Δήλωση της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT) ενάντια στη βάρβαρη επίθεση ισοπέδωσης της Γάζας από το ισραηλινό κράτος και υπέρ της ζωτικής ανάγκης για μια εργατική, αντικαπιταλιστική λύση στο παλαιστινιακό εθνικό ζήτημα.
[Source]
Η αιφνιδιαστική επίθεση που εξαπέλυσε η Χαμάς το Σάββατο 7 Οκτωβρίου προκάλεσε σοκ σε όλο τον κόσμο και ακολουθήθηκε από μία θορυβώδη χορωδία καταδίκης από τις δυτικές κυβερνήσεις.
Τα μέσα ενημέρωσης αμέσως παρουσίασαν την επίθεση με τα πιο μελανά χρώματα. Αυτό που περιγράφεται κωμικά ως «ελεύθερος Τύπος» προετοίμασε πλήρως τη δυτική κοινή γνώμη για να πάρει το μέρος της «σωστής» πλευράς σε μία σύγκρουση που, ως συνήθως, παρουσιάζεται ως σύγκρουση ανάμεσα στις Δυνάμεις του Καλού και τις Δυνάμεις του Κακού.
Σε αυτή τη μαύρη κωμωδία, οι ρόλοι βολικά αντιστρέφονται. Τα θύματα γίνονται επιτιθέμενοι και οι επιτιθέμενοι γίνονται θύματα. Αυτό το ψέμα συνδυάζεται με μια συνεχή επανάληψη ηθικής καταδίκης της βίας, των δολοφονιών και όλων των άλλων φρικτών χαρακτηριστικών της τρομοκρατίας.
Στην Ουάσινγκτον, σύμφωνα με τους New York Times, ο Πρόεδρος Μπάιντεν ήταν «κατακλυσμένος από θυμό» καθώς χαρακτήριζε τις πράξεις ως «καθαρό ανόθευτο κακό» και δεσμεύθηκε κατηγορηματικά να σταθεί στο πλευρό του Ισραήλ ενάντια στην τρομοκρατία.
Ο πρόεδρος του πλουσιότερου και ισχυρότερου κράτους στον κόσμο ανακοίνωσε αμέσως ότι οι ΗΠΑ θα επισπεύσουν την παράδοση επιπλέον εξοπλισμού, πόρων και πυρομαχικών στο Ισραήλ, καθώς και ότι θα στείλουν το νεότερο και πιο προηγμένο αεροπλανοφόρο τους και πολλά πολεμικά πλοία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ιμπεριαλιστή υποκρισία, ή η σχετικότητα της ηθικής
Η δολοφονία ανδρών και γυναικών είναι κάτι που φυσικά προκαλεί αισθήματα απέχθειας στους περισσότερους ανθρώπους. Μας υπενθυμίζεται συνεχώς η βιβλική προσταγή: «Ου φονεύσεις».
Αυτή η εντολή, εκ πρώτης όψεως, έχει απόλυτο χαρακτήρα. Ωστόσο, με μια πιο προσεκτική εξέταση, γίνεται σαφές ότι η αποστροφή της άρχουσας τάξης και των μέσων ενημέρωσης στη βία και τις δολοφονίες δεν είναι καθόλου απόλυτη, αλλά έχει ένα εντελώς σχετικό περιεχόμενο.
Όταν απλοί άνθρωποι εκφράζουν τη φρίκη και την αγανάκτησή τους για τις φρικαλεότητες για τις οποίες διαβάζουν στον Τύπο, πρόκειται για μια φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε και να συμμεριστούμε.
Αλλά όταν τα ίδια λόγια ξεστομίζονται από έναν Αμερικανό πρόεδρο, του οποίου τα χέρια είναι βαμμένα με το αίμα αμέτρητων αθώων ανθρώπων, δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε αηδία και αποστροφή.
Οι ιμπεριαλιστές που τώρα προσποιούνται ότι είναι συγκλονισμένοι από τη βία έχουν επανειλημμένα ξεκινήσει βάρβαρους επιθετικούς πολέμους. Δεν δίστασαν να εξαπολύσουν αιματηρούς πολέμους κατά του Ιράκ και του Αφγανιστάν, που διήρκεσαν δύο δεκαετίες σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους. Βομβάρδισαν τη Λιβύη, τη Συρία, το Σουδάν, τη Σερβία, αδιαφορώντας πλήρως για τους αθώους πολίτες.
Η πιο φρικτή απ’ όλες τις περιπτώσεις της πρόσφατης περιόδου ήταν ο βάρβαρος πόλεμος εναντίον του λαού της Υεμένης, μιας από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, που διεξάχθηκε από τη Σαουδική Αραβία με την πλήρη υποστήριξη, συνενοχή και ενεργή συμμετοχή των ΗΠΑ, της Βρετανίας και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Αν ένας πόλεμος μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονικός, αυτός είναι σίγουρα ο πόλεμος στην Υεμένη. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, στην Υεμένη έχουν σκοτωθεί περισσότεροι από 150.000 άνθρωποι, και υπάρχουν εκτιμήσεις για περισσότερους από 227.000 νεκρούς ως αποτέλεσμα του τρομερού λιμού που σκόπιμα προκάλεσαν οι Σαουδάραβες και οι σύμμαχοί τους, που ήταν επίσης υπεύθυνοι για την καταστροφή νοσοκομείων και υποδομών υγειονομικής περίθαλψης.
Αυτοί οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν αναμφίβολα μια σοβαρή υποεκτίμηση του συνολικού αριθμού των θυμάτων των Σαουδαράβων και των ιμπεριαλιστών υποστηρικτών τους.
Πού ήταν όμως οι καταδίκες αυτής της βαρβαρότητας; Πού ήταν οι διαμαρτυρίες της Ουάσινγκτον και του Λονδίνου; Πού ήταν οι τεράστιοι τίτλοι που μιλούν για «τρομοκρατία»; Δεν είπαν κουβέντα, γιατί οι δυτικές κυβερνήσεις συμμετείχαν ενεργά σε αυτόν τον πόλεμο εξόντωσης ενός φτωχού, καταπιεσμένου λαού.
Δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τη βία ή να κατηγορούν κανέναν για «τρομοκρατία». Όταν πρόκειται για πόλεμο, είναι άχρηστο να επικαλούμαστε ηθικούς ή ανθρωπιστικούς παράγοντες. Οι πόλεμοι έχουν να κάνουν με το σκοτωμό ανθρώπων. Δεν υπήρξε ποτέ ανθρωπιστικός πόλεμος στην Ιστορία.
Αυτή είναι απλώς μια κυνική φράση, ένα βολικό φύλλο συκής, που χρησιμοποιείται σήμερα από τους επιτιθέμενους για να δικαιολογήσουν την επιθετικότητά τους ενώπιον της κοινής γνώμης.
Γάζα και Ουκρανία, ή η σχετικότητα του «δικαιώματος στην αυτοάμυνα»
Όσο για το λεγόμενο δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του, εδώ πάλι βλέπουμε τα διπλά μέτρα και σταθμά του δυτικού ιμπεριαλισμού. Ως προς την Ουκρανία, την όπλισαν μέχρι τα δόντια για να πολεμήσει τη Ρωσία για λογαριασμό τους, με τη δικαιολογία ότι ένας λαός υπό κατοχή έχει το δικαίωμα να αντεπιτεθεί.
