Greek translation of Iran: The defiance continues (July 10, 2009)
Η επίδειξη του τρόμου από την Ιρανική κυβέρνηση ενάντια στις διαδηλώσεις την επομένη των νοθευμένων εκλογών, κατάφερε να κρατήσει τον λαό μακριά από τους δρόμους τις τελευταίες 11 μέρες. Αλλά την περασμένη Πέμπτη αυτό το εύφλεκτο υλικό εξεράγει μια ακόμα φορά, καθώς και πάλι χιλιάδες ανθρώπων κατέλαβαν τους δρόμους σε μια επίδειξη συλλογικής ανυπακοής.
Τέσσερις εβδομάδες πριν, οι κάλπες έκλεισαν και η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ επανεκλέχθηκε με μια περιφανή νίκη. Τότε υπήρξε μια αυθόρμητη έκρηξη που έβγαλε χιλιάδες στους δρόμους, ταρακουνώντας συθέμελα το καθεστώς. Ο Ανώτατος ηγέτης, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεί επιβεβαίωσε την εκλογή και το πανίσχυρο Συμβούλιο των Φρουρών έκανε το ίδιο. Αλλά αυτό δεν κατεύνασε την αντιπολιτευτική διάθεση. Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, το κλίμα ανυπακοής παραμένει, παρά την αδιάλλακτη στάση της κυβέρνησης και τις βίαιες απόπειρές της να διαφυλάξει το καθεστώς.
Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε διαφορετικές τακτικές, προσπαθώντας να θέσει ένα τέλος στην αναταραχή : συλλήψεις, βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων στους δρόμους, προσπάθεια να κατηγορήσει τους «εξωτερικούς» εχθρούς, κύρια την Βρετανία και τις ΗΠΑ, αλλά επίσης και το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, για υποδαύλιση της δυσαρέσκειας. Η βασιλεία του τρόμου τις τελευταίες μέρες κράτησε το λαό στα σπίτια του, «συμπιέζοντας» την δυσαρέσκειά του. Αλλά η ατμόσφαιρα οργής και δυσαρέσκειας παρέμενε και επικρέμονταν πάνω από την Τεχεράνη, σαν ένας απειλητικός κεραυνός.
Παρότι το καθεστώς έχει προσωρινά επιτύχει να επαναφέρει στα χέρια του σε κάποιο βαθμό τον έλεγχο των δρόμων με βίαια μέσα, δεν έχει επιτύχει να επιφέρει την προηγούμενη σταθερότητα. Το πολιτικό προσκήνιο έχει μεταβληθεί θεμελιακά από την έκρηξη των μαζών. Η λαϊκή δυσαρέσκεια έχει καθοδηγηθεί προς το «υπέδαφος», αλλά οι επιπτώσεις της γίνονται αισθητές στις πιο σκοτεινές πτυχές του Ισλαμικού καθεστώτος. Πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες, ανταγωνιστικές φράξιες πολιτικών καριεριστών και κληρικών συγκρούονται για την εξουσία. Οι διασπάσεις στην κορυφή είναι μόνο η αντανάκλαση της δυσαρέσκειας στη βάση, η οποία μπορεί να έλθει στην επιφάνεια ανά πάσα στιγμή, σαν την υποβόσκουσα εύφλεκτη ύλη που μένει αδρανής για μια στιγμή πριν να σκάσει και να προκαλέσει μια πυρκαγιά.
Έτσι την Πέμπτη 9 Ιουλίου, αυτή η εύφλεκτη ύλη άναψε μια ακόμα φορά, καθώς χιλιάδες ανθρώπων κατέβηκαν στους δρόμους, σε μια συλλογική επίδειξη ανυπακοής. Η αφορμή για την διαδήλωση ήταν η 10η επέτειος της εξέγερσης των φοιτητών. Οι αρχές πήραν μέτρα για να εμποδίσουν την επαφή ανάμεσα στους διαδηλωτές. Λήφθηκαν μέτρα παρεμπόδισης της τηλεφωνικής επικοινωνίας, ενώ τα Πανεπιστήμια έκλεισαν για δύο ημέρες με πρόσχημα την ύπαρξη ενός νέφους μολυσμένης σκόνης πάνω από την Τεχεράνη.
