Estrategia sozialista eta langileen boterea – Mugimendu sozialistarekiko eztabaidarako ekarpena (II) Komunistak eta botere hartzea

Mugimendu Sozialistako kideekin izandako eztabaidaren bigarren atal honetan, Estatuaren klase izaera eta sozialismora iristeko MSk proposatzen duen estrategia sozialista aztertuko ditugu.

Komunistak eta botere hartzea

[CASTELLANO]

[CATALÀ]

Estatu burgesa eta langileen estatua

Estatuaren auzira itzultzen gara, gure egungo zereginetan kokatzeko. Aurreko emanaldian aipatu dugun artikulu berean, Bitarteko eta helburuei buruz. Une politikorako hausnarketak, (Sobre medios y fines. Reflexiones para el momento político ), lankideek honako hau planteatzen dute:

“Horrela, sozialismoa klaserik gabeko gizarte bat eraikitzeko proiektu historiko gisa, kapitalismoa eta bere esplotazio eta zapalkuntza modu guztiak gainditzeko bide gisa, jauzi iraultzaile batean Estatua hartzearen alde egiten duten irakurketetatik urruntzen da (dela matxinada bidez, dela hauteskunde bidez), klaseak gainditzeko bitarteko hipotetiko gisa”.

Marxek, Engelsek eta Leninek iraultza proletarioari eta Estatuari buruz idatzitako idazkiek erakusten dute marxismoak ez zuela inoiz bultzatu estatu burgesa “hartzea”, suntsitzea baizik, aurreko artikuluan azaldu dugun bezala. Izan ere, hori izan zen Marxek eta Engelsek 1871ko Parisko Komunako esperientziatik atera zuten ondorio nagusia. Ludwig Kugelmani 1871ko apirilean idatzitako gutun ospetsu batean, Marxek hau idatzi zuen:

"Nire 18. Brumarioko azken kapituluari erreparatzen badiozu, ikusiko duzu Frantziako iraultzaren hurrengo saiakera gisa aurkezten dudala, ez makina burokratiko-militarra esku batetik bestera pasaraztea, orain arte egin den bezala, baizik eta haustea, eta horixe da, hain zuzen ere, kontinenteko benetako herri-iraultza ororen aurretiko baldintza. Horretan datza, hain zuzen ere, Parisko gure lagun heroikoen saiakera "(jatorrizkoa azpimarratzen da).

Baina ez gara anarkistak pentsatzen dutenak komunismoa eta klaseen abolizioa iraultzaren biharamunean lor daitezkeela. Arrazoia da gauzen egoera hori ziurtatzeko oinarri materialak eta kulturalak oraindik ez direla ezarrita egongo. Sozialismoa (edo komunismoa) historiaren aurrean justifikatzen da gizateriari ekoizpen-indarren, lanaren produktibitatearen, garapen kultural, moral, teknologiko eta gizatiarraren garapen-maila eskaintzen diolako, ingurumenarekiko ingurune osasungarri eta harmoniko batean, herrialde kapitalista garatuenetan egon daitekeena baino askoz ere handiagoa. Gainera, gizarte-klaseen eta Estatuaren existentzia alferrikakoa egiten du. Baina, a priori estimatu ezin den aldi batean, beharrezkoa izango da trantsizioko gizarte bat, kapitalismotik komunismora, munduko gizarte komunista hori ezartzeko oinarriak finkatzen amaituko duena. Trantsizio-aldi horretan, oraindik ere “Estatu-erdi” bat eduki beharko da: kontrol-, plangintza-, zereginen banaketa- eta aurreikuspen-erakunde bereziak. Horien bidez, langile-klaseak arautu eta azkartu ahal izango du gain-ugaritasuneko gizarterako trantsizio hori, eta desberdintasunen sustrai materialak ezabatu; hau da, beharrezkoa izango da langile-Estatu bat, iraultza proletarioan ezarritako langile-boterearen organismoetan oinarritua: sobietak, kontseiluak, komiteak, edozein izen dutela ere. Militante komunista orori biziki gomendatzen diogu Leninen Estatua eta iraultza obra klasikoa irakurtzea eta aztertzea, Estatuaren teoria marxistari buruzko azterketa marxista burutua eskaintzen duena.