Αλλά όταν πρόκειται για τους Παλαιστίνιους, ξαφνικά αυτό το δικαίωμα εξαφανίζεται. Αντί να υπερασπίζονται τους καταπιεσμένους, οι ιμπεριαλιστές οπλίζουν και προμηθεύουν με εξοπλισμό τους καταπιεστές. Προφανώς το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση δεν ισχύει για όλους!
Παρεμπιπτόντως, ακολουθώντας τη στρεβλή λογική του ιμπεριαλισμού, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι έχει συγκρίνει την εισβολή της Ρωσίας στη χώρα του με τη Χαμάς και έχει προσθέσει κι αυτό τη βραχνή φωνή του στη χορωδία που υπερασπίζεται το «δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται»! Χρειαζόμαστε άραγε και άλλες αποδείξεις για την αντιδραστική φύση αυτού του κυρίου;
Αναμενόμενα, ο Ζελένσκι κατηγόρησε τη Ρωσία ότι επιδιώκει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή για να υπονομεύσει τη διεθνή υποστήριξη προς την Ουκρανία, σχόλια που αντανακλούν την ανησυχία του ότι ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
«Η Ρωσία θέλει να πυροδοτήσει έναν πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ώστε μια νέα πηγή πόνου και δεινών να υπονομεύσει την παγκόσμια ενότητα, να αυξήσει τη διχόνοια και τις αντιθέσεις και έτσι να βοηθήσει τη Ρωσία να καταστρέψει την ελευθερία στην Ευρώπη», είπε.
Ο Ζελένσκι είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος, που θα καταφύγει σε οτιδήποτε πιστεύει ότι θα εξασφαλίσει τη ροή όπλων και χρημάτων ενώ η Ουκρανία έχει υποστεί μια συντριπτική ήττα στο πεδίο της μάχης και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις αμφιταλαντεύσεων στην υποστήριξη από τους συμμάχους, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Σλοβακίας και της Πολωνίας.
Εκδίκηση
Από τη στιγμή που κάποιος έχει αποδεχθεί τη θεωρία της σχετικότητας όπως εφαρμόζεται στην ηθική, γίνεται απλή υπόθεση να δικαιολογηθούν οι δολοφονίες – αρκεί να πραγματοποιούνται από τη «δική μας πλευρά». Βλέπουμε αυτή την βολική ηθική σχετικότητα σε δράση ακριβώς αυτή τη στιγμή.
Η απάντηση του Ισραήλ στην επίθεση της Χαμάς το Σάββατο ήταν γρήγορη και βάναυση. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δήλωσε ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε πόλεμο. Υποσχέθηκε να μετατρέψει τη Γάζα σε «έρημη γη».
Μαχητικά αεροσκάφη σφυροκοπούν την κατεχόμενη λωρίδα, ισοπεδώνοντας ψηλά κτίρια σε κατοικημένες περιοχές, χτυπώντας σχολεία, νοσοκομεία και τζαμιά αδιακρίτως.
Ένα σχολείο που διευθύνεται από την Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, όπου δεν υπήρχαν καθόλου «μαχητές», δέχτηκε ευθύ χτύπημα. Και πολλές πολυκατοικίες έγιναν στόχος, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία προειδοποίηση.
Το Ισραήλ συνέχισε να σφυροκοπά τη Γάζα με αεροπορικές επιδρομές, με αποτέλεσμα ορισμένα κτίρια να γίνουν ερείπια. Αξιωματούχοι στη Γάζα δήλωσαν ότι χτυπήθηκαν νοσοκομεία και σχολεία και ότι 900 Παλαιστίνιοι έχουν ήδη σκοτωθεί, μεταξύ των οποίων 260 παιδιά.
Τίποτα από αυτά δεν έχει να κάνει με την αυτοάμυνα, αλλά όλα έχουν να κάνουν με τη δίψα για εκδίκηση. Όχι για πρώτη φορά, το ισραηλινό κράτος επιδιώκει να τιμωρήσει τον λαό της Γάζας για τις ενέργειες των ηγετών της στοχεύοντας σκόπιμα αμάχους.
Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Γιόαβ Γκάλαντ διέταξε μια «πλήρη πολιορκία» της Λωρίδας της Γάζας: «Έχω διατάξει πλήρη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας. Δεν θα υπάρχει ρεύμα, φαγητό, καύσιμα, όλα είναι κλειστά».
Η στέρηση φαγητού, νερού και ηλεκτρισμού από άνδρες, γυναίκες και παιδιά θεωρείται έγκλημα σύμφωνα με το «διεθνές δίκαιο». Ακόμη και τα αξιοθρήνητα Ηνωμένα Έθνη θεώρησαν αναγκαίο να υπενθυμίσουν στους Ισραηλινούς αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, αν και τα αποτελέσματα αυτής της ευγενικής υπενθύμισης ήταν αναμενόμενα μηδενικά.
«Ανθρώπινα ζώα»
Και πώς τα δικαιολογούν όλα αυτά; Πολύ απλά. Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ έθεσε τα πράγματα ξεκάθαρα όταν είπε: «Πολεμάμε ενάντια σε ανθρώπινα ζώα και ενεργούμε ανάλογα».
Αυτή η γλώσσα είναι πολύ γνωστή σε εμάς. Είναι κοινή πρακτική των ιμπεριαλιστών να δικαιολογούν τη σφαγή αφαιρώντας από τον εχθρό την ανθρώπινη υπόστασή του. Αν δεχθούμε ότι οι εχθροί μας δεν είναι άνθρωποι όπως εμείς, αλλά απλώς ζώα, νιώθουμε ότι δικαιούμαστε να τους συμπεριφερόμαστε με όποιον τρόπο θέλουμε.
Ας θυμηθούμε ότι για δεκαετίες οι Εβραίοι θεωρούνταν, όχι άνθρωποι, αλλά υπάνθρωποι. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσαν να ξυλοκοπηθούν, να βασανιστούν, να λιμοκτονήσουν και να δολοφονηθούν, ποιος νοιάζεται; Εξάλλου, είναι «μόνο ζώα» ή «ανθρώπινα ζώα». Η όποια διαφορά είναι ασήμαντη.
Αλλά οι κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας δεν είναι ζώα. Είναι άνθρωποι, όπως άνθρωποι είναι και οι κάτοικοι του Ισραήλ. Και όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται να τυγχάνουν της ίδιας μεταχείρισης.
Μια χορωδία υποκριτών
Σαν μια καλά προετοιμασμένη χορωδία, οι πολιτικοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο τρέχουν να δηλώσουν την άνευ όρων υποστήριξή τους στο «δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του». Δεξιά και «Αριστερά», Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί – όλοι τραγουδούν στον ίδιο σκοπό.
