μπήκε στον κόπο να ψηφίσει και αν προσθέσουμε τα λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια, αυτό το ποσοστό φτάνει στο 34%. Στη συνέχεια είχαμε το υψηλότερο επίπεδο αποχής για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών των τελευταίων 50 ετών. Στο παρελθόν, το επίπεδο της εκλογικής συμμετοχής ήταν πολύ υψηλότερο, πολύ πάνω από το 80% και μάλιστα έφθασε στο 87,3% το 1974 και στο 84% το 2007. Τώρα βλέπουμε μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια για όλα τα πολιτικά κόμματα από την πλευρά ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού.
Επομένως, η πραγματική ενεργή υποστήριξη στον Μακρόν (τις ψήφους που έλαβε στον πρώτο γύρο) είναι μόλις στο 20% του συνολικού εκλογικού σώματος της Γαλλίας, επιβεβαιώνοντας ότι η μεγάλη πλειοψηφία στη Γαλλία δεν τον βλέπει καθόλου ως «Πρόεδρό της». Τα επίπεδα της αποχής μεταξύ των ατόμων κάτω των 35 ετών στον πρώτο γύρο ήταν ακόμη υψηλότερα, ξεπερνώντας το 40%, σε σύγκριση με τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, όπου περίπου το ένα τρίτο απείχε σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ο Πρόεδρος των μελλοντικών γενεών. Η νεολαία απεχθάνεται τον Μακρόν.
Αυτό που είδαμε στον πρώτο γύρο ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προσπαθούν να μας παρουσιάσουν τα ΜΜΕ αυτές τις ημέρες. Αντί για εθνική ενότητα, αυτό που έχουμε είναι μια ξεκάθαρη διαδικασία πόλωσης της κοινωνίας προς τα αριστερά και προς τα δεξιά και μια γενικευμένη δυσπιστία προς το κατεστημένο. Αντί για κοινωνική σταθερότητα, έχουμε μια αυξανόμενη αστάθεια, η οποία θα αποκαλυφθεί την επόμενη περίοδο.
Πριν από τον δεύτερο γύρο ο Pascal Lamy, Γενικός Διευθυντής του ΠΟΕ από τον Σεπτέμβριο του 2005 έως τον Αύγουστο του 2013, και παλαιότερα Ευρωπαίος Επίτροπος Εμπορίου, σε συνέντευξή του στους Financial Times, εξέφρασε τη βαθιά ανησυχία του για το γεγονός ότι περίπου το 57% του εκλογικού σώματος είχε ψηφίσει υπέρ αυτών που ανέφερε ως είτε ακροδεξιά είτε ακροαριστερά κόμματα. Μπορεί να δει το πραγματικό κοινωνικό χάσμα που υπάρχει στη Γαλλία, και εξέφρασε επίσης τον προβληματισμό του καθώς δεν είχε δει ποτέ μια τόσο ανησυχητική κατάσταση όσον αφορά την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας.
Αυτή ήταν η φωνή ενός σοβαρού εκπροσώπου της γαλλικής και ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Γεγονός είναι ότι ο δεύτερος γύρος θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετικός – θα μπορούσε να ήταν μια αντιπαράθεση μεταξύ Αριστεράς και Μακρόν. Μόνο μια χούφτα ψήφων ανέτρεψαν την ισορροπία υπέρ της Λεπέν. Κέρδισε το 23,2% των ψήφων [μόλις το 16% του συνολικού εκλογικού σώματος] και θα μπορούσε να είχε νικηθεί από τον Μελανσόν, ο οποίος κέρδισε το 22% των ψήφων, αν η Αριστερά είχε κατεβάσει έναν μόνο υποψήφιο. Οι συνδυασμένες ψήφοι του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF) και των δύο μικρότερων αριστερών σχηματισμών (το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα/NPA και η Εργατική Πάλη/LO) ανήλθαν στο 3,7%. Αν είχαν αποσυρθεί και καλούσαν τους υποστηρικτές τους να ψηφίσουν τον Μελανσόν, ο Μακρόν μπορεί να είχε βγάλει μια πολύ διαφορετική ομιλία χθες το βράδυ.