MSren estrategia sozialista

Aurrekotik abiatuta, Mugimendu Sozialistako kideek proposatzen duten estrategia sozialistaren muinera iristen gara. Posizio garatuena Horitzó Sozialistaren lankideen artikulu banak eskaintzen dute, Lluc Renyé lankideak idatzitako Sobre un nou model d 'acumulació de forces articulat dins l' estratègia socialista (Estrategia sozialistaren barruan indarrak metatzeko eredu berri bati buruz) eta Subjecte i estratègia socialista. Una primera aproximació (Subjektua eta estrategia sozialista. Lehenengo hurbilketa), Sergi Claramunt-ek idatzia. Merezi du ikaskideen jarrera luze eta zabal aipatzea, planteatzen dutenari buruzko zalantzarik egon ez dadin eta, horrela, proposatzen dutena testuinguru osoan komentatu ahal izan dezagun.

Lluc Renyè lankideak dio:

“Beraz, klase antagonikoa den heinean, proletarioek boterea haztea eta metatzea burgesiak duen boterearen kontura izango da beti. Botere hori, demokrazia parlamentarioaren instituzionaltasunetik eta forma burgesetatik haratago ulertzen duguna, gizarte-esparruko gero eta esparru gehiagoren kontrol kontzientean datza, hala nola espazioaren eta ekoizpenaren gaineko kontrolean, bai eta gizarte-fenomenoen interpretazio partekatuak sortuko dituzten esparru sinboliko zabalak hegemoniko gisa ezartzeko gaitasunean ere. Gure indar-metaketaren ereduak helburu horiek izan behar ditu funtsezko helburutzat”.

“Bestalde, indar-metaketaren eredu okerra prozesu lineal gisa planteatzen dena da, eta pixkanaka aurrera egingo du leherketa espontaneo-insurrekzional bateraino. Eredu honek prozesu iraultzailea ezarritako ordenaren subertsio-une jakin bat bezala irudikatzen du, masen eztanda gutxi gorabehera espontaneotik abiatuta iristen dena, eta prozesu beraren azken emaitza desegiten du. Ikuskera horren aurrean, guk irmoki uste dugu sozialismoa eta berezko boterea une horretatik aurrera eraikitzen direla, komunisten egungo zeregina direla. Uste sendo hori da politika proletarioa iraultzaren gaurkotasunetik pentsatzetik ateratzen dena, gaur egun bizi dugun enbrioi-fasearen jakitun izanik, baina goranzko prozesu baten alde lan eginez gaurtik bertatik”.

(…)

“Botere sozialistaren ikuskera horretan sakontzen badugu, ikusiko dugu haren hedapenak lurraldearen kontrol mailaz maila goranzkoa hartzen duela, eta ezarritako ordena kapitalista hausten duen produkzio-prozesua. Artikulazio politiko horrek aukera eman behar du lurralde osoan ezarritako demokrazia proletarioaren formak helarazteko, proletarioek beren egunerokoan dituzten beharrei erantzunez. Produkzioaren esferaren kontrol progresiboa ezarriz egin behar da, horrek oinarritzen baitu burgesiak proletarioen gainean duen kontrola. Gizartearen egituraren proletargoaren kontrol horrek, hain zuzen ere, sozialismoaren pixkanakako eraikuntza ekonomikoa ahalbidetzen du, bai eta sistema kapitalistaren ustiapen eta menderatzearen aurkako harreman sozial berriak ezartzea ere. Eraikuntza hori ez da sozialismo-irlak sortuz egingo, kapitalaren domeinuaren gaineko inposaketa progresiboan baizik”. (Letra etzanak gureak dira).

