Greek original of Greece: An earth shattering strike while reaction takes advantage of three murders (May 6, 2010)
ΑΠΕΡΓΙΑ - «ΣΕΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ «ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΜΥΛΟ» ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ
Σήμερα η Ελλάδα εισήλθε και επίσημα σε μια νέα ιστορική περίοδο μεγάλων ταξικών συγκρούσεων. Τα απανωτά χτυπήματα του κεφαλαίου στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης της χώρας, προκάλεσαν ένα κίνημα πρωτόγνωρης μαζικότητας και μαχητικότητας.
Η σημερινή γενική απεργία είναι η πρώτη πράξη αυτού του κινήματος. Η χώρα παρέλυσε, αυτή τη φορά όχι κατά κύριο λόγο στον δημόσιο τομέα όπως είχε συμβεί με τις δύο προηγούμενες γενικές απεργίες το Φλεβάρη και τον Μάρτη, αλλά εξίσου και στον ιδιωτικό τομέα. Πάνω από 150.000 εργαζόμενοι συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις της Αθήνας, που χαρακτηρίστηκαν από ένα διάχυτο αίσθημα ταξικής οργής. Όπως πολλοί από τους συμμετέχοντες στην συγκέντρωση της Αθήνας ανέφεραν, τέτοιου μεγέθους διαδηλώσεις είχαν να γίνουν από τη μεγάλη γενική απεργία του 2001 ενάντια στα περίφημα «μέτρα Γιαννίτση». Μεγάλες και μαχητικές συγκεντρώσεις έγιναν συνολικά σε 68 πόλεις της χώρας, με ιδιαίτερα μαζικές εκείνες της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Ηρακλείου και των Ιωαννίνων.
Η οργή για τα μέτρα ισοπέδωσης του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού εκφράστηκε στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ στην Αθήνα με συνθήματα όπως «Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία» και «ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΛΙΤΟΤΗΤΑ - ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ». Χαρακτηριστικότατο στοιχείο που αντανακλά τον αναπτυσσόμενο θυμό για τον άθλιο ρόλο που έχει διαδραματίσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έως σήμερα, ήταν το διαρκές και έντονο γιουχάισμα που ακούστηκε από τους συγκεντρωμένους εργαζόμενους κατά την ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου στην συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο Πεδίον του Άρεως. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων έκανε έντονα την εμφάνισή της μια αυθόρμητη, επιθετική διάθεση εκατοντάδων διαδηλωτών έναντι των κατασταλτικών δυνάμεων της αστυνομίας, των τραπεζών και κρατικών κτιρίων που αποτελεί ακόμα μια σαφή ένδειξη του σημείου «βρασμού» στο οποίο βρίσκεται η συνείδηση των μαζών.
Όμως δυστυχώς, το αποφασιστικής σημασίας γεγονός του μεγάλου όγκου και παλμού των διαδηλώσεων της Αθήνας αλλά και ολόκληρης της χώρας, επισκιάστηκε από την τραγική δολοφονία 3 εργαζόμενων, ενός άνδρα και δύο γυναικών, σε υποκατάστημα της τράπεζας «MARFIN» από εμπρησμό με «βόμβες – μολότωφ». Πρόκειται για μια εγκληματική ενέργεια ενάντια σε νέους εργαζόμενους που δουλεύουν σε ένα χώρο όπου η εργοδοτική τρομοκρατία είναι κραταιά και οι οποίοι υποχρεώθηκαν να δουλέψουν κάτω από το φόβο της απόλυσης. Οι άτυχοι τραπεζοϋπάλληλοι δε μπόρεσαν να βγουν από το κατάστημα, καθώς η εγκληματική αδιαφορία των υπευθύνων της τράπεζας, είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν μέτρα πυρασφάλειας, ούτε και μια έξοδος κινδύνου. Επίσης, ερωτηματικά γεννά η παθητική στάση της αστυνομίας, που παρά την ογκωδέστατη αριθμητική παρουσία της στη διαδήλωση, δεν είχε μεριμνήσει στοιχειωδώς για να εμποδίσει τον εμπρησμό μιας μεγάλης τράπεζας που λειτουργούσε κανονικά στην καρδιά της Αθήνας και βρίσκονταν στη διαδρομή μιας διαδήλωσης που έχει στο επίκεντρο της τον ληστρικό ρόλο των τραπεζών.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο εμπρησμός ήταν απλά μια έκφραση τυφλής, εγκληματικής και απελπισμένης βίας από άτομα του αναρχικού χώρου ή μια καλοστημένη προβοκάτσια των δυνάμεων καταστολής για να δυσφημιστεί το κίνημα. Κοιτώντας τη γενικότερη εικόνα των διαδηλώσεων και συνδυάζοντας τα τραγικά γεγονότα της “ΜARFIN”, τις πολλές αδιάκριτες επιθέσεις σε μαγαζιά που σημειώθηκαν στη Θεσσαλονίκη και τις καταγγελίες της ίδιας της Γραμματέως του ΚΚΕ για προσπάθεια προβοκάτσιας από μέλη της φασιστικής «Χρυσής Αυγής» που κρατούσαν σημαίες του ΠΑΜΕ, μπορεί να φθάσει κανείς στην εκτίμηση ότι είναι πολύ πιθανό να εφαρμόστηκε σήμερα από το κράτος ένας εκτεταμένο σχέδιο προβοκάτσιας.
