Η χθεσινή ημέρα αποτέλεσε ορόσημο για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη. Η εντυπωσιακή συγκέντρωση μισού εκατομμυρίου ανθρώπων στην Αθήνα και οι μεγάλες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, με χιλιάδες συγκεντρωμένους στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τη Λάρισα, το Βόλο, το Ηράκλειο και σε όλη τη χώρα, εισάγουν την Ελλάδα στο κατώφλι μιας επαναστατικής κατάστασης και φέρνουν την αναπτυγμένη καπιταλιστική Ευρώπη αντιμέτωπη για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, με το φάσμα μιας επανάστασης, με ηπειρωτικές διαστάσεις.
ΜΙΣΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ – ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
Η χθεσινή συγκέντρωση στην Αθήνα, εκτός από την εντυπωσιακή μαζικότητα, είχε πολλά καινούρια στοιχεία. Η αμηχανία των πρώτων ημερών του κινήματος και η ακατέργαστη οργή, έχουν δώσει τη θέση τους στον ενθουσιασμό, και στην αίσθηση της αυτοπεποίθησης που αποκτούν οι μάζες μέσα από τη συλλογική επίδειξη της δύναμής τους. Ενώ τις πρώτες μέρες οι συγκεντρωμένοι είχαν την εικόνα βουβών οργισμένων ανθρώπων, χθες τα ευρηματικά συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα «έδιναν και έπαιρναν» και παντού, σχηματίζονταν αυθόρμητα «πηγαδάκια», όπου ο καθένας ήθελε να εκφράσει τη γνώμη του για το κίνημα και τα επόμενα βήματά του.
Ταυτόχρονα, στο πιο πρωτοπόρο τμήμα των συγκεντρωμένων, ιδιαίτερα στη νεολαία, ήταν έκδηλο το ενδιαφέρον για αναζήτηση σαφών πολιτικών διεκδικήσεων και των πιο αποτελεσματικών μεθόδων πάλης. Αυτό εξηγεί το τεράστιο ενδιαφέρον για συμμετοχή στη βραδινή Λαϊκή συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος, στην οποία συμμετείχαν υπομονετικά έως και 10.000 άνθρωποι, από τους οποίους, πολύ λίγοι μπόρεσαν να μιλήσουν, καθώς από τις 9.30 μ.μ και μετά, λόγω της πυκνότητας της συγκέντρωσης ήταν αδύνατο να προσεγγιστεί ο χώρος της συνέλευσης.
Το στοιχείο που κυριάρχησε στη συνέλευση, ήταν οι αυθόρμητες τοποθετήσεις απλών εργαζόμενων, άνεργων και νέων, που εξέφραζαν την απαίτηση «ο αγώνας να συνεχιστεί», «να αποκλειστεί η βουλή την ημέρα της ψηφοφορίας των μέτρων λιτότητας», «να μεταφερθεί ο αγώνας με λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά», «να γίνει πράξη η απόφαση της λαϊκής συνέλευσης για γενική πολιτική απεργία διαρκείας», «να καταπολεμηθεί με συντονισμένη εξόρμηση στις γειτονιές και τις πλατείες η προπαγάνδα των ΜΜΕ», «να υπάρχουν την επόμενη Κυριακή 1 εκ άνθρωποι στους δρόμους της Αθήνας!».
Η κατάσταση γίνεται επαναστατική
Οι μάζες εισέρχονται λοιπόν θεαματικά και σταθερά στο προσκήνιο. Το κλίμα στις γειτονιές θα αναδεικνύει πλέον αυτή τη βδομάδα τη δυνατότητα για πιο μαζικές λαϊκές συνελεύσεις. Σε κάθε εργατικό χώρο αρχίζει να μεταφέρεται ο ενθουσιασμός από τις μαζικές συγκεντρώσεις, με αποτέλεσμα να ασκείται τρομερή πίεση για δράση στις κορυφές των συνδικάτων. Ήδη πριν από τη χθεσινή συγκέντρωση – σεισμός, η ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει αναγκαστεί να καλέσει ενιαία απεργιακή κινητοποίηση για όλες τις υπό ιδιωτικοποίηση εταιρείες την Πέμπτη στις 9 Ιούνη, συντονίζοντας τον αγώνα σε αυτές για πρώτη φορά, ενώ βέβαια, έχει ήδη προκηρύξει μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία για τις 15 Ιούνη.