Eta Sergi Claramunt lankideak honela dio bere artikuluan:

“Behin erakundeak nahikoa hazi direnean eta ideia komunistek nolabaiteko nagusitasuna lortu dutenean, hurrengo urratsa eman daiteke, hau da, Masen Alderdi Komunistaren artikulazioa. Fase berri honetan, subjektu iraultzaileak klase-gerrako erasora pasatzeko adina indar du. Alderdiaren eskutik hasten den gatazka bakoitzak botere burgesa kargutik kentzea du berehalako helburu, botere sozialistak hainbesteko hazkunde- eta konplexutasun-maila lortu baitu, non indarrean dagoen ordena soziala behin betiko zalantzan jartzeko adinako gaitasunekin ikusten baita. Alderdiaren existentziak aurreko fasean eraikitako hainbat oinarri politiko, sozial, kultural, ideologiko eta abar eskatzen ditu, gatazka partzialetan oinarrituta ez dauden baina subjektu proletarioaren antagonismoa osotasun kapitalistara adierazten duten erakunde berriak eraikitzeko prozesu etengabean. Beste era batera esanda, Alderdia ez da fronteen koordinazio hutsa, proletarioen artikulazio globala baizik, estrategia eta zuzendaritza politiko jakin baten pean”.

SESBen porrotaren balantze materialista falta denez hortik ikasgaiak ateratzeko, eta Estatu burgesa hartzearen defentsa marxismoari oker egozten zaionez, kideek beharrezkotzat jotzen dute estrategia sozialista propioaren teoria bat proposatzea, guztiz berria, haien ustez gizartearen eraldaketa sozialistaren arrakasta ziurtatuko duena hurrengo aldian.

Zer da, bada, eskaintzen zaiguna? Boterea hartzeko matxinada-bidea baztertuta,” indarrak metatzea” baino ez da geratzen, sistema kapitalistaren barruan “eremu sozialista” askatuak sortuz, “progresiboki” (mailaz maila), harik eta behin gizartean nagusigoa lortu ondoren, Masen Alderdi Komunistak “klase gerran eraso” egingo lukeen arte, kapitalismoa eta bere defendatzaileak baztertzeko.

Sergi Claramunt lankideak azaltzen duen “klase-gerrako erasoko” azken etapak ere masen matxinada-bidea baztertzen duela suposatu behar dugu, lagunak behin eta berriz ari baitira bide hori ukatzen. Eta Alderdiaren eskutik hasten den “gatazka bakoitzaren berehalako helburua botere burgesa kargutik kentzea denez”, badirudi hori nahiko erraz lortuko litzatekeela aurreko garaitik sortutako “espazio sozialista” askatuen pilaketa baten aurrean, botere burgesaren edozein erresistentzia alferrikakoa izango litzatekeena.

Badirudi lankideen planteamendutik ondoriozta daitekeela aurreko prozesu iraultzaile edo matxinatuen porroten arrazoia izan dela proletariotza boterera bultzatu izana kontzientzia sozialista nahikorik izan gabe eta aldez aurretik, iraultzaren aurreko aldi luze batean, bere “espazio sozialista” propioak sortu gabe, “lurraldean eta praktika” eta kontzientzia komunista bat egikaritu duen ekoizpen batean.

Planteamendu horien arazoa da errealitateari bizkarra ematen diotela, klase-borrokaren esperientzia historiko osotik hasita.

Lehenik eta behin, ezin zaio “burgesiari ekoizpenaren esferaren kontrola” kendu sistema kapitalista existitzen den bitartean. Ekoizpena lantegietan egiten da. Lantegiek milaka langile biltzen dituzte teilatu beraren azpian, gainbalioa ateratzen dien eredu beraren aurrean. Horixe da, hain zuzen ere, sistema kapitalistaren existentziaren funtsa. Burgesia desjabetuz bakarrik kendu ahal izango diogu ekoizpenaren kontrola. Eta hori ezin da banaka egin, fabrikaz fabrika, baizik eta klase kapitalista bere osotasunean desjabetuz bakarrik egin daiteke, iraultza baten bidez.