Τα ίδια ΜΜΕ που παρέμεναν σιωπηλά για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού έδειχναν επίσης μεγάλη αδιαφορία για την εγκληματική τρομοκρατία που ασκούταν στους Παλαιστίνιους από το ισραηλινό κράτος για πολλές δεκαετίες. Οι Παλαιστίνιοι έχουν υπάρξει θύματα συνεχών βίαιων προκλήσεων από τους ακροδεξιούς Εβραίους εποίκους.
Προφανώς, αυτό έχει στόχο να παράσχει υλική υποστήριξη στο δικαίωμα του Ισραήλ να «αμύνεται» πλήττοντας στρατιωτικά μια μικροσκοπική λωρίδα γης που ξεχειλίζει από δυόμισι εκατομμύρια φτωχούς ανθρώπους και έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο.
Όλο το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο υποστηρίζει το Ισραήλ καθώς αυτό ετοιμάζεται να σφαγιάσει τους Παλαιστίνιους στη Γάζα. Και σε περίπτωση που οι βόμβες, οι οβίδες και οι πύραυλοι δεν σκοτώσουν αρκετά μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδίασε να εξοντώσει μερικούς ακόμη από την πείνα.
Η ΕΕ ανακοίνωσε ότι αναστέλλει την οικονομική βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους, από την οποία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό για την επιβίωσή τους. Η απόφαση ήταν τόσο σκανδαλώδης που αργότερα αναιρέθηκε. Εδώ βλέπουμε να συνοψίζεται σε λίγες γραμμές το απόσταγμα αυτού που περνιέται για «δυτικός πολιτισμός».
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι δεξιοί «εργατικοί» ηγέτες όπως ο Στάρμερ στη Βρετανία πρόσθεσαν αμέσως τις κραυγές τους σε αυτήν την υποκριτική χορωδία. Αυτές οι κυρίες και οι κύριοι πούλησαν τις ψυχές τους στον Διάβολο εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι παρά πράκτορες του ιμπεριαλισμού.
Αλλά δεν είναι μόνο οι δεξιοί ρεφορμιστές ένοχοι. Εντελώς ντροπιαστικά, πολλοί «αριστεροί» ρεφορμιστές πήραν μέρος στην καταδίκη (ο Σάντερς, η Ιλχάν Ομάρ, η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, το Γαλλικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα, μεταξύ άλλων).
Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτοί οι λεγόμενοι αριστεροί επιδεικνύουν την πλήρη δειλία του και την έλλειψη αρχών. Λύγισαν αμέσως κάτω από την πίεση των καπιταλιστικών ΜΜΕ και της αστικής κοινής γνώμης και κατέληξαν να υποστηρίζουν τη γραμμή της άρχουσας τάξης.
Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση δεν θα ενταχθεί ποτέ στην υποκριτική χορωδία των ιμπεριαλιστών και των ακολούθων τους.
Τι υποστηρίζουμε;
Σε κάθε πόλεμο τα εμπόλεμα μέρη χρησιμοποιούν πάντα περιστατικά φρικαλεοτήτων – πραγματικών ή κατασκευασμένων – για να δικαιολογήσουν τις δικές τους βίαιες και δολοφονικές πράξεις. Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί ποτέ να βασίζεται στην προπαγάνδα εντυπώσεων που χρησιμοποιείται κυνικά για να δικαιολογήσει τη μία ή την άλλη πλευρά. Ούτε μπορεί να ένας πόλεμος να θεωρηθεί δίκαιος με κριτήριο το ποιος χτύπησε πρώτος. Η στάση μας απέναντι στον πόλεμο πρέπει να βασίζεται σε τελείως άλλη βάση.
Η θέση μας είναι πολύ απλή: Σε κάθε αγώνα, θα παίρνουμε πάντα το μέρος των φτωχών καταπιεσμένων ανθρώπων, ποτέ των πλούσιων και ισχυρών καταπιεστών.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρέπει να τεθεί το ερώτημα: ποιοι είναι οι καταπιεστές και ποιοι οι καταπιεσμένοι; Είναι οι Παλαιστίνιοι που καταπιέζουν τους Ισραηλινούς; Κανείς στα καλά του δεν το πιστεύει αυτό.
Δεν είναι οι Παλαιστίνιοι που καταλαμβάνουν γη που δεν τους ανήκει και την κρατούν με τη βία. Δεν είναι αυτοί που διώχνουν Ισραηλινούς εποίκους από τη γη στην οποία ζούσαν για πολλές γενιές, αλλά ακριβώς το αντίστροφο. Δεν είναι αυτοί που αρνούνται στους Ισραηλινούς πολίτες τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα ή τους υποβάλλουν σε βάναυσους αποκλεισμούς και τους υποβιβάζουν σε παρίες στην ίδια τη γη τους.
Είναι αναγκαίο να παραθέσουμε τον μακρύ κατάλογο των εγκλημάτων που διέπραξε το αντιδραστικό ισραηλινό κράτος κατά των Παλαιστινίων; Δεν έχουμε χώρο να αναφέρουμε αυτά τα εγκλήματα, τα οποία συνεχίζονται, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα και χρόνο με το χρόνο, μετατρέποντας τις ζωές των Παλαιστινίων σε ζωντανή κόλαση.
Οι Παλαιστίνιοι έχουν υποβιβαστεί σε ένα καθεστώς που δεν διαφέρει πολύ από ένα είδος σκλαβιάς. Και οι σκλάβοι, όταν στερούνται κάθε άλλο δικαίωμα, μπορούν να προσφύγουν μόνο στο ένα δικαίωμα που τους απομένει: το δικαίωμα στην εξέγερση.
Σε ολόκληρη την Ιστορία, οι εξεγέρσεις των σκλάβων συνήθως συνοδεύονταν από πράξεις ακραίας βίας, οι οποίες ήταν απλώς μια αντανάκλαση της ακραίας καταπίεσης που είχαν υποστεί οι ίδιοι στα χέρια των δουλοκτητών.
Αυτό είναι ένα λυπηρό γεγονός. Αλλά δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να υπερασπιστούμε την εξέγερση των δούλων ενάντια στους δουλοκτήτες. Ο Μαρξ αναφέρθηκε σε αυτό το ζήτημα σε ένα άρθρο που έγραψε το 1857, όπου απαντά στα άρθρα του βρετανικού Τύπου τα οποία τονίζουν τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν κατά την εξέγερση των Ινδών εναντίον των Βρετανών:
«Οι βαναυσότητες που διαπράττουν οι εξεγερμένοι Σεπόι στην Ινδία είναι πράγματι φρικιαστικές, αποκρουστικές, απερίγραπτες – σαν αυτές που περιμένει κανείς να δει μόνο σε πολέμους εξεγερτικούς, εθνοτήτων, φυλών και κυρίως θρησκειών· με μια λέξη, σαν αυτές που χειροκροτούσε η αξιοσέβαστη Αγγλία όταν διαπράττονταν από τους Βασιλόφρονες ενάντια στους «Μπλε» στον πόλεμο της Βανδέας, από τους Ισπανούς αντάρτες ενάντια στους άπιστους Γάλλους, από τους Σέρβους ενάντια στους Γερμανούς και Ούγγρους γείτονές τους, από τους Κροάτες ενάντια στους Βιεννέζους αντάρτες, από την Κινητή Φρουρά του Καβενιάκ ή τους Δεκεμβριστές του Βοναπάρτη ενάντια στους γιους και τις κόρες της προλεταριακής Γαλλίας.