Όμως ανεξάρτητα από το αν τα γεγονότα ήταν ή όχι μια σχεδιασμένη προβοκάτσια, αντικειμενικά διαδραματίζουν το ρόλο προβοκάτσιας. Υπονομεύουν ολέθρια ένα μεγαλειώδες κίνημα στο ξεκίνημά του, καθώς αφαιρούν από το προσκήνιο το ίδιο το γεγονός της μαζικής γενικής απεργίας, κατατρομοκρατούν τους εργαζόμενους, τους αποτρέπουν από την ενεργή τους συμμετοχή στο κίνημα και δίνουν το έναυσμα και την πολιτική νομιμοποίηση σε μια επικείμενη κλιμάκωση της αστυνομικής βίας.
Η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ έσπευσαν αμέσως να αξιοποιήσουν το «θείο δώρο» της δολοφονίας των τριών εργαζόμενων από τις «μολότωφ». Έθεσαν το ζήτημα της «γενικής καταδίκης της βίας και του χάους» και έμμεσα πλην σαφώς, προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν το κίνημα και την Αριστερά. Η επαναφορά στο προσκήνιο από την κυβέρνηση της πρότασης για ένα άμεσο συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών για τις «κρίσιμες στιγμές της πατρίδας», που μέχρι προχθές είχε πέσει στο κενό κάτω από το βάρος της λαϊκής οργής, συνιστά μια ύπουλη και δοκιμασμένη μέθοδο πολιτικής απομόνωσης του κινήματος.
Οι ηγεσίες της Αριστεράς έχουν χρέος να μην πέσουν στην παγίδα της άρχουσας τάξης και να μην παραστούν σε κανένα τέτοιο συμβούλιο με την κυβέρνηση και τα κόμματα της Δεξιάς που υποστηρίζουν την αντεργατική πολιτικής της. Κάθε πιθανή συμμετοχή των ηγεσιών του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά πράξη υπονόμευσης του μεγαλειώδους κινήματος της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Αντίθετα πρέπει να συγκεντρώσουν όλες τους τις δυνάμεις στον σκοπό της ενωτικής κλιμάκωσης του αγώνα. Η σημερινή λαοθάλασσα της Αθήνας και των άλλων πόλεμων δίνει ένα ηχηρό μήνυμα, που πρέπει να λάβουν όλες οι ηγεσίες : οι εργαζόμενοι θέλουν να αγωνιστούν! Η σημερινή γενική απεργία λοιπόν, πρέπει να αποτελέσει το πρώτο βήμα σε ένα σχέδιο πάλης που θα συζητηθεί σε κάθε χώρο δουλειάς και θα κλιμακώσει την δράση με μια 48ωρη γενική απεργία μέσα στο επόμενο δεκαήμερο, στην άμεση προοπτική μιας απεργίας διαρκείας μέχρι η κυβέρνηση να πάρει πίσω όλα τα μέτρα.
Παράλληλα, τα σημερινά γεγονότα υπογραμμίζουν τραγικά την επιτακτική ανάγκη του πλήρους διαχωρισμού του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς από τις δυνάμεις των αναρχικών, που με την ανεύθυνη και απελπισμένη δράση τους γίνονται προνομιακό πεδίο για προβοκάτσιες κάθε είδους και για την υπονόμευση του πραγματικού, μαζικού κινήματος. Κάθε αναρχική ομάδα που ακολουθεί την πρακτική της τυφλής και απελπισμένης βίας, πρέπει να κρατιέται μακριά από τις κάθε είδους μορφές πάλης του μαζικού εργατικού κινήματος και της νεολαίας μέσα από μια αποφασιστική και οργανωμένη περιφρούρηση.
Source: Μαρξιστική Φωνή