Αυτή η γενική απεργία, είναι βέβαιο ότι θα είναι διαφορετική από όσες είδαμε τον τελευταίο χρόνο. Ερχόμενη στη φάση της κλιμάκωσης του μαζικού κινήματος που έχει αναπτυχθεί στις πλατείες, θα έχει πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή στον ιδιωτικό τομέα και θα συνδυαστεί πιθανά με τις μαζικότερες και μαχητικότερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων δεκαετιών. Δεν θα είναι μια απεργία που θα συσπειρώσει ένα μόνο τμήμα της εργατικής τάξης, αλλά θα τείνει να βάλει την συντριπτική πλειοψηφία της τάξης και τις συνδικαλιστικές της οργανώσεις στην κεφαλή – όχι ενός αγώνα για οικονομικά αιτήματα μόνο - αλλά ενός πολιτικού αγώνα των πλατειών μαζών. Η απεργία αυτή λοιπόν, θα έχει την εσωτερική ώθηση να μετατραπεί σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας, ανεξάρτητα από τις προθέσεις της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ.
Στα γραπτά του Λένιν και του Τρότσκι μπορούμε να βρούμε τον ορισμό για το τι είναι μια επαναστατική κατάσταση.
Στο βιβλίο «η χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς» (1916) ο Λένιν εξηγούσε:
« Ποια είναι τα συμπτώματα μιας επαναστατικής κατάστασης; Σίγουρα δεν μπορούμε να κάνουμε λάθος αν υπάρχουν αυτά τα τρία βασικά συμπτώματα: 1)όταν είναι αδύνατον η κυρίαρχη τάξη να διατηρήσει την εξουσία χωρίς κάποια αλλαγή: όταν υπάρχει κρίση, με κάθε μορφή, στις ανώτερες τάξεις, μια κρίση στις πολιτικές της άρχουσας τάξης, που οδηγεί σε ρήγματα από όπου η απογοήτευση των καταπιεσμένων τάξεων ξεσπά.
Για να πραγματοποιηθεί μια επανάσταση , δεν είναι αρκετό οι κατώτερες τάξεις να «μην θέλουν να ζουν όπως πριν», είναι επίσης αναγκαίο οι ανώτερες τάξεις να «μην μπορούν να κυβερνήσουν με τον παλιό τρόπο.»
2) όταν τα βάσανα και η αγανάκτηση των μαζών έχουν αυξηθεί ακόμα περισσότερο από το συνηθισμένο:
3) όταν, σαν αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω, υπάρχει μια όλο και αυξανόμενη κινητικότητα στις μάζες, οι οποίες κατά τις ειρηνικές περιόδους αφήνουν αβίαστα τους καπιταλίστες να τους κλέβουν, αλλά σε ταραχώδεις εποχές, επηρεασμένοι από όλα τα στοιχεία της κρίσης και από τις ανώτερες τάξεις , οδηγούνται σε μια αυτόνομη ανεξάρτητη ιστορική κίνηση.….Το σύνολο όλων αυτών των επαναστατικών αντικειμενικών αλλαγών ονομάζεται επαναστατική κατάσταση. Μια τέτοια κατάσταση υπήρχε το 1905 στην Ρωσία και σε όλες τις επαναστατικές περιόδους της Δύσης..»
