Οι πρόσφατες εξελίξεις στο Πακιστάν φανερώνουν την απόλυτη παρακμή ενός κράτους, που από την ίδρυσή του το 1947 και έπειτα δεν κατάφερε να λύσει κανένα από τα βασικά προβλήματα του λαού του. Η παταγώδης αποτυχία του καπιταλισμού στο Πακιστάν σημαδεύεται από μια ιστορία ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, στρατιωτικών πραξικοπημάτων, τεράστιας φτώχειας και εξαθλίωσης, αλλά και μεγάλων μαζικών ξεσηκωμών.
Η σημερινή κρίση ίσως είναι η σημαντικότερη κρίση στην ιστορία αυτού του κράτους: με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου επετράπη στον εξόριστο δεξιό πολιτικό Ναβάζ Σαρίφ να επιστρέψει στη χώρα, τελικά μόνο όμως για να εξοριστεί ξανά από το στρατό μέσα σε λίγες μέρες. Η στρατιωτική δικτατορία του Μουσάραφ αισθάνεται πλέον εξαιρετικά ανασφαλής και η αιτία δεν είναι η όποια δύναμη του εξόριστου πολιτικού – που αποδείχτηκε εξάλλου αμέσως πως οι περισσότεροι πολιτικοί του φίλοι είχαν στραφεί εδώ και καιρό προς άλλες κατευθύνσεις για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους – αλλά η τεράστια οικονομική κρίση και οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί του καθεστώτος. Αυτοί οι ανταγωνισμοί οφείλονται στην πολύπλοκη οικονομική εξάρτηση διαφόρων στρωμάτων του στρατού από τον ιμπεριαλισμό και τους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς.
Οι ΗΠΑ για να στηρίξουν τον Μουσάραφ και το καθεστώς του, πιέζουν προς την κατεύθυνση της συνεργασίας του δικτάτορα με την εξόριστη από αυτόν Μπεναζίρ Μπούτο, ηγέτιδα του PPP (Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν), ενός κόμματος με ρίζες στην εργατική τάξη και τις επαναστατικές της παραδόσεις. Η προωθούμενη συνεργασία γίνεται στο όνομα του αγώνα ενάντια στο φονταμενταλισμό, ουσιαστικά για την εξεύρεση μιας ομαλής «δημοκρατικής» λύσης διαδοχής του Μουσάραφ, ώστε να διασφαλισθεί η φιλο-αμερικανική στάση της χώρας.
Την ίδια στιγμή, η οικονομική εξαθλίωση του λαού «καλά κρατεί». Το 78% του πληθυσμού του Πακιστάν ζει με λιγότερα από 2$ την ημέρα, ενώ το 82% καταφεύγει σε μη επιστημονικές ιατρικές μεθόδους για να «γιατρευτεί», απουσία δημόσιου συστήματος υγείας. Το κράτος δαπανά μόλις το 0,5% του προϋπολογισμού για την υγεία! Το 54% των παιδιών δε μπορούν να πάνε σχολείο, καθώς οι δαπάνες για την εκπαίδευση είναι μικρότερες του 2% του κρατικού προϋπολογισμού. Η πακιστανική άρχουσα τάξη, εξαιτίας της ιστορικής της καθυστέρησης δυσκολεύεται εξαιρετικά να επιβιώσει μέσα στην σύγχρονη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Για το λόγο αυτό προσκολλάται στο κράτος και ιδιαίτερα στο στρατό, ο οποίος είναι πλέον ο μεγαλύτερος χρηματιστικός και βιομηχανικός επενδυτής της χώρας!
Είναι σαφές πως ο καπιταλισμός δε μπορεί να δώσει καμία προοπτική στις μάζες. Δε μπορεί να λύσει τα στοιχειώδη τους προβλήματα. Η άρχουσα τάξη αδυνατεί να διατηρήσει την ίδια της την κυριαρχία! Είναι προφανές πως προλειαίνεται το έδαφος για την κοινωνική επανάσταση, η οποία εφόσον αποκτήσει ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, θα μπορέσει να εμπνεύσει τις μάζες σε ολόκληρη τη Νότια Ασία. Σε αυτές τις συνθήκες η δράση της Μαρξιστικής Τάσης στο Πακιστάν που αριθμεί χιλιάδες μέλη, αποκτά αποφασιστικό χαρακτήρα για το μέλλον της χώρας και ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής.
ΆΓΓΕΛΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗΣ
– πηγή : περιοδικό «THE STRUGGLE» της Μαρξιστικής Τάσης του Πακιστάν