Όσο άθλια κι αν είναι η συμπεριφορά των Σεπόι, είναι μόνο μία αντίδραση, σε συμπυκνωμένη μορφή, της συμπεριφοράς της ίδιας της Αγγλίας στην Ινδία, όχι μόνο κατά την εποχή της ίδρυσης της Ανατολικής Αυτοκρατορίας της, αλλά ακόμη και κατά τα τελευταία δέκα χρόνια μιας μακράς κυριαρχίας. Για να περιγραφεί αυτή η κυριαρχία, αρκεί να ειπωθεί ότι τα βασανιστήρια αποτέλεσαν έναν οργανικό θεσμό της οικονομικής της πολιτικής. Στην ιστορία υπάρχει αυτό που λέγεται τιμωρία: και είναι κανόνας της ιστορικής τιμωρίας το όργανό της να σφυρηλατείται όχι από το θύμα, αλλά από τον ίδιο το δράστη». (Κ. Μαρξ, «Η ινδική εξέγερση»)
Υποστηρίζουμε τη Χαμάς;
Οι εχθροί μας θα πουν: τότε λοιπόν υποστηρίζετε τη Χαμάς. Σε αυτή την κατηγορία θα απαντήσουμε: δεν υποστηρίξαμε ποτέ τη Χαμάς. Δεν συμμεριζόμαστε την ιδεολογία της, ούτε επιδοκιμάζουμε τις μεθόδους που χρησιμοποιεί.
Είμαστε κομμουνιστές και έχουμε τις δικές μας ιδέες, πρόγραμμα και μεθόδους, που βασίζονται στην ταξική πάλη μεταξύ πλουσίων και φτωχών, καταπιεστών και καταπιεσμένων. Αυτό είναι που καθορίζει τη στάση μας σε κάθε περίπτωση.
Αλλά οι διαφορές μας με τη Χαμάς, αν και θεμελιώδεις, δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο θεμελιώδεις όσο οι διαφορές που μας χωρίζουν από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ – την πιο αντιδραστική δύναμη στον πλανήτη – και τους συνεργούς του στο έγκλημα, την ισραηλινή άρχουσα τάξη.
Οι επικριτές μας θα ρωτήσουν: συμφωνείτε με τη δολοφονία τόσων αθώων πολιτών; Θα απαντήσουμε ότι ποτέ δεν έχουμε υποστηρίξει τέτοιες πράξεις. Ούτε τις επιδοκιμάζουμε.
Το πρώτο μας καθήκον, για να παραθέσουμε τον Σπινόζα, δεν είναι ούτε να κλαίμε ούτε να γελάμε, αλλά να καταλαβαίνουμε. Οι ηθικοί προβληματισμοί είναι εντελώς άχρηστοι στο να εξηγήσουν το οτιδήποτε. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, είναι απαραίτητο να θέσουμε το ερώτημα με διαφορετικό τρόπο: τι ήταν αυτό που οδήγησε στην επίθεση της Χαμάς;
Μπορεί αυτή να διαχωριστεί από τις δεκαετίες καταπίεσης, βίας και κατοχής της Παλαιστίνης από το αντιδραστικό κράτος του Ισραήλ; Φυσικά και όχι. Το Ισραήλ είναι ένα ισχυρό και πλούσιο κράτος που εδώ και δεκαετίες καταπιέζει τους Παλαιστίνιους με έναν συνδυασμό ωμής βίας και οικονομικής επιβολής.
Και πρέπει επίσης να δούμε την αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν άμεσα στην παρούσα κατάσταση. Δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, όπως μας ζητείται να πιστέψουμε.
Προδοσία
Οι ιμπεριαλιστές υποσχέθηκαν στους Παλαιστίνιους δικαιοσύνη – αν μόνο μπορούσαν να περιμένουν λίγο ακόμα. Αλλά περίμεναν και περίμεναν και το μόνο αποτέλεσμα ήταν η περαιτέρω καταστροφή της πατρίδας τους και η περαιτέρω απώλεια δικαιωμάτων.
Όταν η υπομονή των καταπιεσμένων εξαντληθεί, αργά ή γρήγορα, εκείνοι θα ξεσπάσουν ενάντια στον καταπιεστή τους. Σε τέτοιες στιγμές, θα διαπράττονται αναπόφευκτα υπερβολές και βαναυσότητες. Αυτό είναι φυσικά λυπηρό. Ποιος είναι όμως πραγματικά υπεύθυνος;
Εάν ένας άνδρας ή μια γυναίκα διαπράξει μια εν ψυχρώ δολοφονία, αυτό είναι αναμφίβολα έγκλημα και τιμωρείται ως τέτοιο. Αλλά αν μια γυναίκα υφίσταται άγρια βία για πολλά χρόνια από το σύζυγό της και μια μέρα στραφεί εναντίον του βασανιστή της και τον σκοτώσει, οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι πρέπει να ληφθούν υπόψη οι περιστάσεις που οδήγησαν στις πράξεις της.
Ας επιστρέψουμε στην παρούσα υπόθεση. Τις εβδομάδες πριν από την έκρηξη, διαπράττονταν συνεχείς προκλήσεις από Εβραίους θρησκευτικούς φανατικούς. Εισέβαλαν στο τέμενος Αλ- Άκσα, ένα από τα πιο ιερά μέρη στον ισλαμικό κόσμο. Ενεργούσαν υπό αστυνομική και στρατιωτική προστασία.
Πρόκληση
Ο Νετανιάχου είναι σε συμμαχία με τη σιωνιστική ακροδεξιά, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και ανοιχτά φασίστες. Ο δεδηλωμένος στόχος τους είναι να προκαλέσουν μια νέα Νάκμπα – δηλαδή να εκδιώξουν όλους τους Παλαιστίνιους από τη γη στην οποία ζουν τώρα, ξεκινώντας από την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη.
Αυτή η πολιτική δεν είναι νέα, αλλά έχει κλιμακωθεί τους τελευταίους μήνες. Έποικοι, που έρχονται κυρίως από τις ΗΠΑ και στρατολογούνται μεταξύ των πιο ακραίων θρησκευτικών φονταμενταλιστών, έχουν χτίσει οικισμούς στη Δυτική Όχθη. Αυτοί συνδέονται με ένα δίκτυο στρατιωτικά προστατευόμενων δρόμων, οι οποίοι διαπερνούν τα εδάφη που επίσημα βρίσκονται υπό τον έλεγχο των παλαιστινιακών αρχών.