Ο Τρότσκι το 1940, εξηγούσε: «Οι βασικοί παράγοντες για την νίκη της προλεταριακής επανάστασης έχουν αποκρυσταλλωθεί από την ιστορική εμπειρία και αποσαφηνιστεί θεωρητικά: 1. το αδιέξοδο της αστικής τάξης που έχει ως αποτέλεσμα την σύγχυση της κυρίαρχης τάξης 2. Η έντονη δυσαρέσκεια και η μετατόπιση προς αποφασιστικές αλλαγές των μικροαστών, χωρίς την στήριξη των οποίων οι αστοί δεν μπορούν να συντηρήσουν τους εαυτούς τους. 3. Η επίγνωση από το προλεταριάτο της ανυπόφορης κατάστασής του και η ετοιμότητα του για επαναστατική δράση. 4. Ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα και μια σταθερή ηγεσία της προλεταριακής πρωτοπορίας. Αυτοί είναι οι τέσσερις παράγοντες για την νίκη της προλεταριακής επανάστασης.» (Μανιφέστο για την 4η Διεθνή και για τον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο ).
Όλα τα παραπάνω στοιχεία αναπτύσσονται ταχύτατα σήμερα στην Ελλάδα.
Η άρχουσα τάξη αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κυβερνά όπως παλιά: με το ψέμα και την παραπλάνηση των μαζών, δηλαδή με τα παλιά, ήπια, «δημοκρατικά» μέσα.
Τα βάσανα και η αγανάκτηση των μαζών έχουν αυξηθεί πρωτοφανώς. Οι μάζες ήδη έχουν μπει με έναν ορμητικό τρόπο σε μια «αυτόνομη από την άρχουσα τάξη ιστορική κίνηση».
Η άρχουσα τάξη είναι σε πρωτοφανή σύγχυση εξαιτίας του οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται. Είναι σε πλήρη αδυναμία να καταλήξει σε μια ενιαία και ξεκάθαρη πολιτική στρατηγική. Άλλοι λένε «να υποταχθούμε πλήρως στους ξένους δανειστές κι όπου μας βγάλει». Άλλοι προτείνουν «να επαναδιαπραγματευθούμε με την τρόικα», άλλοι «να βγούμε τώρα από το ευρώ για να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα της χώρας», άλλοι «να πάμε τώρα σε οικουμενική κυβέρνηση» και άλλοι, να συνεχίσει να κάνει ο Παπανδρέου τη (βρώμικη) δουλειά μέχρι να πέσει». Και κάποιοι, άλλοι τέλος, μελετούν κρυφά ακόμα και την απόπειρα επιβολής πραξικοπήματος σε ένα φυσικό διάλλειμα της κίνησης των μαζών, σύμφωνα με τα σενάρια που διέρρευσαν από μυστική έκθεση της CIA στο «Ρόιτερ» και δημοσιεύθηκαν στην γερμανική «BILD» και σε άλλες εφημερίδες την προηγούμενη βδομάδα.
Η κίνηση διαφοροποίησης των 16 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση πάνω στο ζήτημα των νέων μέτρων, φανερώνει ότι η πίεση του κινήματος και η κοινωνική δυσαρέσκεια έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην κυβερνητική κοινοβουλευτική ομάδα. Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ και το ΛΑΟΣ, από φόβο να μην «βουλιάξουν» μαζί με τον Παπανδρέου, τώρα κρατούν αποστάσεις από την κυβέρνηση, προσπαθώντας να μην απομονωθούν από τις μάζες.
Το παραδοσιακό στήριγμα των αστών, οι μικροαστοί έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί και βρίσκονται στους δρόμους. Το προλεταριάτο δείχνει ξανά την ετοιμότητά του για δράση.