Αλλά ούτε το κλείσιμο των Πανεπιστημίων, ούτε ο μολυσμένος αέρας εμπόδισαν τα πλήθη των διαδηλωτών. Οι δρόμοι κατακλίστηκαν από φωτιές κάδων σκουπιδιών και χημικά από τις δυνάμεις καταστολής. Χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους διαδήλωσαν την ανυπακοή τους. Οι αριθμοί δεν ήταν τόσο μεγάλοι όσο τις προηγούμενες φορές, αλλά το πιο σημαντικό ζήτημα σχετικά με αυτή την κινητοποίηση ήταν το ίδιο το γεγονός ότι συνέβη. Μετά από όλη τη βάρβαρη καταστολή, τους άγριους ξυλοδαρμούς, τους πυροβολισμούς και τις συλλήψεις, το γεγονός ότι χιλιάδες ανθρώπων είναι έτοιμοι να βγουν έξω και να διαμαρτυρηθούν μας δείχνει κάτι πολύ σημαντικό : ότι ο λαός αρχίζει να χάνει τον φόβο του.
« Ατμόσφαιρα πανηγυριού!»
Ένας δημοσιογράφος των «New York Times» γράφει :
«…Αλλά το κλίμα στους δρόμους ποτέ δεν ηρέμησε. Ένας αυτόπτης μάρτυρας είπε ότι την Πέμπτη δεν έγινε μια αποφασιστική επίδειξη δύναμης, αλλά φάνηκε ότι μερικές δεκάδες χιλιάδων είναι αποφασισμένοι να ξαναβγούν στο δρόμο. Η μέρα ήταν έντονη από την αρχή της, με μια διαμαρτυρία που είχε προγραμματιστεί για να τιμηθούν οι φοιτητές που αιματοκυλίστηκαν από την αστυνομία 10 χρόνια πριν. Κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, οι αστυνομικοί προσπάθησαν να καταλάβουν τους δρόμους, χωρισμένοι σε μονάδες των 50 ατόμων. Τότε τα πλήθη άρχισαν να συγκεντρώνονται, καταλαμβάνοντας τα πεζοδρόμια. Η κυκλοφορία σταμάτησε και οι οδηγοί άρχιζαν να κορνάρουν σε ένδειξη αλληλεγγύης. Οι συγκεντρωμένοι άρχισαν να φωνάζουν «Κάτω ο δικτάτορας!» και «Μουσαβί!» καθώς διάβαιναν την οδό Enghelab. Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν πανηγυρική»
Πόσο παράξενες μπορούν να φαντάζουν αυτές οι λέξεις σε πολλούς ανθρώπους! Κάτω από μια βάρβαρη και ανελέητη δικτατορία, αντιμέτωποι με πραγματικά πυρά και τόνους δακρυγόνων από τα όργανα του κράτους, πως είναι δυνατόν να υπάρχει μια «ατμόσφαιρα πανηγυρική»; Η απάντηση είναι ότι ένα τέτοιο κλίμα πάντα υπάρχει στα αρχικά στάδια της επανάστασης. Όταν οι μάζες αφυπνίζονται μετά από μια πολύχρονη περίοδο κατά την οποία είχαν υποχρεωθεί να παραμείνουν σιωπηλές και ξαφνικά βρίσκουν φωνή, όταν χιλιάδες ανθρώπων συνειδητοποιούν την δύναμή τους, το αποτέλεσμα είναι η εμφάνιση αισθημάτων ευφορίας, που στοιχειοθετούν μια γιορτή : είναι η γιορτή της επανάστασης.
Ένα άλλο άρθρο στους «New York Times» στις 10 Ιουλίου με τίτλο « Οι Ιρανικές δυνάμεις ασφαλείας κινούνται να συντρίψουν νέες διαδηλώσεις» περιγράφει επίσης την κατάσταση που επικράτησε κατά τις διαδηλώσεις της Πέμπτης : «Χιλιάδες Ιρανών βγήκαν στους δρόμους της Τεχεράνης την Πέμπτη χειροκροτώντας, τραγουδώντας, σχεδόν χλευάζοντας τις αρχές, επανερχόμενοι στο προσκήνιο με μεγάλους αριθμούς, απαντώντας στην απόπειρα της κυβέρνησης να συντρίψει το κίνημά τους με τη βία. Καθώς τα δακρυγόνα έπεφταν κατά δεκάδες μέσα στο επίκεντρο των διαδηλωτών, οι αστυνομικοί εφορμούσαν για να συλλάβουν διαδηλωτές στα πεζοδρόμια και νέοι άνθρωποι αιμόφυρτοι έτρεχαν για να κρυφθούν, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, στους δρόμους της Τεχεράνης υπήρχε ένα πανηγυρικό κλίμα. Μια νέα γυναίκα, με τα ρούχα της καλυμμένα από αίμα, έτρεχε στην οδό Kagar και σταμάτησε για ένα λεπτό λέγοντας : Δεν φοβάμαι γιατί είμαστε εδώ όλοι μαζί! Οι διαδηλωτές άναβαν φωτιές σε κάδους σκουπιδιών μέσα στους δρόμους, οι μαγαζάτορες κλείδωναν τις πόρτες τους και άφηναν τους διαδηλωτές να μπουν μέσα στα μαγαζιά τους για να κρυφθούν από την αστυνομία. Τα ξενοδοχεία επίσης χρησίμεψαν σα κρησφύγετα, δίνοντας άσυλο σε διαδηλωτές .»