Στα δεξιά του Μακρόν η Λεπέν μίλησε επίσης για νίκη το βράδυ της Κυριακής, και πράγματι σε σύγκριση με προηγούμενες εκλογές τα πήγε πολύ καλύτερα. Αν αναλογιστούμε ότι το 2002 ο πατέρας της, Ζαν-Μαρί Λεπέν έχασε από τον Σιράκ στον δεύτερο γύρο με 18% έναντι 82%, και ότι πιο πρόσφατα, το 2017, η Μαρίν Λεπέν έχασε από τον Μακρόν με 34% έναντι 66%, το χθεσινό 42% μπορεί να θεωρηθεί ως επιτυχία. Αυτό το αποτέλεσμα όμως αποκρύπτει αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Δύο αστοί υποψήφιοι
Λόγω της αποτυχίας της Αριστεράς, στο γαλλικό εκλογικό σώμα παρουσιάστηκαν δύο αστοί υποψήφιοι, ο ένας ήταν ο μισητός άνθρωπος των πλουσίων, ο λεγόμενος φιλελεύθερος, και η άλλη μία ρατσίστρια και εθνικίστρια με ρητορική κατά των μεταναστών. Η ειρωνεία είναι φυσικά ότι ο Μακρόν έχει εφαρμόσει ο ίδιος αντιμεταναστευτικές πολιτικές. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2017, υποσχέθηκε να ενισχύσει τον αριθμό των συνοριοφυλάκων, να καταστήσει δυσκολότερο για τους μετανάστες να αποκτήσουν γαλλική υπηκοότητα και να επαναπατρίσει αμέσως τους αιτούντες άσυλο που δεν το λαμβάνουν. Αυτός είναι ο άνθρωπος της «λογικής, αξιοπρεπούς και πολιτισμένης» Γαλλίας!
Μπροστά σε αυτή την επιλογή, πολλοί είτε απείχαν είτε ψήφισαν «κλείνοντας τη μύτη τους». Υπήρχαν πολλές συνεντεύξεις πριν από τον δεύτερο γύρο, ειδικά με νέους, οι οποίοι δήλωσαν ότι είτε δεν θα ψήφιζαν είτε θα ψήφιζαν τον λιγότερο κακό από τους δύο υποψηφίους. Μάλιστα, περισσότεροι προτίμησαν να απέχουν (13,6 εκατομμύρια) παρά ψήφισαν υπέρ της Λεπέν (13,3 εκατομμύρια). Επιπλέον, όπως είδαμε, πάνω από τρία εκατομμύρια (8,5%) άνθρωποι που πήγαν να ψηφίσουν, αποφάσισαν να ρίξουν στην κάλπη λευκό ή άκυρο.
Πρέπει επίσης να εξετάσουμε πιο προσεκτικά αυτούς που ψήφισαν τη Λεπέν. Μεταξύ αυτών, υπήρχε ένα στρώμα που ψήφισε πιο πολύ κατά του Μακρόν παρά υπέρ της Λεπέν – με τον ίδιο τρόπο που πολλοί ψήφισαν πιο πολύ κατά της Λεπέν, παρά υπέρ του Μακρόν. Η Λεπέν το γνώριζε αυτό και έστρεψε την έμφαση της προεκλογικής της εκστρατείας περισσότερο σε θέματα που απασχολούσαν την εργατική τάξη, όπως το σχέδιο του Μακρόν να αυξήσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 και την αύξηση του κόστους ζωής. Αυτό θα βρήκε απήχηση σε πολλούς Γάλλους ψηφοφόρους.
Μάλιστα, μια δημοσκόπηση της IPSOS για τη Le Parisienne αποκάλυψε πώς, μεταξύ όσων ψήφισαν στον δεύτερο γύρο, ο Μακρόν κέρδισε την πλειοψηφία στα στελέχη επιχειρήσεων και τους ελεύθερους επαγγελματίες, καθώς και μεταξύ εκείνων που κερδίζουν πάνω από 3.000 ευρώ το μήνα, ενώ η Λεπέν κέρδισε την πλειοψηφία στους βιομηχανικούς εργάτες και τους εργαζόμενους σε υπηρεσίες, καθώς και μεταξύ εκείνων που κερδίζουν λιγότερα από 1.250 ευρώ το μήνα.
Αυτοί οι ψηφοφόροι θα μπορούσαν να στηρίξουν τον Μελανσόν, αλλά ποτέ δεν θα ψήφιζαν τον Μακρόν. Υπήρχαν πολλές συνεντεύξεις με απλούς Γάλλους της εργατικής τάξης που είπαν ότι είχαν ψηφίσει τον Μακρόν το 2017, αλλά δεν θα τον ξαναψήφιζαν ποτέ! Αν ο Μελανσόν είχε βγει με ένα πιο μαχητικό πρόγραμμα και αν η Αριστερά είχε δημιουργήσει ένα ενιαίο μέτωπο, ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι θα μπορούσε να είχε νικήσει τον Μακρόν στον δεύτερο γύρο; Αλλά φυσικά αυτό δεν συνέβη και πρέπει να δούμε την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί τώρα.
