Στην εναρκτήρια συνεδρίαση του Συνεδρίου του PSUV ο Τσάβες έδωσε μια ριζοσπαστική, αριστερή ομιλία καλώντας στη δημιουργία μιας νέας Διεθνούς, εξηγώντας ότι είναι απαραίτητο να καταστραφεί το αστικό κράτος και να αντικατασταθεί με ένα επαναστατικό κράτος, αναφερόμενος ακόμα και στη γραφειοκρατία μέσα στο ίδιο το μπολιβαριανό κίνημα.
Ήταν ξεκάθαρα μια ομιλία που αντικατοπτρίζει τις τεράστιες πιέσεις των μαζών που έχουν κουραστεί να ακούν απλώς για το σοσιαλισμό, ενώ η πραγματική πρόοδος των γνήσιων αλλαγών προχωρά με απογοητευτικά αργούς ρυθμούς.
Το Σάββατο, 21 Νοεμβρίου, το Πρώτο Έκτακτο Συνέδριο του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PSUV), ξεκίνησε τις εργασίες του με την παρουσία 772 αντιπροσώπων με κόκκινες μπλούζες. Η πλειοψηφία ήταν εργάτες, αγρότες και φοιτητές, εκλεγμένοι από περίπου 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους (τα συνολικά καταγραμμένα μέλη ανέρχονται στα 7 εκατομμύρια!). Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη ενθουσιασμό και προσμονή.
Μετά από μια συνεδρίαση «προθέρμανσης» με επαναστατικά τραγούδια και εναρκτήριες ομιλίες από αντιπροσώπους από τη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ, ο Ούγκο Τσάβες ξεκίνησε τη διαδικασία με μια πεντάωρη ομιλία που ολοκληρώθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Η κύρια έμφαση του πρώτου μέρους της ομιλίας του ήταν η ανάγκη για τη σύσταση μια νέας επαναστατικής Διεθνούς, στην οποία αναφέρθηκε ως την Πέμπτη Διεθνή. Ο Τσάβες τόνισε ότι ο Μαρξ δημιούργησε την Πρώτη Διεθνή, ο Ένγκελς συμμετείχε στην ίδρυση της Δεύτερης, ο Λένιν ίδρυσε την Τρίτη και ο Λέον Τρότσκι την Τέταρτη, αλλά για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, καμία δεν υφίσταται σήμερα.
Ο Τσάβες ανέφερε ότι όλες αυτές οι Διεθνείς ήταν βασισμένες αρχικά στην Ευρώπη, αντικατοπτρίζοντας τις ταξικές μάχες στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, αλλά σήμερα το επίκεντρο της παγκόσμιας επανάστασης είναι η Λατινική Αμερική, και ιδιαίτερα η Βενεζουέλα. Στάθηκε στην παρουσία 55 αριστερών κομμάτων από 39 χώρες στο Συνέδριο, που είχαν υπογράψει το κείμενο της Συμφωνίας του Καράκας (El Compromiso de Caracas), βασισμένο στην ιδέα ενός παγκόσμιου αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, για το σοσιαλισμό.
Τόνισε την ιδέα αυτή επανειλημμένα στην πορεία της ομιλίας του, που επίσης περιείχε και άλλες ριζοσπαστικές ιδέες, επιθέσεις ενάντια στον καπιταλισμό, τον οποίο αποκάλεσε ως απειλή για το μέλλον του ανθρώπινου γένους. Αναφερόμενος στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, καταδίκασε τις προσπάθειες των δυτικών κυβερνήσεων να σώσουν το σύστημα με πλουσιοπάροχες κρατικές επιχορηγήσεις. Το καθήκον μας, είπε, είναι όχι να σώσουμε τον καπιταλισμό αλλά να τον καταστρέψουμε.
Σε σχέση με την κατάσταση στη Βενεζουέλα, δήλωσε ότι ακόμα δεν έχουν καταφέρει να νικήσουν τον καπιταλισμό αλλά προχωρούν προς αυτή την κατεύθυνση. Η ανακοίνωση του ότι θα εθνικοποιηθούν επτά τράπεζες χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό και αποκήρυξε τη βενεζοελάνικη ολιγαρχία ως την Πέμπτη Φάλαγγα, που πουλήθηκε στον ιμπεριαλισμό.
Ο Τσάβες υποστήριξε ότι το κράτος στη Βενεζουέλα παραμένει ένα καπιταλιστικό κράτος και ότι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της επανάστασης. Κουνώντας ένα αντίτυπο του «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν (το οποίο συνέστησε σε όλους τους αντιπροσώπους για ανάγνωση), είπε ότι αποδέχεται τη θέση του Λένιν ότι είναι απαραίτητο να καταστραφεί το αστικό κράτος και να αντικατασταθεί με ένα επαναστατικό κράτος, και ότι αυτό το καθήκον δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα.
