Πάνω από δύο μήνες αφότου ξέσπασε η επαναστατική εξέγερση της ιρανικής νεολαίας, και έπειτα από μια άμπωτη υπό το βάρος της σκληρής καταστολής, έλαβε χώρα ένας νέος γύρος διαμαρτυριών μεταξύ 16 και 19 Νοεμβρίου, που δείχνει ότι το μαστίγιο της αντεπανάστασης ώθησε το κίνημα προς τα εμπρός. Για να επιτευχθεί η τελική νίκη, πρέπει να υπάρξει μαζική, οργανωμένη συμμετοχή της εργατικής τάξης!
[Source]
Τα προηγούμενα συνθήματα – «γυναίκες, ζωή, ελευθερία», «θάνατος στον δικτάτορα», «θάνατος στους τυράννους – είτε είναι ο Σάχης είτε ο ανώτατος ηγέτης» – συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται. Αλλά έχουν αναδειχθεί και νέα συνθήματα, όπως «με το αίμα των συντρόφων μας, θα σηκωθούμε όρθιοι μέχρι τέλους» και «η φτώχεια και η διαφθορά θα διαρκέσουν μέχρι να σας ανατρέψουμε». Οι πιο μαχητικές διαδηλώσεις γίνονται στην Τεχεράνη, την Ταυρίδα και τις πόλεις στο Χουζεστάν, συμπεριλαμβανομένων των Ιζέ, Αμπαντάν και Αχβάζ, καθώς και στις πόλεις με κουρδική πλειοψηφία όπως το Μαχαμπάντ, το Σακέζ και το Σαναντάζ. Οι τελευταίες ξεχώρισαν και πάλι ως οι πιο επαναστατικές, με γενικές απεργίες να ξεσπούν για άλλη μια φορά, και με βίαιες συγκρούσεις να εκδιώκουν τις δυνάμεις ασφαλείας. Έχουν στηθεί οδοφράγματα και έχουν αποκλειστεί ορεινά περάσματα και δρόμοι μεταξύ των πόλεων.
Επικεφαλής των αγωνιζόμενων νέων του Μαριβάν, του Μαχαμπάντ, του Σακέζ, του Σαναντάζ, και άλλων πόλεων, βρίσκονται οι επιτροπές γειτονιάς επαναστατικής νεολαίας (“shuras”). Αυτές οι οργανώσεις είναι εμπνευσμένες από τα εργατικά συμβούλια και τις επιτροπές γειτονιάς της επανάστασης του 1979. Πέρα από τα κύρια συνθήματα του ευρύτερου κινήματος νέων, έχουν προτάξει και συνθήματα από το 1979, όπως «ψωμί, δουλειά, ελευθερία», μαζί με το νέο σύνθημα «ούτε μουλάδες ούτε σάχης – για μια κυβέρνηση των shuras». Αν και είναι μια θετική εξέλιξη, δεν πρέπει να υπερβάλουμε ως προς την επιρροή αυτών των συμβουλίων, η οποία δεν εκτείνεται πέρα από αυτούς τους ριζοσπαστικοποιημένους νέους σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας.
Στην Ταυρίδα, οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν έξω από τα πανεπιστήμια, προσθέτοντας ένα νέο σύνθημα, «από το ‘67 μέχρι τον Αμπάν, το Ιράν είναι βουτηγμένο στο αίμα», αναφερόμενο στις μαζικές εκτελέσεις αριστερών το 1988 (1367 στο περσικό ημερολόγιο) και στην πρόσφατη εξέγερση του 2019 (η οποία ξεκίνησε τον μήνα Αμπάν του περσικού ημερολογίου). Ακόμα, το ιστορικό Παζάρι της Ταυρίδας έχει κλείσει εντελώς λόγω απεργιακών δράσεων.
Στην Τεχεράνη και στις γύρω περιοχές, όπως το Καράτζ και το Αράκ, έχουν πραγματοποιηθεί μεγάλες συγκεντρώσεις σε ορισμένα πανεπιστήμια. Αλλά τα πιο εντυπωσιακά γεγονότα ήταν οι βίαιες συγκρούσεις στα οδοφράγματα, με τις βόμβες μολότοφ να γίνονται και πάλι κοινός τόπος και τη νεολαία να διώχνει τις δυνάμεις ασφαλείας από ολόκληρα μέρη της πόλης.