Οι αντιδραστικοί έποικοι αποθρασύνονται έχοντας την προστασία της υπερεθνικιστικής ισραηλινής κυβέρνησης. Ένοπλες συμμορίες θρησκευτικών ζηλωτών εποίκων διεξάγουν πογκρόμ εναντίον Παλαιστινίων με την ανοιχτή ή καλυμμένη υποστήριξη του ισραηλινού στρατού και της αστυνομίας. Τέτοιες αρπαγές γης υποτίθεται ότι είναι παράνομες σύμφωνα με το «διεθνές δίκαιο». Αλλά όλα τα σεβάσμια ψηφίσματα που υιοθετήθηκαν από τον ΟΗΕ σε ένα ανούσιο τελετουργικό δεν σταμάτησαν με κανέναν τρόπο αυτές τις εγκληματικές πράξεις.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να εκπλαγεί που οι Παλαιστίνιοι αντεπιτίθενται. Οι καταπιεσμένοι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να αντιστέκονται.
Οι υποκριτές θα υποστηρίξουν ότι και οι δύο πλευρές φταίνε επειδή και οι δύο έχουν ασκήσει βία. Τυπικά, αυτή η δήλωση είναι ορθή. Αλλά το περιεχόμενό της είναι θεμελιωδώς λανθασμένο. Η βία του ενός δεν μπορεί να ταυτιστεί με τη βία του άλλου. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ισοδυναμία μεταξύ των δύο πλευρών.
Από τη μια πλευρά, έχουμε μια σύγχρονη αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, εξοπλισμένη με πυρηνικά όπλα, μαχητικά αεροσκάφη με ισχυρούς πυραύλους, προηγμένη τεχνολογία και εξοπλισμό επιτήρησης, η οποία μπορεί να βασίζεται στην απόλυτη υλική και οικονομική υποστήριξη της πιο ισχυρής ιμπεριαλιστικής χώρας του κόσμου. Από την άλλη, έχουμε τους καταπιεσμένους Παλαιστίνιους, που πολεμούν με ό,τι όπλα καταφέρουν να πάρουν στα χέρια τους.
Το να εκπλαγεί κανείς από τα πρόσφατα γεγονότα είναι πραγματικά εξαιρετικά ανόητο. Δεδομένων αυτών των συνθηκών, κάποιου είδους έκρηξη ήταν απολύτως αναπόφευκτη, αν και ο χρόνος και το περιεχόμενό της δεν μπορούσαν να προβλεφθούν – ακόμη και από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες.
Το Ισραήλ ταπεινώθηκε
Είναι απαραίτητο να προσεγγίσουμε τον πόλεμο με τους δικούς του όρους και να μην εισάγουμε εξωγενείς σκέψεις που είναι εντελώς ξένες γι’ αυτόν. Αυτό που έχει προκαλέσει οργή στην ισραηλινή άρχουσα τάξη δεν είναι ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Οι ανησυχίες τους είναι καθαρά πρακτικού χαρακτήρα.
Από στρατιωτική σκοπιά, η επίθεση στέφθηκε με επιτυχία. Ο απροσδόκητος «Πόλεμος Αστραπή» αιφνιδίασε τις πολυδιαφημισμένες ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών. Καλά οπλισμένες ομάδες κομάντο διείσδυσαν στις άμυνες του Ισραήλ, διαπερνώντας αυτό που υποτίθεται ότι ήταν μια απόρθητη γραμμή και προκαλώντας σοβαρές απώλειες στις ισραηλινές δυνάμεις.
Όταν αυτό έγινε γνωστό, προκάλεσε ένα κύμα πανικού και φόβου στο Ισραήλ, όπου ο πληθυσμός είχε «νανουριστεί» από τις αρχές με την πεποίθηση ότι προστατεύονταν από μια άτρωτη γραμμή άμυνας. Μέσα σε μια νύχτα, η πίστη των ανθρώπων στον μύθο του άτρωτου κράτους καταρρίφθηκε. Το γεγονός αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον.
Αντίθετα, η είδηση της επίθεσης πανηγυρίστηκε στους δρόμους πολλών αραβικών πρωτευουσών. Οι μάζες πήραν κουράγιο από το γεγονός ότι, επιτέλους, το πανίσχυρο ισραηλινό κράτος είχε υποστεί μια ταπεινωτική ήττα. Σε σύγκριση με αυτό το γεγονός, όλοι οι άλλοι προβληματισμοί φαίνονταν να έχουν δευτερεύουσα σημασία.
Ο Νετανιάχου αισθάνεται εξαιρετικά σίγουρος επειδή έχει τη σταθερή υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος προμηθεύει το Ισραήλ με ατελείωτες ποσότητες δολαρίων και θανατηφόρων όπλων.
Έχουν μεταφέρει την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ – ένα χαστούκι στο πρόσωπο όλων των Παλαιστινίων. Ο Πρόεδρος Τραμπ πήρε αυτή την προκλητική απόφαση. Αλλά ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν την αναίρεσε. Προσπαθεί εναγωνίως να εξασφαλίσει τις ψήφους των Εβραίων στις εκλογές του επόμενου έτους, καθώς και να διατηρήσει έναν από τους λίγους εναπομείναντες αταλάντευτους συμμάχους του στην περιοχή.
Υπέρ της ειρήνης ή της βίας;
Οι εχθροί μας μάς θέτουν πολύ συχνά το ερώτημα: είστε υπέρ της βίας; Θα μπορούσαν επίσης να μας ρωτήσουν αν είμαστε υπέρ της βουβωνικής πανώλης, αφού είναι ένα ερώτημα εξίσου κενό περιεχομένου.
Υπάρχουν ερωτήσεις που απαντώνται μόνες τους, και αυτές είναι ακριβώς αυτού του είδους. Αλλά το να απαντάς απλώς αρνητικά είναι εντελώς άχρηστο. Θα πρέπει να εξηγηθούν οι συγκεκριμένες συνθήκες υπό τις οποίες χρησιμοποιείται βία: για ποιο σκοπό; και προς το συμφέρον ποιου; Χωρίς αυτές τις πληροφορίες, είναι πραγματικά αδύνατο να δοθεί μια ακριβής απάντηση. Αυτό συμβαίνει σε κάθε σύγκρουση, όπως συμβαίνει και τώρα.
Πολλοί στην «Αριστερά» (ως συνήθως) περιορίζονται στην αποδοκιμασία της βίας γενικά, ζητώντας «ειρηνική διευθέτηση» μέσω «διαπραγματεύσεων» και παρέμβασης των «διεθνών θεσμών». Αυτό όμως είναι ψέμα και εξαπάτηση.
Για 75 χρόνια, έχουν γίνει ατελείωτες διαπραγματεύσεις και συνομιλίες και αυτό δεν έχει προωθήσει ούτε κατά ένα εκατοστό την υπόθεση της παλαιστινιακής ελευθερίας. Για δεκαετίες τα λεγόμενα Ηνωμένα Έθνη έχουν εγκρίνει ψηφίσματα που καταδικάζουν την ισραηλινή κατάκτηση παλαιστινιακών εδαφών του 1967, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση έχει γίνει πολύ χειρότερη.
Η σημερινή κλιμάκωση της σύγκρουσης είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της πλήρους αποτυχίας των Συμφωνιών του Όσλο. Η ιδέα της ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ σε καπιταλιστική βάση ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, όπως είχαμε προειδοποιήσει τότε.