Υπάρχει ένα αριθμός από πολύ σημαντικά στοιχεία σε αυτό το ρεπορτάζ. Όμως η δήλωση που έγινε από την αιμόφυρτη νεαρή γυναίκα συνοψίζει το γενικό κλίμα : «Δεν φοβάμαι γιατί είμαστε εδώ όλοι μαζί!». Όταν χιλιάδες λαού βγαίνουν στους δρόμους για να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, παύουν να είναι απομονωμένες προσωπικότητες και αρχίζουν να αισθάνονται την δύναμή τους. Ο παλιός φόβος του κράτους, το οποίος πριν έμοιαζε πανίσχυρο, εξατμίζεται σαν το νερό πάνω στη σόμπα.
Διαδήλωση στην Τεχεράνη, 9 Ιούλη. Ένας σύντροφος από την Ιρανική Μαρξιστική Τάση που εκδίδει την εφημερίδα «Μillitant» μας έγραψε σήμερα.
«Μερικές χιλιάδες διαδηλωτών, παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις και επιθέσεις της αστυνομίας κατέβηκαν στον δρόμο. Η συμμετοχή νέων γυναικών ήταν αξιοσημείωτη. Οι συγκεντρωμένοι γύρω από το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης φώναζαν: θάνατος στον Χαμενεϊ , Θάνατος στον δικτάτορα κ.α. Ωστόσο η συμμετοχή των εργατών δεν ήταν μεγάλη. Υπήρχαν κύρια φοιτητές και νεολαίοι. Ο Μουσαβί και οι Μεταρρυθμιστές δεν έπαιξαν ρόλο σε αυτή την πορεία που ήταν εντελώς αυθόρμητη, ακούστηκαν όμως συνθήματα υπέρ του Μουσαβί.»
Ένα σημαντικό στοιχείο αυτής της διαδήλωσης λοιπόν ήταν το γεγονός ότι δεν συμμετείχαν καθόλου οι ηγέτες της αντιπολίτευσης. Ο κύριος Μουσαβί, ο οποίος ισχυρίζεται ότι νίκησε στις εκλογές, ο Μεχντί Καρούμπι και ο πρώην πρόεδρος Μοχάμεντ Χατάμι συμφώνησαν να συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες τους με «νόμιμα» μέσα, και να προχωρήσουν σε διαδήλωση μόνο αν τους επιτραπεί από τις αρχές. Εφόσον αυτό δεν πρόκειται ποτέ να γίνει, οι κύριοι αυτοί λάμπουν δια της απουσίας τους! Το κίνημα όμως έχει μία δικιά του λογική και δυναμική. Δεν οργανώνεται από κάποιον κι έτσι η απουσία των Μεταρρυθμιστών ηγετών δεν το επηρεάζει σημαντικά..
Καταστολή
Ένα άρθρο στους «ΝΥ Τimes» γράφει. « Η μάζα των διαδηλωτών είναι πολύ μεγάλη για να περιοριστεί. Η αστυνομία τρέχει πάνω κάτω δέρνοντας τους διαδηλωτές, όμως το πλήθος ίσα που κινείται»
« Υπήρχαν τέτοιες σκηνές σε όλη την πόλη, αν και οι κύριες αψιμαχίες εκτυλίχτηκαν στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης.. Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα στην πλατεία Λατέχ. Όσο έπεφτε η νύχτα τόσο οι συγκρούσεις γίνονταν πιο άγριες. Ο αέρας γέμισε με πυκνό καπνό και οι «Μπασίτζ» και η αστυνομία κατάκλεισαν τους δρόμους. Σύμφωνα με μάρτυρες η αστυνομία δεν πυροβόλησε τους διαδηλωτές. Δεν ήταν ξεκάθαρο πόσοι συνελήφθησαν ή τραυματίστηκαν. Η πιο άγρια καταστολή συντελείται από τους γκάνγκστερ «Μπασίτζ» και τους προβοκάτορες με τα πολιτικά. Το άρθρο των ΝΥΤ γράφει:
« Ένας άντρας με κοστούμι ακινητοποίησε ένα άτομο με κάμερα και χρησιμοποιώντας ένα ρόπαλο τον έδειρε μέχρι που το ρόπαλο έσπασε. Μία μεσήλικη γυναίκα τρέχει ανάμεσα στο πλήθος, τα ρούχα της είναι γεμάτα αίμα. Οι διαδηλωτές πετούν πέτρες στην αστυνομία.»
