Η ιεράρχηση των καπιταλιστικών κερδών πάνω από τη δημόσια υγεία είναι η αιτία της τραγωδίας στην Ιταλία.
[Source]
Η Ιταλία προς το παρόν (σημ: το άρθρο γράφτηκε στις 3/4), κρατάει τη θλιβερή πρωτιά στον αριθμό των θυμάτων από την πανδημία του κορονοϊού, έχοντας ξεπεράσει τους 13.000 νεκρούς, τους 100.000 διαπιστωμένα νοσούντες και κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα είναι ο τελικός θλιβερός απολογισμός.
Αυτή η τραγωδία δεν είναι μία αναπόφευκτη καταστροφή, ένα φυσικό φαινόμενο που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει και να προετοιμαστεί γι’ αυτό. Ο covid-19 είναι ο 5ος νέος μεταδοτικός ιός, που κάνει την εμφάνισή του τα τελευταία 20 χρόνια.
Επιστήμονες και ερευνητές ανά τον κόσμο είχαν προειδοποιήσει εδώ και χρόνια, ότι το παγκόσμιο σύστημα υγείας είναι τραγικά ανεπαρκές, για να αντιμετωπίσει μία μεγάλη πανδημία. Συγκεκριμένα, ερευνητές του πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς είχανε τονίσει, ότι χώρες όπως η Ιταλία είναι ιδιαίτερα ευάλωτες σε μία ενδεχόμενη πανδημία και ότι έπρεπε να πάρουν δραστικά μέτρα ενίσχυσης του συστήματος Υγείας. (2)
Φυσικά η αστική τάξη της Ιταλίας και οι κυβερνήσεις της ακολούθησαν την ακριβώς αντίθετη πορεία. Προετοίμασαν τη σημερινή τραγωδία, ακολουθώντας όλες τις προηγούμενες δεκαετίες μία πολιτική καταστροφικών περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων, που έχει αποδυναμώσει το δημόσιο σύστημα Υγείας της χώρας, καθιστώντας το ανήμπορο να αντιμετωπίσει την τωρινή κρίση.
Χαρακτηριστικά, την περίοδο 2009 με 2017, οι ιταλικές κυβερνήσεις περιέκοψαν 46.000 θέσεις εργασίας στο δημόσιο σύστημα Υγείας και τα νοσοκομειακά κρεβάτια μειώθηκαν κατά 70.000. Υπάρχουν σήμερα, μόλις 5.090 Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) για έναν πληθυσμό 60 εκατομμυρίων, δηλαδή 8,92 ΜΕΘ ανά 100.000 κατοίκους. Οι γιατροί στην Ιταλία ζητούσαν εδώ και χρόνια, να καλυφθούν οι ελλείψεις τονίζοντας ότι, αυτές οι ΜΕΘ δεν επαρκούσαν ούτε καν για μία εποχική γρίπη, πόσο μάλλον για μία πανδημία ενός νέου ιού.
Η αστική τάξη στην Ιταλία, όπως και οι περισσότερες αστικές τάξεις παγκοσμίως, μιλάει τώρα για την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας στον πόλεμο, απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό. Κατηγορεί μάλιστα τους πολίτες για τη διάδοση του ιού, λόγω ανυπακοής στα μέτρα που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση.
Τα ιταλικά ΜΜΕ χρησιμοποιούν το παράδειγμα της Κίνας και της Ν. Κορέας, όπου κατάφεραν να ξεπεράσουν την πανδημία, λόγω, όπως λένε, της πειθαρχίας του κόσμου. Η αλήθεια όμως, είναι τελείως διαφορετική. Στη Ν. Κορέα ξεκίνησαν μαζικά εξετάσεις για το νέο ιό, πριν ακόμη εμφανιστεί ο πρώτος ασθενής. Γίνονταν δωρεάν έλεγχοι για το νέο ιό, στο δρόμο. Είναι χαρακτηριστικό, ότι με ανάλογο αριθμό περιστατικών, η Ν. Κορέα έκανε σχεδόν τα τριπλάσια τεστ από την Ιταλία. Στην Κίνα, παρότι αρχικά το καθεστώς καθυστέρησε να πάρει μέτρα, όταν τελικά το έκανε, είχαμε καθολικό κλείσιμο της παραγωγής, καραντίνα σε μία ολόκληρη επαρχία πολλών εκατομμυρίων και μαζικές επενδύσεις για ανέγερση νέων νοσοκομείων και διοχέτευση των απαραίτητων υλικών και ανθρώπινων πόρων στην περιοχή. Αυτά ήταν τα μέτρα που περιόρισαν την εξάπλωση του κορονοϊού και όχι η ατομική πειθαρχία του κόσμου.
Με αυτήν την προπαγάνδα, η ιταλική αστική τάξη προσπαθεί να συγκαλύψει τις δικές της εγκληματικές ευθύνες που προετοίμασαν την παρούσα καταστροφή, αλλά και την απροθυμία της να πάρει τα αναγκαία μέτρα. Δηλαδή, μαζικές προσλήψεις γιατρών, νέα νοσοκομεία, επιτάξεις των ιδιωτικών νοσοκομείων, παροχή των απαραίτητων υλικών στα νοσοκομεία κ.λπ. Η ιταλική κυβέρνηση, όπως και άλλες αστικές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, θέλει να δώσει αυτά τα χρήματα (όπως ήδη το κάνει) στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους τραπεζίτες.
