Η απόπειρα ενός 20χρονου ένοπλου να δολοφονήσει τον Ντόναλντ Τραμπ σε συγκέντρωση στην Πενσυλβάνια το Σάββατο βύθισε την αμερικανική αστική δημοκρατία ακόμη πιο βαθιά στην κρίση.
[Source]
Φυσικά, αυτή δεν ήταν η πρώτη απόπειρα δολοφονίας ενός προέδρου των ΗΠΑ, στην προκειμένη περίπτωση ενός πρώην προέδρου που πιθανότατα θα επιστρέψει στον Λευκό Οίκο τον Νοέμβριο. Όμως ήταν η πρώτη που έγινε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση και στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η τελευταία απόπειρα κατά της ζωής ενός προέδρου ήταν ο πυροβολισμός κατά του Ρόναλντ Ρήγκαν το 1981. Μέσα στις τέσσερις δεκαετίες που έχουν μεσολαβήσει από τότε έχουμε δει μία κατάρρευση της δημοτικότητας όλων των κρατικών και πολιτικών θεσμών.
Ακόμη και τις εβδομάδες πριν από αυτό το γεγονός, δεν ήταν υπερβολή να πούμε ότι η πολιτική σκηνή των ΗΠΑ βρισκόταν ήδη σε κατάσταση κρίσης. Η καταστροφική επίδοση του Τζο Μπάιντεν στο πρόσφατο ντιμπέιτ είχε ρίξει το Δημοκρατικό Κόμμα σε κατάσταση πλήρους πανικού, προκαλώντας ένα κύμα εκκλήσεων προς τον πρόεδρο Μπάιντεν να αποσυρθεί από την κούρσα για να μη χαρίσει στον Τραμπ μια εύκολη νίκη τον Νοέμβριο. Οι φιλελεύθεροι πολιτικοί στρατηγοί αποκαλούσαν τις συνέπειες του ντιμπέιτ του Μπάιντεν σενάριο «DEFCON 1», ένας όρος που υποδηλώνει το πιο σοβαρό επίπεδο συναγερμού, συνήθως υποδηλώνοντας μια επικείμενη επίθεση ή μια κατάσταση πολέμου.
Φαίνεται ότι η όλη συζήτηση περί «DEFCON 1» ξεκίνησε μερικές εβδομάδες νωρίτερα απ’ ό,τι θα έπρεπε. Χθες το βράδυ, το διαδίκτυο πλημμύρισε από το συγκλονιστικό βίντεο μιας σφαίρας να «ξυρίζει» το αυτί του Τραμπ στη μέση της ομιλίας του, ενώ ακούστηκαν πολλοί πυροβολισμοί που οδήγησαν στο θάνατο τουλάχιστον ενός ατόμου από το κοινό, τραυμάτισαν άλλα δύο και προκάλεσαν κραυγές φρίκης από το πλήθος.
Αφού οι πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας πυροβόλησαν και σκότωσαν τον ένοπλο, ο οποίος είχε πυροβολήσει από την οροφή ενός εργοστασίου περίπου 130 μέτρα μακριά από τον χώρο της συγκέντρωσης, απομάκρυναν τον Τραμπ από το σημείο, αλλά όχι πριν αυτός βγάλει μια ιστορική φωτογραφία. Διαισθανόμενος την πολιτική αξία της στιγμής για την προεκλογική του εκστρατεία, ο Τραμπ σήκωσε τη γροθιά του προς το πλήθος, με το αίμα να κυλάει στο πλάι του προσώπου του, φωνάζοντας «αγωνιστείτε!» αρκετές φορές προτού η ομάδα ασφαλείας τον φυγαδεύσει από τη σκηνή.
Μέχρι στιγμής, πολύ λίγες πληροφορίες έχουν δημοσιευτεί για τον ελεύθερο σκοπευτή Τόμας Μάθιου Κρουκς, ή τα κίνητρά του. Τα αρχεία ψηφοφόρων της Πολιτείας της Πενσυλβάνια δείχνουν ότι ήταν εγγεγραμμένος Ρεπουμπλικανός. Έμενε στο Μπέθελ Παρκ της Πενσυλβάνια, περίπου μια ώρα μακριά από την τοποθεσία της συγκέντρωσης. Ο Κρουκς είχε τελειώσει το Λύκειο το 2022 και εργαζόταν στην κουζίνα ενός γηροκομείου. Όταν ήταν 17 ετών, φέρεται να έκανε μια δωρεά 15 δολαρίων σε μια ομάδα που σχετίζεται με τους Δημοκρατικούς, την ActBlue. Η δωρεά έγινε στις 20 Ιανουαρίου του 2021, την ημέρα της ορκωμοσίας του Μπάιντεν.