Στο Χουζεστάν, φοιτητές στα πανεπιστήμια του Αχβάζ και του Αμπαντάν φώναξαν το σύνθημα «από το Ζαχεντάν στην Ταυρίδα – φτώχεια, διαφθορά και διακρίσεις». Στο Αχβάζ, το Αμπαντάν, και το Ιζέχ, έχουν επίσης στηθεί οδοφράγματα, και οι νέοι έχουν εξωθήσει τις δυνάμεις ασφαλείας μακριά από μέρη και αυτών των πόλεων. Στην πόλη Ιζέχ, οι νέοι έδιωξαν εντελώς τις δυνάμεις ασφαλείας. Αυτές οι διαδηλώσεις στους δρόμους είναι σημαντικές καθώς εμπλέκουν πολλούς νέους της εργατικής τάξης.
Πριν από αυτά τα γεγονότα, ο Νοέμβριος είχε χαρακτηριστεί από μια άμπωτη αυτού που έχει ονομαστεί από πολλούς «εξέγερση της Μάχσα». Αντιμέτωπο με την πιο ριζοσπαστική εξέγερση στην ιστορία της Ισλαμικής Δημοκρατίας, το καθεστώς έχει κλιμακώσει την καταστολή του τις τελευταίες εβδομάδες. Συνολικά, από την έναρξη της εξέγερσης, έχουν συλληφθεί επισήμως 15.000 διαδηλώτριες και διαδηλωτές και πάνω από 370 δολοφονήθηκαν από το καθεστώς, αλλά οι πραγματικοί αριθμοί αναμένεται να είναι διπλάσιοι, αν όχι τριπλάσιοι.
Αντιμέτωπη με τέτοια καταστολή, η εξέγερση των νέων περιορίστηκε σε συμβολικές διαμαρτυρίες: επιθέσεις εναντίον κτιρίων και συμβόλων του καθεστώτος, γκράφιτι κατά του καθεστώτος, και μικρές συγκεντρώσεις κυρίως φοιτητών. Όσοι συμμετείχαν σε αυτές τις μικρές διαδηλώσεις ήταν εύκολο να εντοπιστούν και αντιμετώπισαν αποβολή από τις διοικήσεις των πανεπιστημίων, καθώς και «εξαφανίσεις» από τους κοιτώνες τους.
Αλλά όπως είδαμε προηγουμένως, το μαστίγιο της αντίδρασης προετοίμασε το έδαφος για μια νέα έξαρση, αυτή τη φορά βασισμένη στις διάφορες επαναστατικές οργανώσεις νεολαίας που δημιουργήθηκαν τον Οκτώβριο. Αυτές οι οργανώσεις άρχισαν να προετοιμάζουν το έδαφος για νέες διαμαρτυρίες στην επέτειο της συντριβής της εξέγερσης του 2019, που αποκαλείται Ματωμένος Νοέμβρης (Αμπάν στο περσικό ημερολόγιο).
Το καθεστώς είχε σαφώς εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να ανασυνταχθεί και επιδίωκε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος κινητοποιώντας τις δυνάμεις ασφαλείας για να καταστείλει αυτό το τελευταίο κύμα διαμαρτυριών. Το Ανατολικό Κουρδιστάν, ειδικά το Μαχαμπάντ, μετατράπηκε για άλλη μια φορά σε εμπόλεμη ζώνη, με το καθεστώς να ρίχνει το ηλεκτρικό ρεύμα και το διαδίκτυο για να διασφαλίσει ότι δεν υπάρχουν μάρτυρες στη βάναυση καταστολή του.
Αλλά αυτές οι μέθοδοι «γύρισαν μπούμερανγκ». Από την Κυριακή, μια σχεδόν πλήρης γενική απεργία ξέσπασε στις πόλεις με κουρδική πλειοψηφία, με τις επαναστατικές επιτροπές νεολαίας να εξαπλώνονται. Οι φοιτητές σε όλο το Ιράν αντιμετώπισαν σκληρή καταστολή, με τα πανεπιστήμια ουσιαστικά να καταλαμβάνονται από τις δυνάμεις ασφαλείας. Αλλά ήδη υπάρχουν για διαδηλώσεις συσπείρωσης πίσω από τους Κούρδους επαναστάτες.
Εμπνευσμένες από την επαναστατική εξέγερση της νεολαίας, ξέσπασαν οικονομικές απεργίες σε εργασιακούς χώρους που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τις εγκαταστάσεις Phase 19 της πετροχημικής εταιρείας South Pars στο Μπουσέχρ, την πετροχημική εταιρεία Masjid Sulaiman στο Χουζεστάν, την Bahman Motors στο Καράζ, και το χυτήριο σιδήρου του Ισφαχάν. Το πιο σημαντικό είναι ότι μια πολιτική απεργία έχει ξεκινήσει στην Τεχεράνη από τους οδηγούς φορτηγών και άλλων εργαζομένων στον τερματικό εμπορικό σταθμό Ακμπάρ Αμπάντ, με τους εργαζόμενους να φωνάζουν τα συνθήματα «είμαστε μαζί – μην φοβάστε» και «θάνατος στον δικτάτορα».