Όλα τα βασικά στοιχεία λοιπόν, για μια επαναστατική κατάσταση είναι ώριμα. Το μόνο που δεν υπάρχει είναι «το ξεκάθαρο πρόγραμμα και η σταθερή ηγεσία της προλεταριακής πρωτοπορίας», για να έχουμε σύντομα τη μετατροπή της επαναστατικής κατάστασης σε μια νικηφόρα επανάσταση, που θα απαλλοτριώσει του εκμεταλλευτές και θα καταργήσει τον καπιταλισμό, ξεκινώντας την πορεία για τη νίκη του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, τη Μεσόγειο και ολόκληρη την Ευρώπη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ σπρώχνει το κόμμα σε απομόνωση από τις μάζες
Από την αρχή του μαζικού κινήματος στις πλατείες, οι ηγεσίες της Αριστεράς έχουν τηρήσει μια απαράδεκτη στάση. Η ηγεσία του ΚΚΕ στέλνει τελεσίγραφα προς το λαό που βρίσκεται στις πλατείες, καλώντας τον «να διατυπώσει τις σωστές πολιτικές προτάσεις!» (βλέπε κύριο άρθρο Ριζοσπάστη στις 3/6). Με άλλοθι τη συνεχιζόμενη α-πολίτικη προπαγάνδα ενός μέρους του ηγετικού πυρήνα εκείνων που πήραν την πρωτοβουλία για τις διαδηλώσεις, αρνείται να καλέσει τα χιλιάδες μέλη και υποστηρικτές του κόμματος να μπουν με όλες τις δυνάμεις τους στο κίνημα και να παλέψουν για να το στρέψουν προς μια ξεκάθαρη ταξική και σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Το παράδειγμα της περασμένης Παρασκευής είναι χαρακτηριστικό για τον τρόπο που προσεγγίζει η ηγεσία του ΚΚΕ το κίνημα. Μια διαδήλωση του ΠΑΜΕ που είχε ξεκινήσει από την Ομόνοια, κατέληξε το απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος, όπου εκφωνήθηκε ένας 15λεπτος λόγος στελέχους του ΚΚΕ, το οποίο κάλεσε «από καθέδρας» τους συγκεντρωμένους νέους των πλατειών «να μην εμπιστεύονται κανέναν άλλον εκτός από το ΠΑΜΕ!». Μόλις ο λόγος τελείωσε, για να αποφευχθεί η ανάμιξη του κόσμου της πλατείας με τους εργάτες του κόμματος, οι διοργανωτές του ΠΑΜΕ διέταξαν αμέσως τα μέλη της ΚΝΕ να κάνουν «αλυσίδες» και ευθύς αμέσως, η διαδήλωση αποχώρησε συντεταγμένα από το χώρο της πλατείας.
Με αυτόν τον τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ απέδειξε γλαφυρά, την οργανική απροθυμία της να συνδεθεί με το πραγματικό μαζικό κίνημα. Αυτή η στάση είναι φυσικό να έχει δημιουργήσει έντονη απογοήτευση και μεγάλο προβληματισμό στις τάξεις των μελών και υποστηρικτών του κόμματος.
Μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων που συγκεντρώθηκαν χθες στο Σύνταγμα ήταν χιλιάδες αγωνιστές του ΚΚΕ. Η στάση της ηγεσίας τους, αισθάνονται ότι τους «δένει τα χέρια» και ότι δημιουργεί ένα τεχνητό φράγμα με τις κινητοποιούμενες μάζες. Στο μυαλό τους γυρνάει βασανιστικά το ερώτημα πως είναι δυνατό, όταν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέου κινητοποιούνται ενάντια στις πολιτικές του κεφαλαίου, το κόμμα τους, που τόσο καιρό καλεί τον λαό στον δρόμο της ταξικής πάλης, να απουσιάζει. Αναπόφευκτα, αν αυτή η πολιτική και τακτική δεν αλλάξει άμεσα, το ΚΚΕ κινδυνεύει με απομόνωση από τα πλατειά στρώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, που θα είναι επιζήμια για το μέλλον και τη συνοχή του κόμματος, αλλά και για την ίδια την υπόθεση της υπεράσπισης των κομμουνιστικών ιδεών στην κοινωνία, σε μια εποχή που οι μάζες θα τις προσεγγίζουν ενστικτωδώς.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «χαϊδεύει» και υπεκφεύγει
Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να μπει φανερά και θαρρετά στο κίνημα. Αντίθετα από την ακραία σεχταριστική τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, εκείνη «χαϊδεύει» τις αδυναμίες του κινήματος, συναινώντας με τις α-πολίτικες, αναρχίζουσες προκαταλήψεις «ενάντια στα κόμματα γενικά» που διοχετεύει στο κίνημα ένα τμήμα από εκείνους που έλαβαν τις πρωτοβουλίες για τις συγκεντρώσεις, με την πρόφαση ότι «σέβεται το κίνημα».