Οι πρώην συμμαθητές του στο γυμνάσιο τον περιέγραψαν ως ένα μοναχικό άτομο που φορούσε «κυνηγετικά ρούχα» στο σχολείο. Την ημέρα του πυροβολισμού φορούσε ένα μπλουζάκι του Demolition Ranch, ενός δημοφιλούς καναλιού στο YouTube με περιεχόμενο για όπλα και εκρηκτικά. Η αστυνομία βρήκε υλικά κατασκευής βομβών στο σπίτι του και στο αυτοκίνητό του, που ήταν σταθμευμένο έξω από τη συγκέντρωση. Αν και η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη, το FBI πιστεύει επί του παρόντος ότι έδρασε μόνος του και οι διάσπαρτοι πυροβολισμοί του στο πλήθος σίγουρα δεν μαρτυρούν εκπαίδευση επαγγελματία ελεύθερου σκοπευτή.
Γιατί οι κομμουνιστές είναι κατά της ατομικής τρομοκρατίας
Όποια και αν είναι τα κίνητρα του δράστη, πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο ότι οι κομμουνιστές αντιτίθενται στην ατομική τρομοκρατία. Δεν εναντιωνόμαστε σ’ αυτήν για ηθικούς λόγους ή σε πασιφιστική βάση, αλλά επειδή είναι αντιπαραγωγικό από τη σκοπιά της ταξικής πάλης και επιζήμιο για την ανάπτυξη της προλεταριακής ταξικής συνείδησης.
Η βάση του Τραμπ ήταν ήδη πεπεισμένη ότι στις εκλογές του 2020 η νίκη είχε κλαπεί από εκείνον και ότι σε αυτές τις εκλογές οι κρατικοί θεσμοί, τα ΜΜΕ και η Δικαιοσύνη συνωμοτούσαν εναντίον του. Μέσα σε μια μόνο στιγμή, αυτή η ψυχολογία πολιορκίας δεκαπλασιάστηκε. Εκατομμύρια ψηφοφόροι του Τραμπ είναι πλέον απόλυτα εξαγριωμένοι.
Σχεδόν αμέσως, ο προεκλογικός μηχανισμός του Τραμπ άρχισε να κατηγορεί τη «ριζοσπαστική αριστερά» γι’ αυτήν την επίθεση. Αυτή είναι γλώσσα καθαρής δημαγωγίας, η οποία θα χρησιμεύσει μόνο για να αυξήσει την πιθανότητα συχνότερων βίαιων επιθέσεων από τη Δεξιά. Τα λόγια ενός παρευρισκόμενου στην ομιλία υποστηρικτή του Τραμπ δίνουν μια εικόνα των τωρινών αισθημάτων μεγάλου μέρους της βάσης του: «Πυροβόλησαν πρώτοι! Αυτό σημαίνει πόλεμο!».
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποια θα ήταν η αντίδραση της βάσης του Τραμπ αν η σφαίρα του ελεύθερου σκοπευτή είχε χτυπήσει τον στόχο της. Πιθανότατα θα είχε πυροδοτήσει μια κοινωνική έκρηξη ταραχών και βίαιης μανίας εναντίον οποιουδήποτε θεωρείται ότι ανήκει στην «άλλη πλευρά».
Οι κομμουνιστές φυσικά βρίσκονται απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά είναι σαφές ότι η απόπειρα δολοφονίας του οδηγεί σε μια εντελώς αντιδραστική εξέλιξη – μια εξέλιξη που δεν κάνει τίποτα για να ξεκαθαρίσει τις ταξικές αντιθέσεις που υπάρχουν στην κοινωνία, καθώς και μέσα στο ίδιο το στρατόπεδο του Τραμπισμού.