Proletalgoaren eta bere erakundeen existentzia (sindikatuak, alderdiak, kooperatibak, auzo-elkarteak, gazteak, etab.) gizarte berriaren ernamuina dira zaharraren barruan. Esan daiteke botere sozialista eta bizi-baldintza komunistak potentzian daudela klasearen baitan (lan komuna, espazio eta zerbitzu publiko komunak, batzarrak, grebak eta manifestazioak, enpresen okupazioak, klase-elkartasuna, adiskidetasunezko eta maitasunezko harreman pertsonal interesgabeak jabegorik gabeko pertsonen artean, etab.). Baina kapitalismopean gizarte berriaren adierazpen horiek ezin dute beren potentzial guztia garatu. Gainera, klasearen kontzientzian eta bere praktikan ezkutuan dagoen hori guztia ez da iragazgaitza beste klase batzuen presioaren eta ideologia nagusiaren aurrean, egunero bizitzeko eta bizimodua ateratzeko behar itogarriaren aurrean, eta ez mugimenduaren zuzendaritza ofizialen ustelkeria zuzenaren aurrean, horren adibiderik argiena sindikatu, alderdi, kooperatiba eta abarren kupulen burokratizazioa eta sistemara egokitzea delarik. “Harreman kapitalistarik gabeko” espazio autonomoak sortu nahi izatea, sistema osoa eraitsi gabe, ezinezkoa da.

Klase kapitalista ez da entitate abstraktua: hezur-haragizko pertsonak dira, langileen esplotaziotik eta gainbalioaren erauzketatik lortzen dituzten onura eta pribilegioetan interes oso ahaltsuak dituztenak eta, hala badagokio, errepresio aparatu bat dutenak: polizia, epaileak, armada, legeak, beren interesak mehatxupean ikusten badituzte erabiltzeko zalantzarik ez dutenak.

Inork pentsa al dezake burgesia besoak gurutzatuta geratuko dela bere ekoizpen-baliabideak “pixkanaka” kentzen dizkiotela ikusten duen bitartean, edo arriskuan ikusten dituen bitartean? Esaera zahar batek dioenez, “tipula bat geruzaz geruza zuritu dezakezu, baina ezin duzu tigre bat hankaz hanka harrapatu”. Izan ere, horietako bati eusten diozunean, beste hirurekin despedituko zaitu. Ez da aholku txarra. Horren erakusgarri dira Allenderen aurka Txilen eta Espainian 1936an emandako estatu-kolpeak. Kontrairaultzak hemen arrakasta izatea, ez da artikulu honen gaia, eta, nolanahi ere, ez zen gertatu kontzientzia sozialistaren edo proletarioen borroka-faltagatik; alderantziz baizik, baizik eta egiaren unean gizarte-emantzipaziorako asmoak blokeatu eta beren zuzendaritzek zapuztu zituztelako.

“Sozialisten espazioen” eraikuntza

MS proposatzen duen estrategia sozialista paraleloa da “horizontalismoaren” teoriekin eta Toni Negrik eta John Hollowayk 90eko hamarkadaren amaieran, bere liburuan, zabaldu zuten “autonomiarekin”, “Inperioa eta jendetza, mundua aldatu boterea hartu gabe”. Haiek defendatzen zuten taktika erdi-anarkista, sistema barrutik zulatzea, ia konturatu gabe, autoprodukzioarekiko harreman kapitalistarik gabeko ustezko espazio autonomoak sortuz, kooperatibak, ohiko sare komertzialak saihestuz, etab., harik eta sistema kolapsatu arte matxinadarik eta iraultzarik gabe, “boterea hartu” beharrik gabe, Estatua eraso beharrik gabe.