Εργαζόμενοι και νέοι ενωθείτε! Μετατρέψτε την εξέγερση σε επανάσταση!
Η νεολαία συνεχίζει να δείχνει τεράστιο θάρρος και επαναστατική οργή ενάντια στο καθεστώς. Ωστόσο, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να το καταρρίψει. Οι νέοι κι οι νέες έχουν επανειλημμένα εκδιώξει τις δυνάμεις ασφαλείας από ολόκληρες κωμοπόλεις και από γειτονιές των μεγάλων πόλεων, αλλά το καθεστώς έχει μπορέσει να τις ανακαταλάβει σύντομα μέσω ολοένα και πιο βίαιης καταστολής.
Αυτό το διαρκές μπρος-πίσω απειλεί τη συνέχιση της εξέγερσης, καθώς οι νέοι δεν μπορούν να δίνουν επ’ αόριστον μια μάχη ενάντια στο καθεστώς που δεν μπορούν να την κερδίσουν μέχρι να σπάσουν την απομόνωσή τους. Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να ανατρέψει την Ισλαμική Δημοκρατία, ακινητοποιώντας την κοινωνία και υπερνικώντας τις δυνάμεις ασφαλείας. Από τον Οκτώβριο, η νεολαία καλεί τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στο κίνημα και κάνει εκκλήσεις για μια πανεθνική γενική απεργία, μοιράζοντας για το σκοπό αυτό φυλλάδια που περιέχουν εργατικές διεκδικήσεις. Το πιο προχωρημένο στρώμα της νεολαίας, οργανωμένο σε επαναστατικές επιτροπές, έχει ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι απαραίτητο. Πριν από τις πιο πρόσφατες διαδηλώσεις, στις 12 Νοεμβρίου, κυκλοφόρησε μια κοινή δήλωση από φοιτητές και επαναστατικές οργανώσεις νεολαίας από όλο το Ιράν:
«Είμαστε ενωμένοι, γιατί μόνο μέσω αυτής της ενότητας είναι εφικτή η τελική νίκη της επανάστασής μας!
Εργάτες, δάσκαλοι, συνταξιούχοι, αγρότες, νοσηλευτές, γιατροί και, με μια λέξη, όλοι και όλες που μοιραζόμαστε τα βάσανά μας: η ένδοξη ώρα να γίνουμε ένα, η ώρα να ενωθούμε, έφτασε. Όλοι καταλαβαίνουμε ήδη ότι αυτή η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί τον λαό της χώρας μας! Αντισταθήκαμε σε ό,τι μας έλεγαν να κάνουμε. Δεν υποκύψαμε στο καθεστώς, στον άρχοντα της Σαρία, ή στα τόσα πολλά εργαλεία καταστολής του.
Εμείς οι φοιτήτριες και οι φοιτητές φωνάξαμε: «είμαστε τα παιδιά των εργατών, θα σταθούμε δίπλα-δίπλα μαζί τους». Μια φωτιά άναψε μέσα μας όταν ακούσαμε τα νέα για τις απεργίες στα πετρέλαια. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε όταν οι δάσκαλοι αποκαλούνταν ευθαρσώς «κατάσκοποι». Όταν αφαιρέθηκε το δικαίωμα των αγροτών στο νερό και δέχθηκαν πυρά από τις δυνάμεις ασφαλείας, ήταν σαν να πυροβολούσαν κι εμάς μαζί. Εμείς οι φοιτητές των ιατρικών επιστημών νιώθαμε σαν να πεθαίναμε μαζί με τους γιατρούς και νοσηελευτές όταν είπαν ότι «ο Μπασίζ και οι μουλάδες θα δείξουν στο ιατρικό προσωπικό πώς να αντιμετωπίσει τον COVID-19!». Όταν η Αστυνομία Ηθών χτυπούσε τις γυναίκες, εμείς οι φοιτήτριες βγάλαμε τη χιτζάμπ για να πούμε «μην αποδέχεσαι την υποταγή» και πως η ανισότητα πρέπει επιτέλους να σταματήσει! Ναι, ήμασταν και είμαστε μαζί σας, γιατί ξέρουμε ότι ή θα είμαστε όλοι ελεύθεροι, ή κανείς μας δεν θα είναι! Γιατί η ελευθερία του καθενός μας είναι δεμένη με την ελευθερία όλων μας.