Η πλειονότητα της βάσης υποστήριξης του Τραμπ αποτελείται από εργάτες που έχουν προσωρινά εξαπατηθεί από τη δημαγωγία του. Καθήκον μας είναι να φέρουμε τα συμφέροντα ολόκληρης της εργατικής τάξης στο προσκήνιο, δείχνοντας στους εργαζόμενους ότι ο κοινός τους εχθρός είναι η τάξη των καπιταλιστών, όχι ένα άλλο τμήμα της εργατικής τάξης. Σε αυτή τη βάση, η βάση του Τραμπ θα μπορούσε να χωριστεί σε ταξικές γραμμές.
Αυτόν τον Νοέμβριο, οι εργαζόμενοι καλούνται να επιλέξουν για άλλη μια φορά μεταξύ των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών. Όμως εκατομμύρια άνθρωποι δικαίως νιώθουν απέχθεια για τον Τραμπ, τον Μπάιντεν και τους υπόλοιπους πολιτικούς και τους θεσμούς της άρχουσας τάξης. Αυτό το ταξικό μίσος εκφράζει ένα υγιές ένστικτο ότι ολόκληρο το σύστημα βρίσκεται στα χέρια μιας άλλης τάξης, της οποίας τα συμφέροντα είναι εντελώς αντίθετα με τα δικά μας. Η λύση σε αυτό το πολιτικό αδιέξοδο βρίσκεται στη μαζική κινητοποίηση της εργατικής τάξης με σκοπό να αγωνιστεί συνειδητά ως τάξη για τα δικά της συμφέροντα. Αυτό απαιτεί η ταξική συνείδηση να φτάσει σε ένα πολύ προχωρημένο επίπεδο – και η δουλειά μας ως κομμουνιστές είναι να βοηθήσουμε να συμβεί αυτό.
Οι πράξεις ατομικής τρομοκρατίας εγγενώς λειτουργούν ενάντια σε αυτή τη διαδικασία. Υποβιβάζουν τις μάζες της εργατικής τάξης στη θέση των αβοήθητων θεατών, αντί να δίνουν στους εργάτες μια αίσθηση εμπιστοσύνης στη δική τους συλλογική δύναμη για να επηρεάσουν τα γεγονότα, όπως θα έκαναν, για παράδειγμα, οι μαζικές απεργιακές δράσεις ή οι μαζικές διαδηλώσεις. Η ατομική τρομοκρατία δημιουργεί επίσης μια ατμόσφαιρα φόβου και πανικού, παρά μαχητική ετοιμότητα για μαζική πάλη.
Μια άλλη αντιδραστική πολιτική επίδραση της ατομικής τρομοκρατίας είναι ότι στοχοποιεί μεμονωμένους πολιτικούς ως το κύριο πρόβλημα, υποδηλώνοντας ότι η απλή απομάκρυνση του Τραμπ – ή του Μπάιντεν, της Χάρις, του Ρούμπιο κλπ. – θα αποτελέσει ένα βήμα προς τα εμπρός. Αυτό είναι αναληθές και εκτρέπει την προσοχή από την πραγματική πηγή της καταπίεσης και της δυστυχίας των μαζών: το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολο του, μαζί με τα κόμματά του και τους θεσμούς του.
Μόνο αν η εργατική τάξη δει τον εαυτό της ως μια τάξη με κοινά συμφέροντα αντίθετα με αυτά των καπιταλιστών και των πολιτικών τους – συμπεριλαμβανομένων των Μπάιντεν και Τραμπ – μπορεί να εξελιχθεί ο ταξικός πόλεμος προς την εγκαθίδρυση μιας εργατικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, που είναι η μόνη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι.
Ο τρόπος για να υπονομευθεί το αντιδραστικό φαινόμενο του Τραμπισμού είναι να πειστεί το εργατικό τμήμα της βάσης του ότι τα υγιή ταξικά του ένστικτα χειραγωγούνται κυνικά από ένα μέλος της άρχουσας τάξης που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών της πρώτης διακυβέρνησης Τραμπ, το πλουσιότερο 1% συνέχισε να πλουτίζει. Αν επιστρέψει στο Οβάλ Γραφείο, δεν θα προσφέρει καμία ανακούφιση για τα εκατομμύρια των εργαζομένων που κατρακυλούν γρήγορα σε συνθήκες μιζέριας που δεν έχουμε δει εδώ και πολλές γενιές. Ο εχθρός των εργατών των ΗΠΑ είναι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ, όχι οι μετανάστες ή οι εργάτες άλλων χωρών.