Φυσικά η ηγεσία του ΣΥΝ, δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι θα ήταν εκείνο που θα συνιστούσε «έλλειψη σεβασμού», αν τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος προσπαθούσαν φανερά και τολμηρά να υποστηρίξουν ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, τόσο για τις διεκδικήσεις, όσο και για τις μεθόδους πάλης και το μέλλον του κινήματος.
Εδώ, στο όνομα του «σεβασμού στο κίνημα», έχουμε μια καθαρή υπεκφυγή, για να μην δημιουργηθούν αντιπάθειες σε καμία από τις δυνάμεις και τις τάσεις που συμμετέχουν στο κίνημα. Όμως αντίθετα, στο παρασκήνιο, ηγετικά στελέχη, ιδιαίτερα της Νεολαίας, προσπαθούν με τον τίτλο του απλού εργαζόμενου ή άνεργου να αναρριχηθούν στις διάφορες επιτροπές, για να περάσουν μια «γραμμή» για το κίνημα, που ποτέ δεν συζητήθηκε σε καμία κομματική διαδικασία και βγήκε κατευθείαν από τα κεφάλια τους.
Η τακτική αυτή έχει συγκεκριμένο όνομα στην πολιτική ορολογία και λέγεται οπορτουνισμός. Μια τακτική που έχει δυστυχώς σαν κίνητρο την ψηφοθηρία για τις επερχόμενες εκλογές και όχι την πραγματική πρόθεση να συνδεθεί ουσιαστικά το κόμμα με το κίνημα, με σκοπό το πρώτο να επηρεάσει δημιουργικά το δεύτερο, προς μια ταξική, σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Επιπρόσθετα, είναι πολύ σοβαρό λάθος, η ηγεσία του ΣΥΝ, απλά να ζητάει εκλογές, χωρίς να έχει σαφή πρόταση για το πώς θα αναπτυχθεί παραπέρα το κίνημα, σε μια στιγμή που ο εργαζόμενος λαός είναι στους δρόμους και αυτο-οργανώνεται, έτοιμος να διώξει την κυβέρνηση και την «τρόικα».
Οι απλοί αγωνιστές της βάσης των κομμάτων της Αριστεράς πρέπει να αντιδράσουν σε αυτή την επιζήμια στάση των ηγεσιών. Πρέπει να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε τα κόμματα Αριστεράς να συμμετάσχουν ανοιχτά και τολμηρά στο κίνημα, με τις κατάλληλες ιδέες και προτάσεις που θα το βοηθούν να φθάσει στη νίκη. Να παλέψουμε για να χτίσουμε μέσα σε αυτό το κίνημα την ενότητα των δυνάμεων των δύο μαζικών εκφραστών της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. με σκοπό την εκλογή μιας αριστερής, σοσιαλιστικής κυβέρνησης που θα ξεριζώσει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.
Να οργανώσουμε δημοκρατικά το κίνημα !
Το κίνημα στις πλατείες είναι αυθόρμητο, μαχητικό, αλλά ακόμα, παρά την φλυαρία ορισμένων ηγετικών του κύκλων για την «άμεση δημοκρατία», δεν είναι καθόλου δημοκρατικά οργανωμένο.