Zergatik ikusten dugu ezinezkoa langile-klasea masiboki eta modu esanguratsuan inplikatzea prozesu iraultzaile baten aurretik “espazio sozialistak” eraikitzen? Ezin al dituzte langileek ideia sozialistak ulertu, edo aburgeztuta daude? Ez horixe. Horien arrazoia da langile-klasea ez dela homogeneoa, geruza aurreratuak eta atzeratuagoak daudela. Klasearen heterogeneotasuna kultura- eta bizitza-maila desberdinetan agertzen da, produkzio-prozesuan eta gizartean rol desberdinak, borroka-tradizio desberdinak, klase nagusiaren ideologia bere gain hartzeko maila desberdinak, erlijioaren eraginaz gain, esplotazio kapitalistak eragindako enbrutazioaz, miserian erortzeko beldurraz, familiaren presioez eta abarrez gain. Garai “normal” batean, ezinbestekoa da langile gutxi batzuk bakarrik egotea prest ideia iraultzaile edo komunistak besarkatzeko. Baina zabalagoa den beste batek esperientzia gehiago eta gertakari handiak behar ditu, gizartean nagusi diren sisteman eta ideietan dituen ilusioak hausteko, bai eta gizartea errotik aldatzeko duen mesfidantza hausteko ere. Hau ulertzen ez badugu, burua hautsiko dugu edo frustrazioan eroriko gara. Pazientzia izan behar da langileekin, normalean ez baitute ikasten klase-borroka liburuetan, beren esperientzia bizi eta gogorrean baizik.

Era berean, ez da egia ustezko “espazio sozialista” horiek eraikitzea, iraultzaren aurretik, masa-alderdi komunistak egoteko aurrebaldintza denik. Historiak masa arrakastatsuko alderdi komunistak ezagutu zituen iraultza baten aurretik “espazio sozialista” bakar bat ere sortu gabe, iraultza bat baita, hain zuzen ere, zeregin horri ekiteko gogo-aldartea eratzen duena, proletarioen indar kolektiboari eta haien zeregin historikoei buruzko bat-bateko pertzepzioa, eta gizarte berri baten alde borrokatzeko prestutasuna. Bitartean, alderdiak iraultzaren aurreko garaian izan zuen indarra eta eragina bere hazkundean adierazten da, lan, auzo, ikasle eta abarreko gatazketan izandako esku-hartze arrakastatsuan, nahiz eta harreman kapitalisten oinarri sozialak “ukitu ez”.

Zehatzak izan gaitezen. Gure ustez, ixteko arriskua duen enpresa bat bere langileek hartu behar dute eta langileen kontrolpean jarri behar da ekoizten. Langileen bizibideen defentsa eta sozialismoaren beharra langileei hurbilduko dien neurri sozialista uztartzeko modu bat da. Poliziaren utzarazte baten aukera alde batera utzita, badakigu hurrengo egunean langile horiek klase kapitalista osoaren boikotari aurre egin beharko diotela: lehengaiak ukatzen saiatuko dira, hornidura elektrikoa moztuko diete, enpresaren kontuak bahituko dituzte, hornitzaileei eta merkatuei sarbidea galaraziko diete, eta abar. Biziraupenari dagokionez, klase-elkartasuna eta tokiko herritarren babesa eskatu beharko dira. Jakina, esperientzia hori zabaltzen saiatuko ginateke, eta horren eredua antzeko egoeran dauden langileek jarraituko lukete. Baina badakigu, epe luzera, esperientzia hau isolatuta geratuko balitz, porroterako aukerak oso argiak izango liratekeela. Nahiz eta bideragarri mantendu, egitezko kooperatiba baten moduan, tamaina txikiko edo ertaineko enpresa batean sistemak egiten dituen presioek era guztietako distortsioak eragingo lituzkete: autoustiapena, zorpetzea, joera burokratikoak, etab. Adibide hori okupazio-esperientzia guztietara zabal daiteke: etxebizitzak, nekazaritza-ustiapena, etab.

Aurrekoa esanda, inola ere ez dugu planteatzen Mugimendu Sozialistak edo NKMk besoak gurutzatuta jarraitzea, magikoki Alderdi Komunistak bere kabuz eraikiko duen iraultzaren zain. Hori gure posizioaren karikatura litzateke. MSko lankideak modu eredugarrian egiten ari diren bezala, borroken egunerokotasunean inplikatu behar da, gazteen eta langileen kontzientzia sozialista garatzen lagundu behar da, enpresetan, auzoetan eta ikasketa-zentroetan laguntza-puntuak eraiki behar dira; azken batean, antolaketa ahalik eta zabalena garatu behar da une honetan behar dugun zereginean: koadro komunisten antolaketa sendoa eraiki behar da, zeregin eta erronka handiagoen atari gisa.