Οι δολοφονίες δεν βοηθούν τους εργαζόμενους να βγάλουν κανένα από αυτά τα επείγοντα συμπεράσματα, και στην πραγματικότητα πάνε τη συνείδηση πίσω. Το αποτέλεσμα αυτής της απόπειρας δολοφονίας θα είναι να αυξηθεί η συμπάθεια για τον Τραμπ, καθώς και τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις. Αυτή η απόπειρα θα ενισχύσει διάφορες θεωρίες συνωμοσίας ότι ο Τραμπ είναι πραγματικά «αντικαθεστωτικός» και ότι οι σκιώδεις «κυρίαρχες δυνάμεις», όπως το λεγόμενο «βαθύ κράτος», τον εμποδίζουν να γίνει πρόεδρος.
Είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία της άρχουσας τάξης αντιτίθεται στον Τραμπ, αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και όχι για το καλό του συστήματος ως σύνολο. Βλέπουν ότι ο Τραμπ αύξησε την πολιτική αστάθεια στο ετοιμοθάνατο σύστημά τους και βοήθησε στην περαιτέρω δυσφήμιση των αστικών θεσμών που είναι σημαντικοί για τη συνέχισή του.
Ο Μαρξ αποκάλεσε την κυβέρνηση του σύγχρονου κράτους «μια επιτροπή για τη διαχείριση των κοινών υποθέσεων ολόκληρης της αστικής τάξης». Ο Μπάιντεν μπορεί να είναι ασυνάρτητος και ανίκανος, αλλά ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, ασταθής και ιδιοτελής – όχι ακριβώς οι ιδιότητες που θέλει η άρχουσα τάξη σε έναν αρχηγό κράτους. Εκτός από τον Έλον Μασκ, ο οποίος δήλωσε την ανοιχτή εκλογική υποστήριξή του προς τον Τραμπ στην πλατφόρμα X λίγες στιγμές μετά τον πυροβολισμό του, ούτε ένας Διευθύνων Σύμβουλος των εταιρειών της λίστας Fortune 100 δεν έχει υποστηρίξει μέχρι στιγμής την εκστρατεία του Τραμπ, σε πλήρη αντίθεση με όλους τους προηγούμενους Ρεπουμπλικανούς υποψηφίους. Εν ολίγοις, η «επιτροπή για τη διαχείριση των κοινών υποθέσεων» του αμερικανικού καπιταλισμού είναι σε κακή κατάσταση και τα επόμενα χρόνια δεν δείχνουν κανένα σημάδι σταθερότητας.
Το μπούμερανγκ της καπιταλιστικής βίας στις ΗΠΑ
Η βάση του Τραμπ κατηγορεί τα ΜΜΕ και τη λεγόμενη «Αριστερά» πως προετοίμασαν με τη ρητορική τους το έδαφος γι’ αυτήν την απόπειρα δολοφονίας. Ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί, καθώς και ο τεράστιος μιντιακός μηχανισμός που τάσσεται μαζί τους, αποκαλούν τον Τραμπ φασίστα και ισχυρίζονται ότι η εκλογή του θα εγκαθίδρυε μια δικτατορία – σαν αυτό να είναι απλώς ζήτημα των προθέσεων ενός μεμονωμένου προέδρου. Η φιλελεύθερη χορωδία του «μικρότερου κακού» εμφανίζει τον Τραμπ ως την προσωποποιημένη απειλή για τη δημοκρατία, απορρίπτοντας πάντα τη βάση του ως ένα αντιδραστικό «αξιοθρήνητο» μπλοκ.