Οι καθημερινές Λαϊκές συνελεύσεις στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις, αποτελούνται μέχρι τώρα από όποιον «ενδιαφέρεται» και όποιον μπορεί να βρίσκεται εκεί τις ώρες των συνεδριάσεων. Είναι προφανές ότι με αυτόν τον τρόπο αποκλείονται από τις αποφάσεις εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που συμμετέχουν στον αγώνα. Στη χθεσινή διαδήλωση των εκατοντάδων χιλιάδων, μόνο μερικές λίγες χιλιάδες αγωνιστές, είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στην συνέλευση και μόνο όσοι ήταν τυχεροί (επιλογή ομιλητών μέσω κλήρωσης) μπόρεσαν να πάρουν το λόγο.
Επιπρόσθετα, οι συντονιστές των συνελεύσεων δεν είναι ούτε εκλεγμένοι, ούτε ανακλητοί. Συνεχίζουν να συντονίζουν τις διαδικασίες μόνο και μόνο επειδή, είτε συμμετείχαν στην αρχική ομάδα πρωτοβουλίας για το κάλεσμα των συγκεντρώσεων, είτε γιατί με την επιμονή τους μπόρεσαν να διεισδύσουν και να καθιερωθούν στις τάξεις των συντονιστών. Αυτού του τύπου οι «αδιαμεσολάβητες διαδικασίες», δεν έχουν καμία σχέση, ούτε με την αμεσότητα, ούτε με τη δημοκρατία.
Η πολεμική ενάντια σε κάθε είδους αντιπροσώπευση δεν είναι δημοκρατικό στοιχείο, αλλά αποτελεί την υπεράσπιση της ανευθυνότητας και πρακτικά οδηγεί στην επιβολή της αρχής του αυτόκλητου διορισμού, αντί για την δημοκρατική αρχή της εκλογής και της άμεσης δυνατότητας ανάκλησης. Το αποτέλεσμα, δεν είναι μόνο η ύπαρξη δημοκρατικού ελλείμματος, αλλά και η απουσία κύρους στις αποφάσεις που λαμβάνονται στις λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα για κανέναν στο κίνημα, παρά μόνο πρακτικά, έναν «συμβολικό χαρακτήρα». Οι εκατοντάδες χιλιάδες μετέχοντες στο κίνημα, δυστυχώς, ούτε καν ενημερώνονται για αυτές.
Για να οργανώσουμε πραγματικά δημοκρατικά και αποτελεσματικά το κίνημα χρειάζεται οι συνελεύσεις να εξαπλωθούν παντού, για να αγκαλιάσουν όλους τους μετέχοντες στο κίνημα, στους χώρους που ζουν και εργάζονται. Οι δημόσιοι εκπρόσωποι και συντονιστές του κινήματος πρέπει όλοι να είναι εκλεγμένοι και ανά πάσα ώρα ανακλητοί από την βάση του κινήματος. Αυτά θα επιτευχθούν μόνο αν παλέψουμε για :
- Λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά και συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς για την εκλογή ανακλητών επιτροπών αγώνα παντού.
- Λαϊκές Συνελεύσεις στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων που θα απαρτίζονται από εκλεγμένους και ανακλητούς εκπροσώπους των κατά γειτονιά και εργατικό χώρο συνελεύσεων.
- Δημιουργία Κεντρικής Πανελλαδικής Επιτροπής Αγώνα από εκλεγμένους και ανακλητούς εκπροσώπους των λαϊκών συνελεύσεων των διαφορετικών πόλεων.
Να γίνει η γενική απεργία της 15/6 αρχή για μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας!
Η Λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος στις 28/5 αποφάσισε την υποστήριξη μιας γενικής πολιτικής απεργίας. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα, που αντανακλά την συνειδητοποίηση του καταλυτικού ρόλου που παίζει η εργατική τάξη στον αγώνα, την διάθεση των εργαζόμενων μαζών να διεξάγουν έναν αγώνα διαρκείας που θα διαδεχθεί τις εκτονωτικές σποραδικές 24ωρες γενικές απεργίες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, την ανάγκη να κλιμακωθεί ο αγώνας παραλύοντας τα οικονομικά κέντρα του συστήματος και την διάθεση να πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά, θέτοντας το ζήτημα της εξουσίας.