Όπου μπορέσαμε, σηκώσαμε τις γροθιές μας μαζί με τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους: θεωρούμε τις νίκες τους ως νίκη μας και την ήττα τους ως δική μας ήττα! Τώρα όμως είναι η ώρα για την τελική μάχη. Τώρα είναι καιρός κάθε κίνημα να ενωθεί με τη λαϊκή επανάσταση, να μετατραπεί σε θανάσιμη απειλή για το καθεστώς.
Είμαστε βέβαιοι ότι θεωρείτε και εσείς τον εαυτό σας απόλυτα ευθυγραμμισμένο με την εξελισσόμενη επανάσταση, ότι είστε από τους ιδρυτές της, και ότι δώσατε τα πάντα στον αγώνα. Ήσασταν και είστε παρόντες στους δρόμους, υποστηρίξατε το επαναστατικό κίνημα του λαού και συμμετείχατε στην επανάσταση με πολλούς τρόπους. Γνωρίζουμε τη θέση και την αξία της απεργίας των εκπαιδευτικών. Της περίθαλψης των τραυματιών της επανάστασης από το ιατρικό προσωπικό. Της σημαντικής συμμετοχής των εργατών στον αγώνα. Και της αλληλεγγύης των οδηγών, των φωτογράφων, των καταστηματαρχών και όλων των άλλων τομέων στη λαϊκή μας επανάσταση.
Τώρα είναι ώρα να κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά. Εμείς, φοιτήτριες, φοιτητές, μαθήτριες και μαθητές από όλη τη χώρα, σας ζητάμε να πάρετε αποφασιστικά μέτρα απεργίας και διαμαρτυρίας σε εθνικό επίπεδο για να συνοδεύσετε τις διαδηλώσεις σε αυτό το στάδιο της επανάστασής μας. Η επανάστασή μας χρειάζεται την ενεργό παρουσία και τον αποφασιστικό ρόλο σας για το ξεκίνημα μιας πανεθνικής απεργίας.
Αναμφίβολα, θα γιορτάσουμε μαζί τη νίκη αυτής της επανάστασης. Αυτή η μέρα είναι κοντά και ευελπιστούμε να δημιουργηθεί μια ελεύθερη, ισότιμη, ευημερούσα κοινωνία για όλους, και μια κοσμική και ανθρώπινη κοινωνία. Δεν θα υποχωρήσουμε ούτε εκατοστό μέχρι να πετύχουμε τις φιλοδοξίες μας.
Συμμαχία Φοιτητών Ταυρίδας, Προοδευτικοί φοιτητές του Ισφαχάν, Οργάνωση Επαναστατών Φοιτητών Τεχεράνης, Φοιτητές και φοιτήτριες από τα: Πανεπιστήμιο Khorasan Azad, Πανεπιστήμιο Ερευνητικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Yadgar Imam Azad, Πανεπιστήμιο Μαχαμπάντ Αζάντ, Πανεπιστήμιο Ashrafi Isfahani, Πανεπιστήμιο του Ισφαχάν, Πανεπιστήμιο Payam Noor Shahr Ray Πανεπιστήμιο της Ταυρίδας, Πανεπιστήμιο Ιατρικών Επιστημών του Ισφαχάν, Πανεπιστήμιο Ιατρικών Επιστημών του Σαντανάζ, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Ισφαχάν, Πανεπιστήμιο του Κουρδιστάν, Μαθητές και μαθήτριες των σχολείων και σχολών Koi Talab στο Mashhad, της περιοχής Imam του Yazd, του Mamsani, του Semnan, του Πανεπιστημίου Hakim Sabzevari Sabzevar».
Η επαναστατική επιτροπή του Γκιλάν, μια ανοιχτά κομμουνιστική ομάδα, προχωρά περαιτέρω εξηγώντας ότι:
«Το γεγονός είναι ότι το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα του Ιράν, με όλα του τα σκαμπανεβάσματα, και παρά το βαρύ τίμημα που έχει πληρώσει μέχρι τώρα, εξακολουθεί να προχωρά και να προσπαθεί να ολοκληρώσει τα καθήκοντά του εναντίον αυτής της λυσσασμένης και καταπιεστικής κυβέρνησης, αλλά δεν είναι σαφές πόσο καιρό θα διαρκέσει μια τέτοια διαδικασία. Αλλά μπορεί να ειπωθεί ότι το κίνημα των καταπιεσμένων δεν έχει επαγγελματικό στρατό [σ.: που θα μπορούσαμε να εκλάβουμε ότι σημαίνει επαναστατική ηγεσία]. Ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να αναφερθεί εδώ είναι ότι, πέρα από όλο το θάρρος και τις θυσίες από τους άνδρες και τις γυναίκες, και ιδιαίτερα από τη νεολαία, που συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα, το έργο αυτού του κινήματος δεν θα εκπληρωθεί μόνο στους δρόμους. Διότι χωρίς τις τάξεις των ενωμένων και οργανωμένων εργατών, εντασσόμενων στο κίνημα μέσω εργατικών απεργιών, το επαναστατικό κίνημα δεν θα φτάσει στον τελικό του στόχο».