Αντίθετα, οι μαρξιστές έχουν επισημάνει ότι ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του Τραμπ αποτελείται από εργάτες με έναν βαθμό υγιούς ταξικής δυσαρέσκειας που διαστρεβλώνεται και χειραγωγείται από τη Δεξιά, μόνο εξαιτίας της απουσίας μιας μαχητικής ταξικής εναλλακτικής επιλογής στα αριστερά. Αγνοώντας αυτήν την πραγματικότητα και χαρακτηρίζοντας αδιάκριτα όλους τους ψηφοφόρους του Τραμπ ως φιλοφασίστες, οι φιλελεύθεροι και οι «αριστεροί» υποστηρικτές της λογικής του «μικρότερου κακού» έχουν σπρώξει ένα τμήμα εργαζομένων ακόμη πιο στέρεα στην πλευρά του Τραμπ, περιπλέκοντας την προσπάθεια να κερδηθούν αυτά τα στρώματα σε μια ταξική θέση. Τώρα, πολλοί από εκείνους που μπορεί διαφορετικά να ήταν ανοιχτοί σε διάλογο για θέματα όπως ο απεργιακός αγώνας ενάντια στα αφεντικά για την αύξηση των μισθών, εξαπατώνται με την ιδέα ότι βρίσκονται στα πρόθυρα μιας ένοπλης σύγκρουσης με την «Αριστερά».
Φυσικά, δεν φταίνε μόνο οι φιλελεύθεροι της άρχουσας τάξης. Ο ίδιος ο Τραμπ έχει υποστηρίξει ανοιχτά την πολιτική βία σε πολλές περιπτώσεις. Όταν είχαμε τις μαζικές διαδηλώσεις του 2020, έγραψε στο Twitter πως «Όταν αρχίζει η λεηλασία, αρχίζουν και οι πυροβολισμοί». Εκτός από το ότι ενέπνευσε τους δεξιούς «εκδικητές» που πήραν τα όπλα ενάντια στις διαδηλώσεις του Black Lives Matter, ο Τραμπ ανέπτυξε ομοσπονδιακές μονάδες επιβολής του νόμου χωρίς διακριτικά για τη καταστολή και την πραγματοποίηση απαγωγών διαδηλωτών και χαιρέτισε τη δολοφονία ενός «ύποπτου antifa» στο Πόρτλαντ το 2020.
Τώρα, όλο το φάσμα του κατεστημένου της Ουάσινγκτον έχει ενωθεί σε μια χορωδία καταδίκης της πολιτικής βίας. Στη δημόσια δήλωσή του μετά τον πυροβολισμό, ο Μπάιντεν είπε: «Κοιτάξτε, δεν υπάρχει θέση στην Αμερική για τέτοιου είδους βία. Είναι άρρωστο… Η ιδέα ότι υπάρχει πολιτική βία σαν αυτή στην Αμερική είναι απλά ανήκουστη. Είναι απλά λάθος. Όλοι, όλοι πρέπει να το καταδικάσουμε».
Πολλοί άνθρωποι αηδιάζουν από αυτήν την υποκρισία. Η βία ενθαρρύνεται στον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου πρόσφατα πραγματοποιήθηκε μια πυραυλική επίθεση εναντίον Ρώσων αμάχων σε παραλία της Κριμαίας με αμερικανικά όπλα. Την ίδια στιγμή, δεκάδες χιλιάδες Ουκρανοί εργαζόμενοι έχουν σκοτωθεί στα χαρακώματα πολεμώντας στον δι’ αντιπροσώπου πόλεμο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού εναντίον της Ρωσίας. Ο Μπάιντεν αγκαλιάζει τον Νετανιάχου και του δίνει όπλα και πυρομαχικά για να σκοτώσει αθώους Παλαιστίνιους, των οποίων ο αριθμός των νεκρών είναι πλέον έως και 186 χιλιάδες.
Ή μήπως να μιλήσουμε για τη βία που στρέφεται εναντίον των πεινασμένων, απελπισμένων οικογενειών που συνωστίζονται στα σύνορα; Ή τη βία των δολοφόνων αστυνομικών που τρομοκρατούν και σκοτώνουν μαύρους και χτυπούν διαδηλωτές στους δρόμους; Πρέπει να εκπλαγούμε που όλη αυτή η βία δεν μένει μόνο εντός των ορίων που έχει θέσει η άρχουσα τάξη; Η υποκριτική άρχουσα τάξη δεν είναι ενάντια στη βία, θέλουν απλώς να αποφύγουν τη χρήση της βίας εναντίον τους.