Δυστυχώς όμως, οι μέρες πέρασαν και καμία πρωτοβουλία δεν λήφθηκε για να γίνει μια σοβαρή καμπάνια μέσα στους εργατικούς χώρους και στα συνδικάτα, ώστε να επιβληθεί η γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Ασφαλώς, για αυτό δεν μπορούν να κατηγορούνται μόνο οι άπειροι αγωνιστές που πρωτοστατούν στις συνελεύσεις, αλλά κύρια οι ηγεσίες της Αριστεράς και των συνδικάτων που δεν άρπαξαν την ευκαιρία, για να δουλέψουν με τη νομιμοποίηση του μαζικού κινήματος των πλατειών, μέσα στα συνδικάτα για την γενική πολιτική απεργία διαρκείας.
Έτσι την πρωτοβουλία πήρε πάλι η ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία κάτω από την πίεση της βάσης της, αλλά και από φόβο να μην ξεπεραστεί από τα γεγονότα, έσπευσε να δημιουργήσει τετελεσμένα και να προκηρύξει μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία για τις 15 Ιουνίου. Οι εργαζόμενοι ήδη, έχουν προσανατολιστεί να χρησιμοποιήσουν αυτή τη γενική απεργία για να δώσουν μια εικόνα της πρόθεσής τους να διεξάγουν έναν απεργιακό αγώνα με διάρκεια. Έτσι το πιο σημαντικό ζήτημα τώρα, είναι η οργάνωση της γενικής απεργίας της 15 Ιουνίου, σαν ένα βήμα όμως για μια γενική απεργία διαρκείας. Στις εργατικές γειτονιές και τους διάφορους εργατικούς χώρους, πρέπει να δημιουργηθούν επιτροπές αγώνα και να εκλεγούν απεργιακές επιτροπές που θα εγγυηθούν την επιτυχία της 24ωρης γενικής απεργίας και θα διεξάγουν καμπάνια για να τη διαδεχθεί άμεσα μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας.
Είναι ζωτικό ζήτημα να ξεκαθαριστεί από τώρα, ότι μια γενική πολιτική απεργία που θα οδηγήσει σε πτώση της κυβέρνησης, πρέπει να φέρει στην εξουσία μια κυβέρνηση που δεν θα τη συγκροτούν αστοί πολιτικοί καριέρας, αλλά εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, βγαλμένοι μέσα από το ίδιο το μαζικό κίνημα. Συνεπώς η δημοκρατική οργάνωση του κινήματος όπως την περιγράψαμε προηγούμενα, είναι ζωτική υπόθεση, όχι μόνο για την ανάπτυξή του, αλλά και για την λύση εξουσίας που μπορεί αυτό να επιβάλει για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων του αγανακτισμένου εργαζόμενου λαού.
Τέλος, είναι ανάγκη, σε αντίθεση με τη σημερινή σύγχυση και την πλειάδα των επιμέρους διεκδικήσεων, στο επίκεντρο του αγώνα να τεθούν οι ακόλουθες 2 θεμελιώδεις διεκδικήσεις:
- Διαγραφή του χρέους που δημιούργησαν οι ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές και κλέφτες του εργαζόμενου λαού!
- Για να εξαφανιστεί μια για πάντα ο εφιάλτης του χρέους, της φτώχειας και της ανεργίας χρειάζεται το πέρασμα του ελέγχου των οικονομικών κέντρων και του συγκεντρωμένου πλούτου της χώρας (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, υποδομές, μεταφορές, μεγαλύτερες επιχειρήσεις κατά κλάδο παραγωγής) σε καθεστώς κοινωνικής ιδιοκτησίας και δημοκρατικού έλεγχου από τους εργαζόμενους πολίτες, σαν βήμα για την νίκη της επανάστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο!
Source: Μαρξιστική Φωνή (Greece)