Ο στόχος του Ισραήλ ήταν να αναθέσει την αστυνόμευση των Παλαιστινίων στην Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, υπό την ηγεσία των αστών εθνικιστών της Φατάχ που ήταν εντελώς αποθαρρυμένοι και οργανικά ανίκανοι να προωθήσουν τον παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Τα τελευταία 30 χρόνια αποκάλυψαν την παταγώδη αποτυχία της λύσης των δύο κρατών που επέβαλε ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και ο ισραηλινός καπιταλισμός στους Παλαιστίνιους.
Δεν είναι περίεργο ότι σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 61% των Παλαιστινίων δήλωσε ότι ήταν σε χειρότερη θέση από ό,τι πριν το Όσλο, και το 71% είπε ότι ήταν λάθος η υπογραφή της συμφωνίας.
Παρόλα αυτά, οι απελπισμένοι αριστεροί πασιφιστές υποστηρίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να χρησιμοποιούν μόνο ειρηνικά μέσα αγώνα. Αλλά όταν προσπάθησαν να το κάνουν αυτό, ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Η «Μεγάλη Πορεία Επιστροφής» του 2018 πραγματοποιήθηκε από άοπλους πολίτες. Ο ισραηλινός στρατός χρησιμοποίησε πραγματικά πυρά σκοτώνοντας εκατοντάδες και τραυματίζοντας πάνω από δέκα χιλιάδες, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, γυναικών, δημοσιογράφων και γιατρών.
Αυτό ακριβώς είναι που έπεισε τους Παλαιστίνιους ότι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι να αντιμετωπίσουν τη βία με βία. Όσο κι αν στενοχωριέται κανείς γι’ αυτό το γεγονός, είναι το μόνο δυνατό συμπέρασμα που θα μπορούσαν να βγάλουν οι Παλαιστίνιοι. Και αυτό είναι 100% ευθύνη του ισραηλινού κράτους και των ιμπεριαλιστών υποστηρικτών του.
Σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση, το 71% πιστεύει ότι μια λύση δύο κρατών δεν είναι πλέον εφικτή λόγω της επέκτασης των εποικισμών, το 52% υποστηρίζει τη διάλυση της Παλαιστινιακής Αρχής και το 53% πιστεύει ότι ο ένοπλος αγώνας είναι ο μόνος τρόπος για να βγει η Παλαιστίνη από το αδιέξοδο.
Τα σχέδια των ιμπεριαλιστών διαλύονται
Πριν από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, βρισκόταν σε εξέλιξη μια λεγόμενη διαδικασία εξομάλυνσης, η οποία ουσιαστικά σήμαινε ότι το Ισραήλ θα εγκαθιδρύσει κανονικές διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις με τις αραβικές χώρες (ιδιαίτερα τη Σαουδική Αραβία). Κατά συνέπεια, το παλαιστινιακό πρόβλημα κηρύχθηκε λήξαν.
Αυτό υπογραμμίστηκε από την τοποθέτηση του Νετανιάχου στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο, όπου έδειξε ένα χάρτη της περιοχής που απεικόνιζε το Ισραήλ και τις χώρες με τις οποίες εξομάλυνε τις σχέσεις του… αλλά το Ισραήλ στον χάρτη περιελάμβανε τα Υψίπεδα του Γκολάν, τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, αφήνοντας την Παλαιστίνη εντελώς εκτός πλαισίου!
Ο κραυγαλέος αυτός κυνισμός έδειξε την αναισθησία, όχι μόνο του Νετανιάχου και της αντιδραστικής συμμορίας του, αλλά και των λεγόμενων ιμπεριαλιστικών δημοκρατιών, που αντιμετωπίζουν τα μικρά έθνη ως «ψιλά» στις μηχανορραφίες τους.
Αυτή η τερατώδης διαμόρφωση των συνόρων επρόκειτο να πραγματοποιηθεί πίσω από τις πλάτες των Παλαιστινίων. Η ίδια η ύπαρξή τους θεωρείται ως μια ενοχλητική λεπτομέρεια. Τα συνεχή παράπονά τους μπορούν να αγνοηθούν με ασφάλεια, ενώ το δυσάρεστο, αλλά απαραίτητο, καθήκον της διατήρησής τους σε τάξη μπορεί να ανατεθεί στους «Ράμπο» των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων.
Αυτή ήταν η θεωρία. Αλλά η ζωή έχει την κακή συνήθεια να αντιβαίνει ακόμη και στις καλύτερες θεωρίες. Και η συγκεκριμένη θεωρία είχε πολλά προβλήματα: υπέθετε ότι οι Παλαιστίνιοι ήταν τόσο εξαντλημένοι, τόσο συντετριμμένοι, που δεν θα ήταν σε θέση να παλέψουν πραγματικά. Αυτή η υπόθεση διαψεύστηκε ολοκληρωτικά το Σάββατο 7 Οκτωβρίου.
Ορισμένες πηγές έχουν στρέψει το δάχτυλο στο Ιράν. Παρά τις αρνήσεις της Τεχεράνης, αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Η επιδέξια υλοποίηση της επίθεσης και ο τρόπος που διείσδυσε γρήγορα στις ισχυρές άμυνες του Ισραήλ φανερώνουν έναν βαθμό επαγγελματισμού που δύσκολα μπορεί να είναι έργο μόνο της Χαμάς.
Επιπλέον, το Ιράν είχε έμπρακτο συμφέρον από την επιτυχία της επίθεσης. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί το σχέδιο του Νετανιάχου να σφυρηλατήσει στενές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία. Η αντιδραστική συμμορία στο Ριάντ ήταν διατεθειμένη να ξεπουλήσει τους Παλαιστίνιους, κλείνοντας μια συμφωνία με το Ισραήλ.
Αλλά αυτά τα σχέδια – τα οποία φυσικά ενθαρρύνονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες – ναυάγησαν. Ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν αρνήθηκε επιδεικτικά να συμμετάσχει στη χορωδία υποστήριξης του «δικαιώματος αυτοάμυνας» του Ισραήλ. Θα έθετε σε κίνδυνο την ίδια τη μοναρχία αν τολμούσε να πάει ενάντια στα αισθήματα του σαουδαραβικού λαού, που είναι ένθερμος υποστηρικτής των Παλαιστινίων.
Ο Guardian δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: «Η επίθεση της Χαμάς άλλαξε απότομα την εικόνα της διπλωματίας στη Μέση Ανατολή». Αυτά τα λόγια έθεσαν το θέμα πολύ ωραία. Ο Πάτρικ Γουίντουρ, ο διπλωματικός συντάκτης της Guardian γράφει:
«Το Ιράν θέλει να κάνει αδύνατο για τη Σαουδική Αραβία το να συνάψει συμφωνία με το Ισραήλ, ενώ άλλοι στην περιοχή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε ένα χάος στη Γάζα».
Αυτό είναι σωστό. Οι Άραβες ηγέτες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σ’ αυτό λόγω των βαθιά ανησυχητικών επιπτώσεων που έχει στις μάζες στις χώρες τους. Η απειλή μιας εξέγερσης στους δρόμους είναι πάντα παρούσα στο μυαλό των αραβικών κυβερνωσών κλικών, που δεν έχουν ξεχάσει το μάθημα των μαζικών εξεγέρσεων που έμειναν γνωστές ως Αραβική Άνοιξη.