Στρεφόμενος στο πρόβλημα της γραφειοκρατίας, προειδοποίησε ότι γνωρίζει ότι κάποιοι από τους παρόντες αντιπροσώπους εκλέχθηκαν με αμφίβολα μέσα και ότι ορισμένοι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο να εκλεγούν στο Κοινοβούλιο ή ως δήμαρχοι ή κυβερνήτες επαρχιών, κάτι που περιέγραψε ως απαράδεκτο.
Σχετικά με την πρόσφατη διαμάχη με την Κολομβία, επανέλαβε την ανάγκη δημιουργίας λαϊκών πολιτοφυλακών και ότι κάθε εργάτης, αγρότης, φοιτητής, άνδρας και γυναίκα πρέπει να λάβει στρατιωτική εκπαίδευση και αυτό δεν μπορεί να παραμένει ακόμα σε θεωρητικό επίπεδο αλλά πρέπει να τεθεί άμεσα σε εφαρμογή.
«Δίνω μεγάλη σημασία σε αυτό το Συνέδριο», είπε ο Τσάβες, «και σκοπεύω να αναλάβω έναν ενεργό ρόλο στις διαδικασίες του». Επέμεινε ότι το Συνέδριο δεν πρέπει να λήξει την επόμενη ημέρα (Κυριακή) αλλά να συνεχίζει να συνεδριάζει σε τακτά χρονικά διαστήματα για τους επόμενους μήνες, ώστε να συζητηθούν όλα αυτά τα ζητήματα ενδελεχώς. Επέμεινε ότι οι συζητήσεις πρέπει να είναι δημοκρατικές, να λαμβάνονται υπόψη οι διαφορετικές απόψεις και ότι οι αντιπρόσωποι πρέπει να λογοδοτούν στα μέλη και να συζητούν μαζί τους όλες τις διαφορετικές προτάσεις και κείμενα.
Ο πρόεδρος τόνισε ότι η επόμενη χρονιά θα είναι δύσκολη. Η αντιπολίτευση θα κάνει ότι είναι δυνατό για να νικήσει τις βουλευτικές εκλογές το Σεπτέμβρη του 2010. «Στη συνέχεια θα στραφούν εναντίον μου» είπε. Στο σημείο αυτό ένας αντιπρόσωπος φώναξε: «Θα στραφούν εναντίον όλων μας!»
Όλο αυτό υπογραμμίζει το βασικό πρόβλημα. Μετά από 11 χρόνια υπάρχουν δείγματα ότι οι μάζες χάνουν την υπομονή τους και απογοητεύονται από τον αργό βηματισμό της επανάστασης. Η κρίση του καπιταλισμού τις επηρεάζει και πολλοί είναι αηδιασμένοι από τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά που βλέπουν παντού, ακόμα και μέσα στο ίδιο το μπολιβαριανό κίνημα.
Αυτή η απογοήτευση ορισμένες φορές εκφράζεται με απεργίες. Ο Πρόεδρος εξέφρασε την απογοήτευση του από ορισμένες απεργίες, αλλά έκανε έκκληση για διάλογο με τους εργαζόμενους. Ωστόσο, πίσω από όλο αυτό βρίσκεται μια γενικότερη αίσθηση ότι αυτοί που βρίσκονται στην ηγεσία της επανάστασης είναι απομακρυσμένοι και δεν ακούν τις μάζες ούτε καταλαβαίνουν τα προβλήματά τους.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο Τσάβες επανέλαβε την ανάγκη να ανακτηθούν οι παραδόσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού, αφού η εργατική τάξη θα παίξει ένα ηγετικό ρόλο στην επανάσταση. «Η συνείδηση της εργατικής τάξης είναι το κλειδί για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού», είπε, προσθέτοντας ότι πρέπει να υπάρξει μια στενή συμμαχία μεταξύ των εργαζομένων και του κόμματος.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Τσάβες προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το συνέδριο για να εμφυσήσει νέα πνοή στην επανάσταση. Ας ελπίσουμε ότι αυτή θα είναι η αφετηρία για μια νέα εξέλιξη της Μπολιβαριανής Επανάστασης, η οποία μπορεί να επιτύχει μόνο στρεφόμενη στην επίθεση, σπάζοντας ριζικά με τον καπιταλισμό, καταφέρνοντας νίκες ενάντια στην αντιδραστική ολιγαρχία και εγκαθιδρύοντας ένα γνήσιο εργατικό κράτος ως τον απαραίτητο όρο για το πέρασμα στο σοσιαλισμό και τη δημιουργία ενός επαναστατικού κύματος σε όλη την Αμερική και τον κόσμο.
Μετάφραση: Θωμάς Γεωργίου
Source: Μαρξιστική Φωνή