Όπως αναφέρθηκε, πολλές ανεξάρτητες εργατικές οργανώσεις έχουν εκδηλώσει την αλληλεγγύη τους στην εξέγερση και απείλησαν με πολιτική απεργία, συμπεριλαμβανομένων των οδηγών φορτηγών, των εργατών στην πετρελαιοβιομηχανία, της Συντονιστικής Επιτροπής Εκπαιδευτικών, των εργατών της Εταιρείας Λεωφορείων της Τεχεράνης, των εργατών χάλυβα της Αχβάζ, και άλλων. Παρόλα αυτά, δεν έχει ξεσπάσει μια πανεθνική γενική απεργία και οι λίγες πολιτικές απεργίες που έχουμε δει έχουν απομονωθεί και συνεπώς κατασταλεί γρήγορα από το καθεστώς, γεγονός που οδήγησε σε διστακτικότητα αυτές τις εργατικές οργανώσεις.
Η Συντονιστική Επιτροπή των Δασκάλων επανέλαβε την υποστήριξή της στην εξέγερση και μάλιστα αποκήρυξε ανοιχτά το καθεστώς, αλλά ενόψει της αυξανόμενης καταστολής εναντίον της νεολαίας στις 19 Νοεμβρίου κάλεσε ξανά σε απεργιακή δράση για τις 20-21 Νοεμβρίου. Μεμονωμένα, αυτές οι απεργίες θα αντιμετωπιστούν με την ίδια καταστολή με την προηγούμενη απεργία αλληλεγγύης τους. Οι συμβασιούχοι εργάτες πετρελαίου έχουν παραμείνει σιωπηλοί, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη μετά τις προσπάθειές τους να πυροδοτήσουν μια πολιτική απεργία των εργαζομένων στα πετρέλαια στις 10 Οκτωβρίου και την προγραμματισμένη απεργία τους στις 29 Οκτωβρίου, οι οποίες γνώρισαν σκληρή καταστολή.
Οι επαναστάτες εργάτες της εταιρείας ζαχαροκάλαμου του Haft Tappeh καλούν ανοιχτά σε διαδηλώσεις, ανατροπή του καθεστώτος και αναμφίβολα συμμετέχουν στις διαδηλώσεις. Τόνισαν επίσης την ανάγκη για πολιτικές απεργίες κατά του καθεστώτος. Σε μια ανακοίνωση που συνυπογράφουν μαζί με την Επιτροπή Συντονισμού της Ίδρυσης Εργατικών Οργανώσεων και την Ομάδα Ενωμένων Συνταξιούχων, διαβάζουμε τα εξής:
«Η ενότητα των εργαζομένων είναι το κλειδί στον αγώνα!
Η ενότητα των βιομηχανικών εργατών, των εργατών σε διάφορους τομείς υπηρεσιών, και στη γεωργία, είναι μια πολύ σημαντική καμπή στο εργατικό κίνημα και θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του κινητοποιήσεων σε όλο το Ιράν. Στηρίζουμε κάθε προσπάθεια οργάνωσης και συμμετοχής στις δίκαιες διαδηλώσεις των εργαζομένων και θεωρούμε χρέος μας να προχωρήσουμε αυτόν τον αγώνα.
Σε συνέχεια των εξεγέρσεων των προηγούμενων ετών, ένα γιγάντιο κίνημα γυναικών, νέων (ιδιαίτερα φοιτητών), δασκάλων, εργατών, συνταξιούχων, και όλων των καταπιεσμένων, με δύναμη και αποφασιστικότητα, συνεχίζεται εδώ και δύο μήνες. Το εύρος και το βάθος αυτού του κινήματος φαίνεται μέσα από τα συνθήματα των διαμαρτυρόμενων μαζών, τα οποία στοχεύουν στα θεμέλια αυτού του καθεστώτος από την πρώτη μέρα. Οι διαδηλωτές που βγαίνουν στους δρόμους εξακολουθούν να είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα, παρά την σκληρή καταστολή από την αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας, προκαλώντας ανησυχία στους καταπιεστές.