Αυτός είναι ένας εφιάλτης τόσο για τους Άραβες ηγεμόνες όσο και για την Ουάσιγκτον. Αλλά μια νέα εκδοχή της Αραβικής Επανάστασης είναι η μόνη ελπίδα για μια μόνιμη λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα.
Ο καταπιεσμένος λαός της Παλαιστίνης δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις υποσχέσεις των ξένων κυβερνήσεων. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να κάνουν κενές δηλώσεις υποστήριξης προς τους Παλαιστινίους, να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους μια εικόνα αλληλεγγύης προς τους καταπιεσμένους που είναι ψεύτικη μέχρι το μεδούλι.
Είναι αυτονόητο ότι οι υποσχέσεις των ιμπεριαλιστών είναι εντελώς άχρηστες, όπως και τα εικονικά ψηφίσματα που εγκρίνονται συνήθως από τα λεγόμενα Ηνωμένα Έθνη. Ο παλαιστινιακός λαός μπορεί να απελευθερωθεί μόνο με τις δικές του προσπάθειες. Και οι μόνοι αξιόπιστοι σύμμαχοι στους οποίους μπορούν να βασιστούν είναι οι εργάτες και οι αγρότες στην περιοχή και σε όλο τον κόσμο, που καταπιέζονται και υφίστανται την εκμετάλλευση όπως και οι ίδιοι.
Το Ισραήλ σε επικίνδυνο μονοπάτι
Υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όσο το ισραηλινό κράτος μπορεί να βασίζεται στην υποστήριξη της πλειοψηφίας του εβραϊκού πληθυσμού, θα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί η ανατροπή του. Μόνο με τη διάσπαση του κράτους του Ισραήλ σε ταξικές γραμμές θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτό φαίνεται να είναι μια απίθανη προοπτική. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στους ακραίους περιορισμούς της ιδεολογίας και των μεθόδων της Χαμάς, που πείθει πολλούς Ισραηλινούς πολίτες ότι η ζωή τους απειλείται από τους Παλαιστίνιους «τρομοκράτες».
Δυστυχώς, η πρόσφατη επίθεση και η δολοφονία αμάχων έπεισε πολλούς Ισραηλινούς ότι η μόνη λύση είναι να συσπειρωθούν γύρω από την κυβέρνηση. Αυτό ενθαρρύνθηκε από τη σκανδαλώδη συμπεριφορά της λεγόμενης αντιπολίτευσης, η οποία απέσυρε αμέσως όλες τις αντιρρήσεις της για τις αντιδραστικές πολιτικές της κυβέρνησης Νετανιάχου και έσπευσε να προσφερθεί να προσχωρήσει σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Αυτή είναι μια καταστροφική γραμμή.
Ο λαός του Ισραήλ πρέπει να θέσει στον εαυτό του το εξής ερώτημα: πώς είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια σύγκρουσης, τόσους πολέμους και τόσες στρατιωτικές νίκες να αισθάνονται τώρα πιο ανασφαλείς από ποτέ άλλοτε από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ; Όλα τα περίπλοκα μέτρα που υποτίθεται ότι έχουν σχεδιαστεί για να εγγυούνται την ασφάλειά τους, την κρίσιμη στιγμή, δεν βοήθησαν σε τίποτα.
Είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ, με την κολοσσιαία στρατιωτική του δύναμη και την ανώτερη δύναμη πυρός του, μπορεί εύκολα να νικήσει τη Χαμάς με στρατιωτικούς όρους. Ωστόσο, μια χερσαία εισβολή στη Γάζα, με τους στενούς δρόμους, τις μυριάδες σήραγγες και έναν εχθρικό και θυμωμένο πληθυσμό, δεν θα πραγματοποιηθεί χωρίς σοβαρές απώλειες ζωών και από τις δύο πλευρές. Και αφού η Γάζα μετατραπεί σε ένα σωρό από ερείπια, τι θα γίνει τότε; Δεν υπάρχουν δυνάμεις ικανές να καταλάβουν και να εδραιώσουν την εξουσία τους πάνω σε έναν εχθρικό πληθυσμό 2,3 εκατομμυρίων ανθρώπων για αόριστο χρονικό διάστημα. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν νέες εκρήξεις και αιματοχυσία.
Και τα πράγματα δεν τελειώνουν εκεί. Η καταπίεση των Παλαιστινίων θερμαίνει τα συναισθήματα σε όλο τον αραβικό κόσμο. Οι προσπάθειες σφυρηλάτησης σχέσεων με τη Σαουδική Αραβία έχουν καταρρεύσει αυτή τη στιγμή. Το Ισραήλ βρίσκεται τώρα πιο απομονωμένο από ποτέ.
Περιτριγυρισμένο από εκατομμύρια εχθρούς από όλες τις πλευρές, η προοπτική για το Ισραήλ είναι πράγματι ζοφερή. Και το πρόσφατο λουτρό αίματος αποτελεί μια σοβαρή προειδοποίηση για ακόμη χειρότερες εξελίξεις αν δεν αλλάξει κάτι θεμελιώδες στο ίδιο το Ισραήλ.
Ο Μαρξ επεσήμανε πριν από πολύ καιρό ότι κανένα έθνος δεν μπορεί να είναι ποτέ ελεύθερο εφόσον καταπιέζει και υποτάσσει ένα άλλο έθνος: «Είναι ειδικό καθήκον του Κεντρικού Συμβουλίου στο Λονδίνο να κάνει τους Άγγλους εργάτες να συνειδητοποιήσουν ότι γι’ αυτούς η εθνική χειραφέτηση της Ιρλανδίας δεν είναι ένα ζήτημα αφηρημένης δικαιοσύνης ή ανθρωπιστικού αισθήματος αλλά η πρώτη προϋπόθεση της δικής τους κοινωνικής χειραφέτησης». (Μαρξ στον Ζίγκφριντ Μάιερ και τον Άουγκουστ Φογκτ, 1870)
Προς το παρόν, η φωνή της λογικής στο Ισραήλ φιμώνεται από τον αδηφάγο βρυχηθμό της αντεπανάστασης. Αλλά αυτοί που διακηρύσσουν την ενότητα με τις αντιδραστικές δυνάμεις του Νετανιάχου και τους υπερθρήσκους ζηλωτές, οδηγούν το Ισραήλ κατευθείαν στην άβυσσο.
Και τώρα;
Για πολλά χρόνια, οι παλαιστινιακές μάζες έχουν δείξει ξανά και ξανά την ανιδιοτέλεια, το θάρρος και την θέλησή τους να πολεμήσουν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είχαν μια ηγεσία που να μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτό το καθήκον.