Ο Μακρόν είναι και πάλι στη θέση του οδηγού, αλλά έχει μπροστά του τις βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο, οι οποίες θα μπορούσαν να πάνε πολύ διαφορετικά για αυτόν. Εκεί δεν θα υπάρχει η δυσάρεστη επιλογή των δύο αστών υποψηφίων. Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα καθορίσει τη σύνθεση της κυβέρνησης στην οποία θα πρέπει να βασιστεί ο Μακρόν για να επιτύχει την «άνευ προηγουμένου αναδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας της Γαλλίας», όπως το θέτει το Reuters.
Κανονικά ο νέος Πρόεδρος συνήθως κερδίζει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, καθώς τείνει να υπάρχει μεγαλύτερη αποχή μεταξύ εκείνων που δεν τον ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές. Όμως, λαμβάνοντας υπόψη την οργή του 57% που ψήφισε είτε υποψηφίους στα δεξιά του είτε στα αριστερά του, δεν είναι δεδομένο ότι ο Μακρόν θα αποκτήσει τη σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που χρειάζεται για να προωθήσει το πρόγραμμά του δρακόντειας λιτότητας.
Οι δημοσιογράφοι της άρχουσας τάξης ανησυχούν πολύ. Ο Μακρόν υποτίθεται ότι θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή φιλελεύθερων πολιτικών. Αλλά στην πραγματικότητα, κατέστρεψε τα παραδοσιακά κόμματα της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας στα οποία βασιζόταν η σταθερότητα του συστήματος, και τώρα κατέστρεψε και τη δική του αξιοπιστία, λένε – κάτι που θα κάνει το καθήκον να αυξήσει σταδιακά την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65, μαζί με την εφαρμογή όλων των άλλων αντεργατικών πολιτικών, πιο δύσκολη.
Προετοιμάζεται η πιο ταραχώδης περίοδος στη γαλλική ιστορία
Αυτό σημαίνει ότι αντί για ειρήνη και κοινωνική σταθερότητα, η δεύτερη θητεία του Μακρόν θα εξαπολύσει ένα ακόμη μεγαλύτερο κύμα δυσαρέσκειας από την πρώτη του θητεία. Οποιαδήποτε περίοδος μήνα του μέλιτος θα είναι πολύ σύντομη ή και ανύπαρκτη. Πέρα από το ζήτημα των συντάξεων, υπάρχει το κόστος ζωής. Ο πληθωρισμός έφτασε στο 4,5% τον Μάρτιο, ο υψηλότερος από το 1985, και οι αυξανόμενες τιμές του φυσικού αερίου, του ηλεκτρισμού και των καυσίμων πλήττουν εκατομμύρια οικογένειες της εργατικής τάξης σε όλη τη Γαλλία. Σε μια προσπάθεια να περιορίσει τις επιπτώσεις του πληθωρισμού, ο Μακρόν έθεσε ένα ανώτατο όριο στις τιμές της ενέργειας, αλλά όλοι οι σοβαροί αναλυτές λένε ότι αυτό είναι πολύ δαπανηρό και η κυβέρνηση θα πρέπει να το άρει την επόμενη περίοδο.
Το 2018, η αύξηση της τιμής των καυσίμων πυροδότησε την εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων». Αυτό ήταν απλώς μια πρόγευση του τι θα ακολουθήσει την επόμενη περίοδο. Μια ένδειξη αυτού που μπορούμε να περιμένουμε να δούμε ήταν οι διαμαρτυρίες της νεολαίας που ξέσπασαν αμέσως μετά τον πρώτο γύρο, όταν 20.000 βγήκαν στους δρόμους του Παρισιού και οι φοιτητές κατέλαβαν το πανεπιστήμιο της Σορβόννης με το σύνθημα «ούτε Μακρόν, ούτε Λεπέν».