Iraultzaren dialektika

Gerta liteke, noski, langile-sektore batek fabrika okupatzea eta ekoizten jartzea lortuko balu, klase kapitalista osoaren, Estatuaren eta abarren boikotari aurre eginez, horrek esan nahi izatea kontzientzia hori askoz ere geruza zabalagoetan heldu dela, eta horrek iraultza-aldarte orokor baten existentzia adieraziko luke. Kasu horretan, eredugarri horrek txinparta bat bezala joka lezake, klasearen gainerakoa piztuko lukeena, iraultza-prozesu orokor bat hauspotuz, ez lurraldez lurralde, edo enpresaz enpresa, mailaz maila eta pixkanaka, baizik eta bat-batean, Italiako 1919-1920ko fabrika-okupazioetan edo Frantzian 1936ko ekainean eta 1968ko maiatzean gertatu zen bezala. Espainian 1936ko uztailean gertatu zen gizarte-iraultza bera, lantegiak eta lurra okupatuta, bat-batean gertatu zen, herrialdearen erdian Francoren kolpe faxista garaitu ondoren.

Lagunek diote ez dutela sinesten iraultza egiteko masa-matxinadan, baina hori ez al da izan, hain zuzen ere, azkeneraino, borroka proletariotik ez ezik, historian zehar zapaldutako klase guztien borrokatik libratzen den klase-borroka guztiaren esperientzia?

Hemen, ikaskideen ahultasun teoriko nagusitzat jotzen ditugunengana iristen gara, eta haien ikuskera osoa hartzen du: prozesuen ikuspegi dialektikorik eza, bai klase-borrokaren historian, bai iraultzan. Badirudi estrategia sozialista pixkanakako prozesu ebolutibo progresibo gisa ulertzen dutela, jauzirik eta kontramartxarik gabe, leherketarik eta herri-matxinadarik gabe. Hori proletariotzaren kontzientzia hartzeko prozesuari ere aplikatzen diote, eta badirudi pixkanaka garatzen ari dela.

Baina kontzientziak, klase-borrokak eta naturak ez dute horrela mundu errealean eboluzionatzen.

Galde dezagun zehazki: zer da iraultza bat, baizik eta milioika pertsonaren kontzientzia Historiak eskatzen dituen zereginekin egunean jartzea, bat-batean, 24 ordutan? Zein mekanikak eragiten du hori? Aldi batean – haserrea, frustrazioa, esplotazioa, sufrimendua – aldaketa kuantitatiboak pilatzeak foku gisa jokatzen du, harik eta arrazoirik kasualenak (errepresio polizial basatia, buruzagi langile edo sozial baten hilketa, bidegabetzat hartutako lege baten zehapena, gobernuaren dekretu gaitzesgarri bat, fabrika baten okupazioa, etab.) ondoez orokor jasanezina kontzentratzen duen eta korronte elektriko bat transmititzen dien arte, langileria osoari eta gizarteko gainerako sektore zapalduei, bat-batean zutik jarriz, kalean mobilizazio masiboak eginez, beren bizitzak aldatzeko irtenbide erradikalenak emateko prest eta irrikaz.

Azkenaldiko gertaeretan dinamika hori nola hedatzen den ikusi ahal izan dugu, alde guztietan iraultzaren intentsitate bera lortu ez duten arren. Adibidez, uda honetan altxamendu iraultzailea izan genuen Sri Lankan, non herritarren masek presidentearen jauregia erasotzat hartu zuten, hilabeteetako kaosaren ondoren, prezioen igoerengatik eta erregai faltagatik; Txilen, 2019an, masa-mugimendu bat egon zen, gobernua eta statu quo osoa hormaren kontra jarri zituena, itxuraz kaltegabea zen gai batengatik hasi zena, Santiagoko metroko txartelaren igoeragatik. 2020ko udan, herrialde honetan inoiz ikusi den mugimendurik masiboena izan genuen AEBetan, George Floyden heriotzaren ondorioz. George Floyd beste biktima beltz bat besterik ez zen polizia-hilketa arrazisten zerrenda luze batean. Iranen ere, Mahsa Amini ikasle gaztea erail zuen moralaren poliziaren zigorgabetasunak ezaugarri iraultzaile berdingabeko mugimendu bat eragin du 1979ko iraultzaz geroztik.