Η συνέχιση ύπαρξης αυτού του καθεστώτος σημαίνει συνέχιση της διαφθοράς, της κλοπής, των υψηλών τιμών, της ανεργίας, της επιδείνωσης της φτώχειας, της αύξησης των αστέγων, των φυλακίσεων, των βασανιστηρίων, των εκτελέσεων και των δολοφονιών. Οι εργαζόμενοι έχουν βιώσει μόνο τη φτώχεια και την ανισότητα, ενώ οι καπιταλιστές και όσοι έχουν στενές σχέσεις με την κυβέρνηση απολαμβάνουν ευημερία, άνεση, πολυτέλεια και πλούτο. Οι εργάτες και οι εκμεταλλευόμενοι δεν είχαν κανένα μερίδιο από τον κοινωνικό πλούτο. Καθ’ όλη τη διάρκεια ύπαρξης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, οι πραγματικοί μισθοί – δηλαδή η πραγματική αγοραστική δύναμη των εργαζομένων – μειώνονταν και είναι τώρα πολλές φορές κάτω από το όριο της φτώχειας. Ακόμα και αυτοί οι αξιοθρήνητοι μισθοί δίνονται μόνο για να επιβιώσει ο εργάτης για να συνεχίσει να υφίσταται εκμετάλλευση. Φυσικά, εκατομμύρια άνεργοι και άνθρωποι που αναζητούν εργασία έχουν στερηθεί ακόμη και αυτό. Οι διαμαρτυρίες, το μίσος και η οργή για το καθεστώς, είναι η απάντηση στην καταπίεση και την αχαλίνωτη εκμετάλλευση, που η σκιά τους βάραινε αδιάκοπα πάνω στις ζωές των εργαζόμενων και των εκμεταλλευόμενων όλα αυτά τα χρόνια.
Οι άνθρωποι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, όταν οι κυβερνητικές πολιτικές και τα οικονομικά προγράμματα δεν τους δίνουν την παραμικρή ελπίδα και στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, τότε εκείνοι πρέπει να αντισταθούν και να αγωνιστούν για να αλλάξουν τη μοίρα τους πολεμώντας αυτό το καθεστώς.
Η αντίσταση στις ενέργειες της κυβέρνησης σε διάφορους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς τομείς είναι το πρώτο βήμα προς την από κοινού αλλαγή της μοίρας μας και της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Για μια θεμελιώδη αλλαγή στην κοινωνία, θα πρέπει να προετοιμαστούν οι κατάλληλες μέθοδοι για αυτήν την αλλαγή. Καμία κυβέρνηση ένοχη για τέτοιο βαθμό καταπίεσης και διαφθοράς, τυραννίας και ψεύδους, με όλες αυτές τις δυνάμεις και τα μέσα καταστολής στη διάθεσή της, δεν παρέδωσε εύκολα την εξουσία. Μόνο ένας οργανωμένος αγώνας, με ξεκάθαρους στόχους και κατάλληλα προετοιμασμένος, μπορεί να αναγκάσει την κυβέρνηση να υποχωρήσει και να προετοιμάσει το έδαφος για να πάρουν η εργατική τάξη και ο λαός τον έλεγχο της μοίρας τους.
Σε μια κοινωνία της οποίας η πολιτική και οικονομική δομή είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα του λαού και στην οποία οι επιθυμίες της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού καταπιέζονται, όπου δεν απολαμβάνει καμία πολιτική ελευθερία, αναπόφευκτα συσσωρεύεται το «εύφλεκτο υλικό» για μία κοινωνική έκρηξη που καμία καταπιεστική κυβέρνηση δεν έχει τη δύναμη να σταματήσει. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό το «εκρηκτικό δυναμικό» πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη και πραγματική δύναμη. Το να γίνουν μια ισχυρή και αποτελεσματική δύναμη είναι εφικτό μόνο μέσω της ενότητας των καταπιεσμένων, της ενότητας των εργατών, των γυναικών και της νεολαίας.
Τώρα, αυτή η ενότητα έχει εδραιωθεί σε κάποιο βαθμό, τουλάχιστον όσο αφορά τη συμμετοχή σε δράσεις και διαμαρτυρίες στους δρόμους από τα διάφορα τμήματα της κοινωνίας που μοιράζονται την ίδια μοίρα. Έχουν δείξει ότι εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και ανταποκρίνονται θετικά στις εκκλήσεις διαμαρτυρίας που απευθύνονται από διάφορες ομάδες και οργανώσεις, και στην πράξη αγωνίζονται ο ένας δίπλα στον άλλο.
