Ο αστός δημαγωγός κλόουν Χαβιέρ Μιλέι δεν έχασε χρόνο. Η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησής του στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα και το μαζικό κίνημα που γεννιέται ως απάντηση από τον εργαζόμενο λαό της χώρας.
[Source]
Λίγες μόνο ημέρες από την ορκωμοσία του στη θέση του προέδρου της Αργεντινής, ο ακροδεξιός Μιλέι εγκατέλειψε όλες τις υποσχέσεις του στα φτωχά λαϊκά στρώματα για μέτρα ενάντια σ’ αυτούς που αποκαλεί «πολιτική κάστα και οι φίλοι της». Αντίθετα, προχώρησε σε μία βάναυση επίθεση ενάντια στις εργαζόμενες μάζες, τα δικαιώματά και τις οργανώσεις τους, και αναδεικνύεται στον πιο αποφασισμένο υπερασπιστή των συμφερόντων των μεγάλων καπιταλιστών και του ιμπεριαλισμού.
Πολύ γρήγορα, ο υποτιθέμενος «ελευθεριακός» απομακρύνθηκε από την αδύνατη θεωρία του αναρχοκαπιταλισμού και υιοθέτησε τις πρακτικές της κυβέρνησης Μάκρι, δηλαδή, μια πολιτική μαζικών περικοπών και υπερχρέωσης, με τις ευλογίες πάντα του ΔΝΤ. Μάλιστα, υιοθέτησε αυτές τις πολιτικές με μεγαλύτερη ωμότητα από τον προκάτοχο του.
Τα πρώτα οικονομικά μέτρα του ακροδεξιού προέδρου ήταν η υποτίμηση του πέσο κατά πάνω από 100% και η κατάργηση των κρατικών επιδοτήσεων στα καύσιμα, τις μεταφορές, το νερό και την ηλεκτρική ενέργεια. Αυτά εκτόξευσαν τις τιμές στα ύψη εν μία νυκτί και οδήγησαν σε διπλασιασμό τις τιμές των τροφίμων και των καυσίμων. Ανακοίνωσε επίσης την απόλυση όλων των δημοσίων υπαλλήλων με προϋπηρεσία μικρότερη του ενός έτους, την ακύρωση όλων των εκκρεμών δημόσιων έργων υποδομής και ότι η κυβέρνηση δεν θα υπογράψει νέες συμβάσεις για μελλοντικά δημόσια έργα. Τα μέτρα αυτά φορτώνουν την κρίση του καπιταλισμού της Αργεντινής αποκλειστικά στους ώμους της εργατικής τάξης και των φτωχών.
Την ώρα που κυβέρνηση Μιλέι υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν χρήματα για δημόσιες υπηρεσίες, προχωρά σε μια μνημειώδη μεταφορά πόρων από τις τσέπες των εργαζομένων στα πορτοφόλια των καπιταλιστών. Η Κεντρική Τράπεζα θα δανειστεί έως και 30 δισεκατομμύρια δολάρια για να διασώσει τις εταιρείες εισαγωγών και να εθνικοποιήσει τα ιδιωτικά τους χρέη. Η Κεντρική Τράπεζα θα εκδώσει «Ομόλογα για την Ανασυγκρότηση μιας Ελεύθερης Αργεντινής» (BOPREAL), τα οποία θα μπορούν να αγοραστούν σε πέσος από τους εισαγωγείς και θα πληρωθούν το 2027 σε δολάρια. Τα γιγάντια χρέη βέβαια θα κληθούν να τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι, δηλαδή η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Αργεντινής.
Μέτρα βοναπαρτισμού
Η υπουργός Ασφαλείας του Μιλέι, Πατρίσια Μπούλριτς, ανακοίνωσε ένα πρωτόκολλο ασφαλείας «κατά των απεργιών» και των διαδηλώσεων, εξουσιοδοτώντας τις ομοσπονδιακές δυνάμεις ασφαλείας, καθώς και την Ομοσπονδιακή Σωφρονιστική Υπηρεσία, να καταστέλλουν τις διαδηλώσεις που εμποδίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους, καθώς και τη δίωξη των ομάδων που τις οργανώνουν, χωρίς δικαστική εντολή. Αυτή η καταστολή βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην απεργία, αποσκοπεί στην κατάπνιξη του κινήματος που αναπόφευκτα θα ακολουθήσει τις επιθέσεις του Μιλέι στην εργατική τάξη.
Ήδη από τις 20 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες μαζικές διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης Μιλέι, με αριστερά κόμματα, οργανώσεις και μαχητικά τμήματα των συνδικάτων να διαδηλώνουν στην επέτειο του «Αργεντινάτσο», του επαναστατικού κινήματος του 2001, το οποίο στην κορύφωσή της ανάγκασε τρεις διαδοχικούς προέδρους να φύγουν μέσα σε μία μόνο εβδομάδα. Οι πορείες πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα σε πείσμα του πρωτοκόλλου της Μπούλριτς και της αστυνομικής καταστολής.
Μετά το πέρας των κινητοποιήσεων ο Μιλέι ανακοίνωσε μια νέα σειρά μέτρων μέσω του διατάγματος DNU (Decreto de Necesidad y Urgencia) αρμοδιότητες επείγοντος διατάγματος που προορίζονται να επιτρέψουν στον πρόεδρο να περάσει προσωρινά μέτρα σε έκτακτες περιστάσεις) με το οποίο προχωρά σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις. Το DNU καταργεί επίσης τους κανονισμούς σχετικά με την ιδιοκτησία γης, τους ελέγχους των ξένων εξαγωγών, τη φαρμακευτική παραγωγή γενόσημων φαρμάκων, τα προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης των εργαζομένων κ.λπ.
Μόλις ο Μιλέι τελείωσε την ανάγνωση της ομιλίας του, ο κόσμος σε όλο το Μπουένος Άιρες κατέκλυσε τις γωνίες των δρόμων και τα μπαλκόνια, χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα μέτρα που ανακοινώθηκαν.
Ο Μιλέι είναι ένας ακροδεξιός λαϊκιστής. Ωστόσο η νίκη του δεν σηματοδοτεί την άνοδο του φασισμού όπως πολλοί κραυγάζουν στην Αριστερά. Ο Μιλέι δεν αντιπροσωπεύει ένα μαζικό κίνημα ικανό να συντρίψει τις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Είναι απλά ένας λαϊκιστής αστός πολιτικός που εκμεταλλεύτηκε την κατάρρευση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και του Περονισμού στην Αργεντινή. Η εργατική τάξη ωστόσο δεν έχει ηττηθεί. Έχει ισχυρές οργανώσεις και πλούσιες επαναστατικές παραδόσεις. Μπροστά μας δεν έχουμε χρόνια φασιστικής αντίδρασης όπως πολλοίισχυρίζονται μέσα στην Αριστερά. Πολύ νωρίτερα θα έχουμε όξυνση της ταξικής πάλης και μαζικά κινήματα που θα μοιάζουν με την εξέγερση του «Αργεντινάτζο». Η εκλογική επιτυχία της ακροδεξιάς στην Αργεντινή προετοιμάζει μία απότομη και μαζική στροφή στ’ αριστερά.