Το αμερικανικό καπιταλιστικό σύστημα γεννήθηκε στάζοντας αίμα από τα πρώτα του χρόνια. Η πλουσιότερη, πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα του κόσμου στηρίζεται στα βίαια θεμέλια των αιώνων της δουλείας, των πολέμων εξόντωσης κατά του γηγενούς πληθυσμού και της μακράς σειράς βάναυσων επιθέσεων στην εργατική τάξη κάθε φορά που προσπάθησε να αγωνιστεί για τα συμφέροντά της. Ο αιματοβαμμένος ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ έχει καταπιέσει διαχρονικά εκατομμύρια ανθρώπους στην Ασία και τη Λατινική Αμερική, αρπάζοντας τους φυσικούς πόρους τους, βυθίζοντάς τους στην απόγνωση και αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν για ψίχουλα. Και αφού αυτές οι συνθήκες ανάγκασαν όλο και μεγαλύτερους αριθμούς να αφήσουν τα σπίτια τους και τις ζωές που γνώριζαν για να προσπαθήσουν να βρουν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό, η άρχουσα τάξη τούς επιτέθηκε άγρια και τους έκανε αποδιοπομπαίους τράγους. Ο Τραμπ ηγείται τώρα της αντιμεταναστευτικής εκστρατείας μίσους – ένα θέμα για το οποίο μιλούσε χθες τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν οι σφαίρες.
Οι κυρίαρχες ιδέες και ο πολιτισμός των ΗΠΑ είναι προϊόν της κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης. Αυτή είναι η κυρίαρχη δύναμη που ορίζει τα ήθη και δείχνει τι συνιστά αποδεκτή συμπεριφορά με τον τρόπο που κυβερνά την κοινωνία, στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η αστική τάξη εξυψώνει τον ατομικισμό και τη νοοτροπία της «επιτυχίας με κάθε κόστος». Έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία όπου η βία είναι μέρος του τρόπου με τον οποίο δρουν. Αυτοί θέτουν τους κανόνες του παιχνιδιού τους.
Τουλάχιστον 12 πρόεδροι και υποψήφιοι πρόεδροι έχουν γίνει στόχοι δολοφονίας. Από τους 30 προέδρους που έχουν θητεύσει μετά τον Αβραάμ Λίνκολν, οι τέσσερις – πάνω από το 10% – έχουν δολοφονηθεί. Αυτό δεν αντικατοπτρίζει μια ανωμαλία. Αντικατοπτρίζει ένα πολιτικό σύστημα και μια κουλτούρα που βασίζονται στη βία. Αυτή είναι η κοινωνία που έχει δημιουργήσει το κεφάλαιο.
Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε πέρυσι από το Reuters, με τίτλο «Η πολιτική βία στις πολωμένες ΗΠΑ είναι στο χειρότερο επίπεδο από τη δεκαετία του 1970» καταμετρά εκατοντάδες περιπτώσεις πολιτικής βίας, πολλές από αυτές θανατηφόρες. Αυτή η τάση αυξάνεται παράλληλα με την πόλωση που χαρακτήρισε την πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ ειδικά μετά το 2016. Είναι επίσης αυτό που κρύβεται πίσω από την αυξανόμενη αίσθηση ότι οι ΗΠΑ οδεύουν προς άλλον έναν εμφύλιο πόλεμο – ένα αίσθημα που μοιράζεται πλέον σχεδόν ο μισός πληθυσμός. Στη σημερινή εποχή της καπιταλιστικής παρακμής, η πολιτική σταθερότητα των προηγούμενων δεκαετιών κλονίζεται όλο και περισσότερο κάθε χρόνο.