Μετά από τόσες δεκαετίες προδοσιών και αθετημένων υποσχέσεων, η υπομονή των Παλαιστινίων έχει πλέον εξαντληθεί. Στη μαχητική παλαιστινιακή νεολαία που επιθυμεί να αγωνιστεί ενάντια στο πανίσχυρο ισραηλινό κράτος, οι πύραυλοι της Χαμάς φαίνεται να προσφέρουν κάποιου είδους απάντηση. Αυτή η πεποίθηση έχει ενισχυθεί έντονα ως αποτέλεσμα των πρόσφατων γεγονότων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιτυχία της Χαμάς, να σπάσει τις ισραηλινές άμυνες, που λεγόταν ότι είναι απαραβίαστες, και να βάλλει κατά του Ισραήλ, έχει θεωρηθεί ως νίκη από πολλούς στον αραβικό κόσμο, που λαχταρούσαν να δουν το Ισραήλ ταπεινωμένο.
Βραχυπρόθεσμα, αυτό θα αυξήσει πάρα πολύ το κύρος της Χαμάς. Αλλά μακροπρόθεσμα, οι περιορισμοί της επιτυχίας της Χαμάς θα γίνουν πολύ εμφανείς. Ο στρατιωτικός συσχετισμός δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ του Ισραήλ.
Η μαχητική νεολαία έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός δεν είναι μέσω συνομιλιών αλλά μέσω επαναστατικού αγώνα. Αυτό περιλαμβάνει μαζική δράση, μαζικές απεργίες και ναι, σε τελική ανάλυση, ο αγώνας ενάντια στο κράτος του Ισραήλ πρέπει να σημαίνει ένοπλη αυτοάμυνα και ένοπλη πάλη.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να μην χάσουμε την αίσθηση του μέτρου. Ο επαναστατικός αγώνας των παλαιστινιακών μαζών, αν παραμείνει απομονωμένος, δεν θα είναι αρκετός για να υπερνικήσει την ισχύ του ισραηλινού κράτους.
Αυτό θα απαιτήσει τις συνδυασμένες προσπάθειες ενός μαζικού επαναστατικού κινήματος σε όλη τη Μέση Ανατολή. Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο εμπόδιο: τα αντιδραστικά αστικά αραβικά καθεστώτα υποστηρίζουν την παλαιστινιακή υπόθεση μόνο στα λόγια, ενώ σε κάθε συγκυρία είναι έτοιμα να προδώσουν τους Παλαιστίνιους και να συνεννοηθούν με τον ιμπεριαλισμό.
Μόνο μέσω της ανατροπής αυτών των διεφθαρμένων καθεστώτων μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Μέση Ανατολή – τη βασική προϋπόθεση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Σε τελική ανάλυση, μόνο η εγκαθίδρυση ενός ενιαίου μετώπου μεταξύ του λαού της Παλαιστίνης και της εργατικής τάξης και των προοδευτικών στρωμάτων της ισραηλινής κοινωνίας θα δημιουργήσει τη δυνατότητα διάσπασης του ισραηλινού κράτους σε ταξικές γραμμές, ανοίγοντας τον δρόμο για μια μόνιμη και δημοκρατική διευθέτηση του παλαιστινιακού ζητήματος.
Αυτό θα είναι ένα υποπροϊόν της αραβικής επανάστασης, η οποία μπορεί να είναι επιτυχής μόνο εάν προχωρήσει μέχρι τέλους. Η ανατροπή διεφθαρμένων καθεστώτων είναι μόνο η μισή λύση. Η πραγματική απελευθέρωση του λαού μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την απαλλοτρίωση των γαιοκτημόνων, των τραπεζιτών και των καπιταλιστών.
Σοσιαλιστική επανάσταση – η μόνη λύση!
Για πάρα πολύ καιρό η Μέση Ανατολή, με τις κολοσσιαίες δυνατότητες, τους φυσικούς πόρους και την τεράστια αναξιοποίητη δεξαμενή πλεονάζουσας εργατικής δύναμης και μορφωμένων νέων έχει βαλκανοποιηθεί – μια κληρονομιά της αποικιοκρατίας που χώρισε την περιοχή σε μικρά κράτη που θα μπορούσαν εύκολα να κυριαρχηθούν και να τα εκμεταλλεύονται οι ιμπεριαλιστές.
Αυτή η δηλητηριώδης κληρονομιά υπήρξε πρόσφορο έδαφος για ατελείωτους πολέμους, εθνικό και θρησκευτικό μίσος και άλλες καταστροφικές δυνάμεις. Το παλαιστινιακό ζήτημα είναι μόνο η πιο εμφανής και τερατώδης έκφραση αυτού του γεγονότος.
Οι εργάτες δεν έχουν κανένα συμφέρον να κατακτήσουν ξένα εδάφη ή να έχουν άλλους λαούς σε κατάσταση υποταγής. Όταν η εξουσία περάσει στα χέρια του εργαζόμενου λαού, όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αραβικός κόσμος μπορούν να επιλυθούν ειρηνικά, δημοκρατικά, συναινετικά.
Κάτω από μια δημοκρατική σοσιαλιστική ομοσπονδία, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθούν αδελφικές σχέσεις μεταξύ των λαών – Αράβων και Εβραίων, Σουνιτών και Σιιτών, Κούρδων και Αρμενίων, Δρούζων και Κοπτών. Θα άνοιγε επιτέλους ο δρόμος για μια μόνιμη και δημοκρατική διευθέτηση του παλαιστινιακού ζητήματος.
Υπάρχει αρκετή γη για να δημιουργηθεί ένα πραγματικά αυτόνομο, βιώσιμο και ευημερούν παλαιστινιακό κράτος, με πλήρη αυτονομία τόσο για τους Άραβες όσο και για τους Εβραίους, σύμφωνα με το πρότυπο των Σοβιετικών Δημοκρατιών που ιδρύθηκαν από τους Μπολσεβίκους μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Οι στενόμυαλοι άνθρωποι θα πουν ότι πρόκειται για ουτοπία. Αλλά αυτοί πάντα υποστηρίζουν ότι ο σοσιαλισμός είναι μια ουτοπία. Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «ρεαλιστές» προσκολλώνται πεισματικά στο στάτους κβο, το οποίο λένε ότι είναι η μόνη δυνατή πραγματικότητα – απλώς και μόνο με το επιχείρημα ότι τυγχάνει να υφίσταται.
Σύμφωνα με αυτή τη χρεοκοπημένη «θεωρία», η επανάσταση είναι αδύνατη. Αλλά «ό,τι υπάρχει αξίζει να χαθεί». Και ολόκληρη η Ιστορία μάς λέει ότι οι επαναστάσεις δεν είναι μόνο εφικτές, αλλά και αναπόφευκτες. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι σάπιο ως το μεδούλι. Τα θεμέλιά του καταρρέουν και σείεται πριν από την πτώση.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να του δοθεί μια γερή σπρωξιά. Και δεν είναι καθόλου απίθανο αυτή να προέλθει από έναν νέο ξεσηκωμό στον αραβικό κόσμο. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός για τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Η παλαιστινιακή επανάσταση θα θριαμβεύσει ως αναπόσπαστο τμήμα της σοσιαλιστικής επανάστασης, ή δε θα θριαμβεύσει καθόλου.
Λονδίνο, 11 Οκτωβρίου 2023