Egia esan, iraultza ez da egintza bakarreko gertaera bat, baizik eta egoera jasanezin bat instintiboki gaitzesteko sentimenduarekin hasten den prozesu bat, non masa handiek, lehen apatikoak eta bizitza politikotik baztertuak, badakite zer ez duten nahi, baina oraindik ez dute nahi dutenaren ikuspegi argirik. Alderdi komunista baten funtzioa, beharrezkoa eta halabeharrez prozesuan klaseko gutxiengo aurreratua bakarrik bilduz sartzen dena, masa zabalen kontzientzia politikoaren maila igotzen joatea da, aurreko aldian enpresetan, ikasketa zentroetan, auzoetan, gizarte mugimenduetan koadro iraultzaileen oinarri sendo eta nahikoa eraiki badu, ahalik eta eperik laburrenean langileen masa gero eta handiagoen babesa eta begikotasuna irabazteko. Eztabaidatik kanpo dago, eta horretan ados gaude Mugimendu Sozialistako kideekin, alderdi komunista hori, arrakasta izateko, masa-alderdi bihurtu behar dela, klase osoa boterea hartzera bideratzeko adinako tamainarekin eta eraginarekin1.

Masa zabalen ikaskuntza iraultzaile eta komunistaren prozesua ez da aurreko aldian lortuko, klase-borrokaren garai normal batean eraiki eta eutsi ezineko espazio sozialisten prozesu mailakatu eta metatzaile gisa, baizik eta iraultza-prozesuan bertan, aste, hilabete edo urte gutxi batzuk iraun dezakeena. Une horretan sortuko dira, berez edo Alderdi Komunistak berak bultzatuta, langileen botere-erakundeak (Sobietak, kontseiluak, batzordeak) etorkizuneko langile-estatuaren enbrioi gisa, non langile-masak langile-demokrazia gauzatuko duen, eta burgesen nagusitasunari desafio egingo dion. Alderdi Komunistaren eginkizuna, Marxek Manifestu Komunistan azaldu zuen bezala, borroka guztien buru jartzeaz gain, kontsigna egokiak eta programa sozialista zabaltzea eta proposatzea izango da, langileen familien eta gizartearen gainerako geruza zapalduen beharrekin bat egiteko, beren indarretan eta borrokatu behar diren helburu argietan konfiantza emanez: kapitalista handien desjabetzea, langileen kontrola, gorputz errepresiboen desarmatzea edo desegitea, langileen klasearentzako botere osoa, nazioarteko sozialismoa. Errepresio aparatuak berak ezin izango du gizartea astintzen duen ekaitz iraultzailearekiko immune iraun, klase-lerroetan banatuz, bere eskalafoi baxuenekin, langile klaseari lotutakoekin, gizartean funtsezko aldaketa bat sinpatizatuz.

Errepresioak langileen haserrea baino areagotuko ez duen egoera batean, errepresio aparatuaren haustura izango da heldueraren iragarpenik fidelena, zeinari masen eta boterea hartzeko unearen kontzientzia iritsiko baitzaio, hasieran deskribatu dugun moduan: ez “Estatuaren hartzearekin”, baizik eta Estatu zaharraren desegitearekin eta langileen batzorde eta batzarren bidez berri baten eraketarekin, kaleko langileen mobilizazio aktiboaren laguntzaz, lantokiak, eraikin publikoak eta poliziaren eta armadaren kuartelak okupatuz. Hau da, antolatutako masen matxinadaren bidez.

Hori esanda, sektario ero eta ultraizquierdistek ez bezala, guk gizartearen eraldaketa sozialista nahiko modu baketsuan lor daitekeen prozesutzat hartzen dugu, langileriak gizartean duen pisu sozial eta numeriko zapaltzailearen eta une erabakigarrian Estatuaren errepresio aparatua geldiaraziko eta deskonposatuko lukeen borroka-botere amaigabearen ondorioz. (Jarraituko du)