Η άρχουσα τάξη μας δίνει μια κοινωνία η οποία κατακλύζεται από βία που πάει πολύ μακρύτερα από τις πολιτικές δολοφονίες. Το 2023 περίπου 118 άνθρωποι σκοτώνονταν κάθε μέρα σε πυροβολισμούς στις ΗΠΑ. Οι μαζικοί πυροβολισμοί έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία. Υπήρξαν 647 μαζικές δολοφονίες το 2022 και 656 το 2023. Δηλαδή, πάνω από ένας μαζικός πυροβολισμός την ημέρα. Μέχρι στιγμής, το 2024 υπήρξε μια σχετικά «ήρεμη» χρονιά: από την 1η Ιανουαρίου έως τις 2 Ιουλίου, έχουν σημειωθεί 261 μαζικοί πυροβολισμοί σε διάστημα 184 ημερών. Αυτός δεν θα πρέπει να θεωρείται ένας φυσιολογικός τρόπος να ζουν οι άνθρωποι – ωστόσο αυτή είναι η κανονικότητά μας στον καπιταλισμό των ΗΠΑ.
Ο δρόμος προς τα εμπρός
Το να είσαι κομμουνιστής σημαίνει να μην εξαπατάσαι από την κυρίαρχη ιδεολογία στην κοινωνία. Ο Μαρξ εξήγησε ότι «οι ιδέες της άρχουσας τάξης είναι, σε οποιαδήποτε εποχή, οι κυρίαρχες ιδέες». Τα εγχειρίδια πολιτικών επιστημών είναι γεμάτα από τετριμμένες αναφορές στις «ελευθερίες μας», τη «δημοκρατία μας» και τους «συνταγματικές δικλείδες και ισορροπίες». Οι συντάκτες και οι δημοσιογράφοι σε μεγάλα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν αυτές τις φράσεις ως ουδέτερες, μη αμφισβητούμενες, ως κοινή λογική. Εμείς δεν βλέπουμε έτσι την πολιτική. Με τα λόγια του Λένιν: «Είναι φυσικό για έναν φιλελεύθερο να μιλάει για “δημοκρατία” γενικά, αλλά ένας μαρξιστής δεν θα ξεχάσει ποτέ να ρωτήσει: “για ποια τάξη;”».
Οι κομμουνιστές βλέπουν τον κόσμο μέσα από μια επαναστατική ταξική σκοπιά. Πίσω από τους τίτλους των αστικών ΜΜΕ, ανάμεσα στις γραμμές της ρητορικής τους και μέσα σε όλη την «ανάλυσή» τους, εντοπίζουμε τα σημάδια της ταξικής κοινωνίας. Αναγνωρίζουμε τη θεμελιώδη διαχωριστική γραμμή που διατρέχει την κοινωνία μας. Ένας μαρξιστής θα δει τη συγκεκριμένη ταξική σκοπιά και τα ταξικά συμφέροντα που μεταμφιέζονται σε «αντικειμενικό» σχολιασμό και «κοινή λογική».
Όταν βλέπουμε πανικόβλητους τίτλους ειδήσεων πως «η δημοκρατία μας κινδυνεύει», ακούμε τη φωνή μιας ομάδας ανθρώπων που, έχοντας κυβερνήσει άνετα για ολόκληρες γενιές, βρίσκονται τώρα στο τιμόνι ενός πλοίου που βυθίζεται, εντελώς αδύναμοι να σταματήσουν τον χαμό τους. Η αξιοπιστία των πάλαι ποτέ σταθερών θεσμών τους έχει καταρρεύσει κάτω από τα πόδια τους. Ο παλιός στέρεος έλεγχος πάνω στα κόμματά τους, στα δικαστήριά τους και στην κοινή γνώμη έχει ξεφύγει από τα χέρια τους. Ενώ οι ταξικοί προκάτοχοί τους κοίταζαν με σιγουριά προς το μέλλον του συστήματός τους, η σημερινή άρχουσα τάξη κυριεύεται από ανησυχία και απαισιοδοξία.
Μπροστά στα μάτια μας, εκατομμύρια άνθρωποι απορρίπτουν τις αυταπάτες της αστικής δημοκρατίας, και τα κυβερνώντα κόμματα και οι υποψήφιοί τους γίνονται αντικείμενο περιφρόνησης. Η ορμητική άνοδος του Τραμπισμού μπορεί να αποδοθεί μόνο στο πολιτικό κενό που προκύπτει από την απουσία ενός μαχόμενου εργατικού κόμματος για να στρέψει αυτή την οργή ενάντια στο σύστημα και τους θεσμούς του.
Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «Αριστεράς» απέτυχε παταγωδώς να κατανοήσει την κατάσταση. Η αξιολύπητη εικόνα των μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων που υποστηρίζονται από το DSA («Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής») να συστρατεύονται ξανά πίσω από τον Μπάιντεν τα λέει όλα. Μόλις πριν από δύο μέρες, ο Μπέρνι Σάντερς τον αποκάλεσε «τον πιο αποτελεσματικό πρόεδρο στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας» και «τον ισχυρότερο υποψήφιο για να νικήσει τον κ. Τραμπ». Η Ιλχάν Ομάρ [αντιπρόεδρος της «αριστερής» Προοδευτικής Ομάδας του Κονγκρέσου] διαβεβαίωσε το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος ότι «τον στηρίζει», καθώς «ήταν ο καλύτερος πρόεδρος της ζωής [της]». Η υποταγή τους στον καπιταλισμό και τους θεσμούς του χρησίμευσε μόνο για να καναλιζάρει τη λαϊκή οργή στα ασφαλή κανάλια των Δημοκρατικών.
Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για τη δημιουργία μιας ταξικά ανεξάρτητης εναλλακτικής επιλογής. Ένα ποσοστό ρεκόρ 63% των Αμερικανών υποστηρίζει τη σύσταση ενός νέου μαζικού κόμματος. Το 55% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων πιστεύει ότι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα χρειάζεται μεγάλες αλλαγές – και το 14% θέλει να το γκρεμίσει εντελώς. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία οι επαναστατικές ιδέες μπορούν να βρουν πλατιά υποστήριξη – αν μπορέσουμε να τις φέρουμε με επιτυχία στο πολιτικό προσκήνιο.
Η παρακμή του καπιταλισμού των ΗΠΑ επιταχύνεται και ο βαθμός της κοινωνικής αναταραχής θα συνεχίσει να αυξάνεται μαζί της τους επόμενους μήνες και χρόνια. Τα χθεσινά γεγονότα ήταν ένα ακόμη – σημαντικό – βήμα προς την κατεύθυνση που ήδη οδεύαμε: την αστάθεια, τις πολιτικές κρίσεις και την αυξανόμενη πολιτική βία. Σε τελική ανάλυση αυτό αντανακλά το ιστορικό αδιέξοδο του καπιταλιστικού συστήματος. Ούτε οι Δημοκρατικοί ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν κάποια λύση ή μέσο για να ανακοπεί αυτή η διαδικασία. Αυτή είναι η προοπτική που πρέπει να έχουμε καθαρά στο μυαλό μας. Όπως το έθεσε ο Λέον Τρότσκι στο κλασικό του άρθρο του 1911, «Γιατί οι μαρξιστές αντιτίθενται στην ατομική τρομοκρατία»:
«Αν είμαστε αντίθετοι στις τρομοκρατικές ενέργειες, αυτό γίνεται μονάχα επειδή η ατομική εκδίκηση δεν μας ικανοποιεί. Ο λογαριασμός που έχουμε να εξοφλήσουμε με το καπιταλιστικό σύστημα είναι πολύ μεγάλος για να τον ζητήσουμε από κάποιον λειτουργό που λέγεται υπουργός. Να μάθουμε να βλέπουμε όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όλες τις ταπεινώσεις στις οποίες υποβάλλεται το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα, ως παραμορφωμένες εκφύσεις και εκφράσεις του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, ώστε να κατευθύνουμε όλη μας την ενέργεια σε έναν συλλογικό αγώνα ενάντια σε αυτό το σύστημα – αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία η φλογερή επιθυμία για εκδίκηση μπορεί να βρει την ανώτερη ηθική της ικανοποίηση».
Καθώς οδεύουμε προς τις πιο ταραχώδεις προεδρικές εκλογές των τελευταίων γενεών, πρέπει να προωθήσουμε ξεκάθαρα και με τόλμη τη σκοπιά του ταξικού πολέμου. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται επειγόντως να χτίσουμε ένα μαζικό κομμουνιστικό κόμμα που θα ενώσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης γύρω από το δικό του επαναστατικό πρόγραμμα και θα κατευθύνει την τεράστια δυσαρέσκεια στην κοινωνία στην πηγή του προβλήματος – στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.