Αλλά στο επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας, και προκειμένου το κίνημα να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη, ο ρόλος και η θέση της εργατικής τάξης σε αυτές τις διαμαρτυρίες έχει μεγάλη σημασία. Η εργατική τάξη, ως το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, που έχει τη δύναμη να σταματήσει την παραγωγή και να κλείσει τις οικονομικές αρτηρίες της καπιταλιστικής κυριαρχίας, γνωρίζοντας την οικονομική της θέση και ασκώντας τη δική της πολιτική βούληση, θα μπορέσει να ηγηθεί του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία, για το μετασχηματισμό της κοινωνίας προς όφελος των εκμεταλλευόμενων μαζών. Η θέση των εργαζομένων στην παραγωγή, ειδικά σε βασικά οικονομικά κέντρα, σημαίνει ότι μπορούν αναμφίβολα να απειλήσουν το καπιταλιστικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας με μια μόνο απόφαση να σταματήσουν την παραγωγή. Με την ενότητα των εργαζομένων στους διάφορους τομείς, και με την ενότητα των εργατών με τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα στρώματα, θα μπορέσουν να επιταχύνουν τον επαναστατικό και δημοκρατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και να αλλάξουν τη μοίρα τους».
Οι εργάτες του Haft Tappeh για άλλη μια φορά έχουν απόλυτο δίκιο, και άλλοι επαναστάτες εργάτες και νέοι πρέπει να διαδώσουν αυτό το κάλεσμα.
Η ανάγκη για επαναστατική ηγεσία!
Από τα τέλη Οκτωβρίου, πολλές από αυτές τις νέες, επαναστατικές οργανώσεις νεολαίας έχουν κάνει κοινές δηλώσεις και εκκλήσεις για διαμαρτυρίες – μια σημαντική εξέλιξη στον συντονισμό του αγώνα. Μόνο ο σχηματισμός τέτοιων οργανώσεων επέτρεψε στο κίνημα να επιμείνει.
Παρά αυτά τα σημαντικά βήματα, ωστόσο, το έργο της μετατροπής της εξέγερσης σε επανάσταση απομένει να επιλυθεί. Ενώ η νεολαία έχει δημιουργήσει οργανώσεις, και μάλιστα τις έχει συνδέσει σε κάποιο βαθμό σε εθνικό επίπεδο, κάθε έκκληση για διαμαρτυρία ή για πολιτικές απεργίες βασίζεται στην απλή ελπίδα ότι θα εξαπλωθούν αυθόρμητα σε μια επαναστατική γενική απεργία. Ωστόσο, αντί γι’ αυτό, είδαμε μια παρατεταμένη, αιματηρή επαναστατική διαδικασία, τόσο για τη νεολαία όσο και για τους επαναστάτες εργάτες . Περαιτέρω περίοδοι αντίδρασης θα είναι αναπόφευκτες έως ότου η νεολαία και οι εργαζόμενοι ενωθούν κάτω από ένα επαναστατικό πρόγραμμα και ηγεσία.
Μια τέτοια εξέλιξη απαιτεί επαναστατικό πρόγραμμα. Η νεολαία έχει προβάλει πολλά συνθήματα, που έχουν κερδίσει τη συμπάθεια των εργατών. Αλλά το καθεστώς έχει εκμεταλλευτεί επιδέξια τους φόβους των μαζών. Η εκστρατεία προσχηματικής αλληλεγγύης των δυτικών ιμπεριαλιστών προς τις ιρανικές μάζες, και ο τρόπος που προωθούν τους μισητούς Παχλαβίτες ως εναλλακτική, έχει δώσει μόνο πυρομαχικά στην προπαγάνδα του καθεστώτος, που βαφτίζει ολόκληρο το κίνημα ως προϊόν ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Οι μάζες του Ιράν δεν πιστεύουν απαραίτητα τα ψέματα του καθεστώτος, αλλά ελλείψει μιας ξεκάθαρης εναλλακτικής λύσης, φοβούνται τι θα συνεπαγόταν η πτώση της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές έχουν κι εκείνη ένα βάρβαρο ιστορικό καταστολής των εργατών και των κομμουνιστών, σκληρής εκμετάλλευσης, και πραξικοπημάτων, στο Ιράν και όχι μόνο. Αυτή η ιστορία είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των μαζών. Και η Ισλαμική Δημοκρατία εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός στο έπακρο. Οι μάζες βλέπουν πώς ο δυτικός ιμπεριαλισμός μετέτρεψε στο παρελθόν τις επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή σε αντιδραστικούς εμφύλιους πολέμους, όπως για παράδειγμα στη Συρία, ενώ στήριζε βάρβαρες δικτατορίες αλλού, όπως στη Σαουδική Αραβία.