Ένας παράγοντας που συνέβαλε στη σημερινή τραγωδία, είναι πως η ιταλική κυβέρνηση, όπως και άλλες αστικές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, καθυστέρησε να πάρει μέτρα ενάντια στην πανδημία. Μόλις στις 4 Μάρτη, παίρνει την απόφαση για το κλείσιμο των σχολείων και για ένα πρώτο περιορισμό της κυκλοφορίας.
Ωστόσο, τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις παρέμειναν σε λειτουργία. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη, κινδυνεύει η ζωή σας και των δικών σας ανθρώπων, αν κυκλοφορείτε στον δρόμο. Ωστόσο, αν είστε εργαζόμενοι αυτό δεν ισχύει. Πρέπει να πάτε στη δουλειά, να βάλετε τη ζωή σας και την υγεία σας σε κίνδυνο, χάριν της διατήρησης της κερδοφορίας των καπιταλιστών. Με έναν σιωπηλό, αλλά ξεκάθαρο τρόπο, η ιταλική κυβέρνηση έλεγε στους εργαζόμενους, ότι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Η εγκληματική αυτή στάση οδήγησε στην γρήγορη εξάπλωση του ιού, καθώς εκατομμύρια εργαζόμενοι συνωστίζονταν στα μέσα μεταφοράς και τα εργοστάσια. Αν δει κανείς το χάρτη της εξάπλωσης του κορονοϊού, θα διαπιστώσει, ότι αυτός ταυτίζεται με τις βιομηχανικές περιοχές της Ιταλίας.
Η απάντηση των εργαζόμενων
Η απάντηση των εργαζομένων ήταν άμεση. Αυθόρμητα ξεκίνησαν απεργίες, χωρίς κάποια κατεύθυνση από την ηγεσία των συνδικάτων, που τις πρώτες μέρες εξαφανίστηκε. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από το εργοστάσιο της FIAT στο Πομιλιάνο και εξαπλώθηκαν σε εργοστάσια στη Μπολόνια, στη Γένοβα και σύντομα σε ολόκληρη τη χώρα.
Τα αιτήματα των απεργών είναι αυτονόητα:
Να σταματήσει κάθε μη κοινωνικά αναγκαία, παραγωγική διαδικασία.Εκεί που η παραγωγή είναι κοινωνικά αναγκαία, να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους. Μαζί με αιτήματα, φυσικά, για την ανάκληση απολύσεων, τη διατήρηση του επιπέδου των μισθών κ.λπ.
Υπό την απειλή να μετατραπούν οι απεργίες σε αυθόρμητη γενική απεργία και υπό την πίεση της δραματικής αύξησης των θανάτων, η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο της παραγωγής στις 21 Μαρτίου.
Αμέσως, η κυβέρνηση δέχθηκε ένα γράμμα από τον πρόεδρο της Ένωσης Βιομηχάνων της Ιταλίας, της Confidustria, στο οποίο εξηγούσε ότι δεν γίνεται να κλείσει όλη η παραγωγή, γιατί θα χαθούν δισ. ευρώ και το χρηματιστήριο θα καταρρεύσει.
Με αυτό το γράμμα, η ιταλική αστική τάξη θύμισε στην ιταλική κυβέρνηση, ότι αυτό που μετράει στον καπιταλισμό δεν είναι οι ζωές των απλών ανθρώπων, αλλά τα κέρδη των καπιταλιστών.
Και φυσικά, η κυβέρνηση υπάκουσε, δίνοντας μεγάλα περιθώρια για τη λειτουργία βιομηχανιών και επιχειρήσεων, μη άμεσα αναγκαίων για την ζωή και την υγεία. Στη Λομβαρδία, πάνω από 2.000 επιχειρήσεις ζήτησαν ήδη, να εξαιρεθούν από την απαγόρευση, ενώ λειτουργούν κανονικά βιομηχανίες όπλων, χημικών, αεροναυπηγικής κ.α.
Αυτή τη στιγμή, δίνεται ένας αγώνας ζωής και θανάτου ανάμεσα στην εργατική τάξη, η οποία παλεύει να προστατέψει, όχι μόνο τη δική της υγεία, αλλά και εκείνη ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου, και την αστική τάξη, η οποία προσπαθεί να κερδοσκοπήσει, ρισκάροντας τις ζωές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Οι Ιταλοί εργαζόμενοι βλέπουν το αληθινό, αποκρουστικό πρόσωπο της αστικής τάξης και του καπιταλισμού. Βλέπουν το αληθινό, αποκρουστικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς, όχι μόνο καμία χώρα της ΕΕ δεν απάντησε στις εκκλήσεις της ιταλικής κυβέρνησης για βοήθεια, αλλά επιπρόσθετα, η Γερμανία απαγόρευσε τις εξαγωγές προστατευτικού εξοπλισμού στη χώρα.
Η οργή γιγαντώνεται, αλλά προς το παρόν, περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών και σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλά, όταν περάσει η πανδημία, η οργή θα έρθει με έναν εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια. Η ιταλική εργατική τάξη θα βρει, αργά η γρήγορα, το δρόμο προς τις μεγάλες επαναστατικές της παραδόσεις. Θα βγει στο δρόμο για την ανατροπή του πραγματικού υπεύθυνου για τα θύματα που θρηνούμε και θα θρηνήσουμε, του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.