Η δεύτερη θητεία του Μακρόν ως Προέδρου απέχει πολύ από το να είναι η ανακούφιση που ήλπιζε η αστική τάξη. Στην πραγματικότητα, η Γαλλία εισέρχεται σε μια από τις πιο ταραχώδεις περιόδους της ιστορίας της. Οι Γάλλοι εργάτες και η νεολαία έχουν μεγάλες επαναστατικές παραδόσεις, από την επανάσταση του 1789 έως την Παρισινή Κομμούνα του 1871, τις καταλήψεις των εργοστασίων της δεκαετίας του 1930 και τη μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία τον Μάη του 1968. Όλες αυτές οι παραδόσεις θα έρθουν με ένα εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια την επόμενη περίοδο.
Τί θα γίνει όμως στο εκλογικό μέτωπο; Είναι προφανές ότι η επιστροφή του Μακρόν στην εξουσία θα σημαίνει περαιτέρω διάβρωση της εκλογικής του βάσης. Θα προετοιμάσει το έδαφος για μια ακόμη πιο έντονη πόλωση της γαλλικής κοινωνίας, τόσο προς τα αριστερά όσο και προς τα δεξιά. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Λεπέν θα μπορούσε πραγματικά να κερδίσει την επόμενη φορά και αυτό θα αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα για το γαλλικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο, σε αυτές τις καλές κυρίες και κυρίους. Η Λεπέν στην εξουσία θα μπορούσε να γίνει ένα σημαντικό αποσταθεροποιητικό στοιχείο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιδιώκοντας να θέσει τα γαλλικά εθνικά συμφέροντα πάνω από αυτά των Ευρωπαίων εταίρων της.
Οι Ευρωπαίοι αστοί θέλουν να συνεχίσουν την πολιτική της διάλυσης του κράτους πρόνοιας σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, των ιδιωτικοποιήσεων σε ό,τι έχει απομείνει από την κρατική περιουσία, της καταστροφής του συστήματος υγείας για την προώθηση των ιδιωτικών συμφερόντων και γενικά την καταστροφή όλων των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Προς το παρόν, ο άνθρωπός τους είναι ο Μακρόν.
Η Λεπέν δεν είναι φίλη της γαλλικής εργατικής τάξης και αν επρόκειτο να κερδίσει ποτέ το αξίωμα της Προέδρου αυτό θα γινόταν απολύτως σαφές. Θα εγκατέλειπε πολύ γρήγορα τις όποιες υποσχέσεις της στους Γάλλους εργάτες και θα προχωρούσε στην υλοποίηση του ίδιου προγράμματος με τον Μακρόν σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των εργαζομένων, τις δημόσιες δαπάνες κ.ο.κ. – με την προσθήκη ρατσιστικής ρητορικής και αντιμεταναστευτικών πολιτικών.
Στην πρόσφατη προεκλογική της εκστρατεία, διαισθανόμενη την οργισμένη διάθεση ανάμεσα σε μεγάλα στρώματα εργαζομένων σήμερα, έστρεψε την προπαγάνδα της σε ζητήματα όπως οι συντάξεις και ο πληθωρισμός. Ένα από τα συνθήματά της ήταν «Δώστε στους Γάλλους τα χρήματά τους πίσω» και υποσχέθηκε να προστατεύσει τους ανθρώπους από τον πληθωρισμό και να μειώσει τους φόρους. Φυσικά, τα συνδύασε αυτά με ρατσιστικό αντιμεταναστευτικό βιτριόλι. Μίλησε για μεγαλύτερους ελέγχους στη μετανάστευση, για «οικονομικό πατριωτισμό», «λογικό» προστατευτισμό, για προτεραιότητα στους Γάλλους σε κατοικίες και θέσεις εργασίας και έθεσε την ιδέα της περικοπής των επιδομάτων στους μετανάστες, καθώς και της απαγόρευσης της μαντίλας. Το μήνυμά της προς τους Γάλλους ήταν ότι τα προβλήματα της Γαλλίας οφείλονται στην παρουσία πάρα πολλών μεταναστών και ότι επομένως για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των Γάλλων εργαζομένων πρέπει να περιορίσουμε αυτά των μεταναστών.
Ο εθνικισμός της θεωρείται επίσης από το κατεστημένο ως απειλή για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Τα αιτήματά της να προστατεύσει τη γαλλική βιομηχανία, να θέσει το γαλλικό δίκαιο πάνω από τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να αποχωρήσει από την κεντρική διοίκηση του ΝΑΤΟ, έχουν εγείρει ανησυχίες στους σοβαρούς αστούς σχολιαστές και στις κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη. Η Γαλλία είναι βασικός παράγοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με τη Γερμανία, και το να ακολουθήσει η Γαλλία έναν παρόμοιο δρόμο με αυτόν του Μπόρις Τζόνσον στη Βρετανία και πριν από αυτόν του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα έφερνε πιο κοντά την προοπτική διάλυσης της συνοχής της ΕΕ στις κορυφές της. Αυτό φοβόντουσαν από μια πιθανή νίκη της Λεπέν, αλλά αυτός ο κίνδυνος δεν έχει εξαλειφθεί, απλώς έχει αναβληθεί.