« Ένας μάρτυρας είπε ότι υπήρχε η αίσθηση της ενότητας και της αλληλεγγύης που δυνάμωνε όσο δυνάμωνε η καταστολή. Μία γυναίκα 55 ετών που διαδήλωνε δήλωσε : Αυτό είναι το Ιράν, είμαστε όλοι ενωμένοι»
« Πολλοί μέσα στο πλήθος έκαναν το σήμα της νίκης. Αν και πολλές φορές προσπάθησαν να σώσουν άοπλες γυναίκες από «Μπασίτζ» που τις ξυλοφόρτωναν , οι διαδηλωτές έκαναν μια ειρηνική πορεία.»
Οι μάζες δεν φαίνονται πλέον να ανέχονται την τρομοκρατία από τους «Μπασίτζ». Κάποιοι μάλιστα νιώθουν έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουν. Το άρθρο αναφέρει ότι το πλήθος επιτέθηκε στους «Μπασίτζ».
« Πες στον κόσμο τι συμβαίνει εδώ» φώναξε ένας φοιτητής στον δημοσιογράφο των “ΝΥ Τimes». « Αυτή είναι η επανάσταση μας δεν θα το βάλουμε κάτω, θέλουμε δημοκρατία.»
Προοπτικές
Σε ένα πρόσφατο άρθρο μου έγραφα:
«Αυτό του οποίου γίναμε μάρτυρες τις τελευταίες δύο εβδομάδες είναι μόνο η πρώτη πράξη στο επαναστατικό έργο. Είναι ένα σενάριο, που είναι πολύ οικείο σε όλους τους μελετητές της ιστορίας των επαναστάσεων. Στην αρχή κάθε επανάστασης, όταν η εργατική τάξη δεν παίζει τον ηγετικό ρόλο, αλλά διαχέεται μέσα στις «μάζες», οι τελευταίες κουβαλούν τις προκαταλήψεις τους μέσα στο κίνημα, δημιουργώντας μια φάση «δημοκρατικών αυταπατών». Αυτή είναι μια απόλυτα αναπόφευκτη φάση στην Ιρανική Επανάσταση, όπως ήταν η Φεβρουαριανή Επανάσταση στη Ρωσία, ο Απρίλης του 1931 στην Ισπανία και ακόμα, οι πρώτοι 18 μήνες της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.»
«Σε μια περίοδο «δημοκρατικών αυταπατών» η ισχυρή ώθηση του μαζικού κινήματος δημιουργεί την ιδέα ότι η νίκη είναι εν όψη. Το κάθε τι μοιάζει δυνατό και η εξελικτική διαδικασία μοιάζει πολύ απλή. Υπάρχουν φυσιολογικά μεγάλες αυταπάτες για τους «δημοκρατικούς» ηγέτες. Αυτό έγινε πολύ ξεκάθαρο χθες, από τον νεαρό Ιρανό σπουδαστή που παρενέβη στην ομιλία μου. Θα είναι αναγκαίο το κίνημα να περάσει μέσα από μια περίοδο μεγάλων δυσκολιών, ηττών και βασάνων, πριν να δεχθεί την επίπονη εκπαίδευση των γεγονότων, που τελικά θα του επιβάλουν να αφήσει πίσω τις αυταπάτες του.»
Οι γεμάτες αυτοθυσία διαδηλώσεις της Τρίτης είναι μία ένδειξη του ότι το επαναστατικό πνεύμα δεν έχει λυγίσει. Λόγω του κενού που υπάρχει στην ηγεσία, το κίνημα αναπόφευκτα θα υποχωρήσει, μόνο για να επανέλθει με μία μεγαλύτερη ορμή. Η βασική αδυναμία του κινήματος σε αυτή τη φάση είναι η μικρή συμμετοχή της εργατικής τάξης σε αυτό.
Δεν έχουμε αμφιβολία ότι ο επόμενος γύρος (ο οποίος είναι αναπόφευκτος) θα συμβεί σε ένα ανώτερο επίπεδο και ότι το επαναστατικό πνεύμα που υπάρχει ανάμεσα στους φοιτητές θα εκφραστεί στα εργοστάσια και τις φτωχογειτονιές, όπως έγινε στη Ρωσία το 1905. Το Ιρανικό αντίστοιχο του 1905 προετοιμάζεται . Όταν σημάνει η ώρα, θα σειστεί ο κόσμος!
Λονδίνο 10 Ιούλη 2009
Source: Μαρξιστική Φωνή