Το κέρδισμα της εργατικής τάξης δεν αφορά απλά το να φωνάξουν οι επαναστατημένοι νέοι και εργάτες πιο δυνατά τα καλέσματά τους για γενική απεργία. Η εργατική τάξη στο σύνολό της δεν μπορεί να κερδηθεί απλά με συνθήματα, αλλά μόνο μέσω ενός συγκεκριμένου επαναστατικού προγράμματος. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συνέδεε τα οικονομικά αιτήματα με τα δημοκρατικά αιτήματα και με την έκκληση για ανατροπή της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Αυτό θα περιελάμβανε την κατάργηση όλων των μέτρων λιτότητας, την αύξηση συντάξεων και μισθών σε επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, την ελευθερία του λόγου, του συνέρχεσθαι και του τύπου, ιδιαίτερα για τα συνδικάτα, καθώς και την εκλογή μιας Συντακτικής Συνέλευσης βασισμένης σε επιτροπές γειτονιάς και εργατικά συμβούλια. Οποιοδήποτε τέτοιο πρόγραμμα θα έπρεπε να αναπτυχθεί περαιτέρω από τις ίδιες τις μάζες.
Με βάση ένα τέτοιο θεμελιώδες πρόγραμμα, οι επαναστάτες θα ένωναν γρήγορα την εργατική τάξη και τους φτωχούς. Όμως ο καπιταλισμός στο Ιράν είναι υπανάπτυκτος και η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να ανεχθεί σημαντικές οικονομικές ή δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός για τις ιρανικές μάζες είναι να καταργήσουν τον καπιταλισμό και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους μέσω των shuras.
Μια νέα επαναστατική περίοδος
Αυτοί οι δύο μήνες έχουν αναδείξει τη βαθύτατη επαναστατική οργή όσο δεν έχει ξανασυμβεί τα τελευταία χρόνια. Η νεολαία έχει δημιουργήσει επαναστατικές οργανώσεις καλώντας σε γενική απεργία. Έχουν αρχίσει να προσπαθούν να ενώσουν τον αγώνα τους με αυτόν των επαναστατών εργατών. Πρόκειται για ένα ποιοτικό άλμα, που βασίζεται στις εμπειρίες απεργιών, διαμαρτυριών και εξεγέρσεων από το 2018.
Παρά τη σκληρή καταστολή, το καθεστώς είναι εξαιρετικά αδύναμο και έχει γίνει πιο αδύναμο με κάθε κίνημα των μαζών από το 2018. Τα τελευταία ίχνη κύρους και νομιμοποίησης του καθεστώτος έχουν εξανεμιστεί. Το καθεστώς δεν μπορεί πλέον εύκολα να διχάσει τις μάζες, καθώς τα γεγονότα της ταξικής πάλης απέδειξαν ότι καμία φράξια του καθεστώτος δεν έχει κάτι να προσφέρει εκτός από διαφθορά, φτώχεια και βία. Αυτό έχει οδηγήσει το καθεστώς να εξαρτάται περισσότερο από την καταστολή. Αλλά οι μάζες χάνουν τον φόβο τους και γι’ αυτήν. Αυτό αφήνει το καθεστώς σε πολύ δύσκολη θέση. Το μόνο πενιχρό σωσίβιο τους είναι η έλλειψη μιας ξεκάθαρης εναλλακτικής λύσης.
Η ανάπτυξη των shuras σε μαζικά, μαχητικά όργανα της επαναστατημένης εργατικής τάξης και της νεολαίας – συνδεδεμένα σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο – είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί η νίκη. Τέτοιες οργανώσεις θα μπορούσαν να συντονίσουν μια πανεθνική γενική απεργία για να παραλύσουν τον ιρανικό καπιταλισμό και να οργανώσουν την αυτοάμυνα ενάντια στις δυνάμεις ασφαλείας. Με μια επαναστατική, μαρξιστική ηγεσία με σαφές σοσιαλιστικό πρόγραμμα, θα μπορούσαν να προσελκύσουν τα πλατύτερα δυνατά στρώματα των καταπιεσμένων μαζών, συνδέοντας δημοκρατικά και οικονομικά αιτήματα σε έναν αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας και την πραγματοποίηση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης.
Μόνο ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας μπορεί να προσφέρει στον ιρανικό λαό μια αξιοπρεπή ύπαρξη. Μια σοσιαλιστική επανάσταση στο Ιράν θα ήταν φάρος για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.