Τα καθήκοντα της Αριστεράς στη Γαλλία
Η πόλωση, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η νίκη της Λεπέν είναι δεδομένη στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Είδαμε το πώς ακόμη και σήμερα η Αριστερά στη Γαλλία θα μπορούσε να είχε κερδίσει. Θα συνεχίσει να δυναμώνει το επόμενο διάστημα. Αλλά η δύναμή της δεν θα προέλθει από τυχόν έξυπνες εκλογικές μηχανορραφίες στις κορυφές – αν και ένα γνήσιο Ενιαίο Μέτωπο όλης της Αριστεράς θα ήταν ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός.
Υπάρχουν τώρα συνομιλίες μεταξύ του PCF και του NPA για μια κοινή στρατηγική με την Ανυπότακτη Γαλλία (FI) του Μελανσόν στις βουλευτικές εκλογές. Αυτή είναι μια σωστή προσέγγιση και στην πραγματικότητα προκαλεί ανησυχία στο στρατόπεδο του Μακρόν που μπορεί να δει ξεκάθαρα την πιθανή απειλή από την Αριστερά. Ωστόσο, εγείρει επίσης το ερώτημα γιατί αυτά τα δύο μικρότερα κόμματα δεν υποστήριξαν τον Μελανσόν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών; Υπάρχει κάτι περισσότερο από μια δόση οπορτουνισμού σε αυτές τις προσεγγίσεις για ενότητα τώρα, καθώς τα μικρότερα κόμματα θα δυσκολευτούν να λάβουν οποιαδήποτε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση εάν επιχειρήσουν να «κατέβουν» στις βουλευτικές εκλογές μόνα τους.
Η δύναμη της Αριστεράς θα προέλθει από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας της Γαλλίας το επόμενο διάστημα. Αποκλεισμένη από το εκλογικό πεδίο, η γαλλική εργατική τάξη θα αναγκαστεί να υπολογίζει στις δικές της δυνάμεις. Θα δούμε απεργίες και διαδηλώσεις στους δρόμους, ακόμη και καταλήψεις εργοστασίων σε κάποια φάση. Θα δούμε μαζικές κινητοποιήσεις της νεολαίας στους δρόμους και με τη μορφή καταλήψεων πανεπιστημίων. Αυτό που συνέβη πρόσφατα στη Σορβόννη είναι απλώς μια μικρή γεύση από τα πολύ μεγαλύτερα γεγονότα που θα ακολουθήσουν.
Αν ο Μελανσόν υιοθετούσε ένα γνήσιο σοσιαλιστικό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα εθνικοποιήσεων υπό εργατικό έλεγχο, απαλλοτρίωσης των τραπεζών και των μεγάλων μονοπωλίων, θα μπορούσε να εξηγήσει στους Γάλλους εργάτες και τη νεολαία ότι υπάρχουν οι πόροι για τη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, για την παροχή αξιοπρεπών μισθών για όλους, για την παροχή στέγης για όλους, για την παροχή ενός πλήρως δημόσιου συστήματος υγειονομικής περίθαλψης.
Αυτό θα συνέτριβε τον ρατσισμό και τον φανατισμό της Λεπέν και θα συσπείρωνε όλους τους εργαζόμενους της Γαλλίας σε μια ενιαία δύναμη για την αλλαγή της κοινωνίας από την κορυφή ως τα νύχια. Θα έπειθε επίσης τα εκατομμύρια ανθρώπων που απείχαν να υποστηρίξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα. Και θα ενέπνεε τους εργαζόμενους σε ολόκληρη την Ευρώπη που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους Γάλλους αδελφούς και αδελφές τους.
Δυστυχώς, ο Μελανσόν δεν υποστηρίζει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Περιορίζεται στην αναζήτηση λύσεων εντός των ορίων του καπιταλισμού. Αν συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο, τότε αναπόφευκτα θα συμβάλει στην ενίσχυση της Δεξιάς.
Μετάφραση: Ηλίας Κυρούσης