Ένα σημαντικό απεργιακό κύμα ξέσπασε πρόσφατα στη βιρμανική βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας. Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται στη βίαιη αντίδραση του στρατιωτικού καθεστώτος.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων πάνω από 3.800 εργαζόμενοι, οι περισσότεροι από αυτούς γυναίκες στη βιομηχανική ζώνη Hlaing Tharyar, στα περίχωρα της πρωτεύουσας Ρανγκούν, βρίσκονται σε απεργία απαιτώντας αύξηση των μισθών κατά 10.000 kyat (10 δολάρια) και μείωση των ωρών εργασίας. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία στην πόλη εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Τα εργοστάσια που επηρεάζονται είναι τα κορεάτικης ιδιοκτησίας εργοστάσια ενδυμάτων Opal 2 και η Mya Fashion. Οι εργαζόμενοι των εργοστασίων ενδυμάτων Kya Lay και του εργοστασίου υποδημάτων Tauyee συμμετέχουν επίσης στην απεργία.
Η απάντηση από τη στρατιωτική χούντα που κυβερνά τη χώρα ήταν γρήγορη και αποφασιστική: ΜΑΤ και στρατιωτικοί αναπτύχθηκαν γρήγορα και απέκλεισαν τα εργοστάσια που απεργούν. Δεν έχουν δημοσιευτεί περισσότερα νέα και η κατάσταση είναι ακόμα ασαφής. Μια «προσφορά» εκ μέρους της διαχείρισης του εργοστασίου Opal 2, που προέβλεπε την καταβολή 10.000 kyat για αυτό το μήνα απορρίφθηκε από τους εργαζόμενους. Πρόκειται για μια σαφή δήλωση από τους εργαζόμενους που ζητούν μισθούς που να επιτρέπουν πραγματικά την αξιοπρεπή διαβίωση τους.
Παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα της χώρας επιτρέπει την ύπαρξη συνδικάτων και η Βιρμανία έχει επικυρώσει πολλές συμβάσεις της ΔΟΕ, η ανεξάρτητη Ομοσπονδία των Συνδικάτων της Βιρμανίας (FTUB) εξακολουθεί να είναι απαγορευμένη και πολλοί από τους ηγέτες της είναι φυλακισμένοι.
Διαμαρτυρίες των εργαζομένων και ο αγώνας κατά της στρατιωτικής χούντας
Το 2007 οι διαμαρτυρίες κατά της κυβέρνησης αναφέρονται συχνά ως η «Βαθυκίτρινη Επανάσταση», λόγω του χρώματος των ενδυμάτων που φορούν οι βουδιστές μοναχοί που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων. Ωστόσο, η πραγματική αιτία αυτών των διαδηλώσεων ήταν η απότομη αύξηση των τιμών των βασικών αγαθών και η κατάργηση των επιδοτήσεων καυσίμου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κατέβουν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου του 2007. Αλλά η βίαιη καταστολή και η έλλειψη επαρκούς οργάνωσης οδήγησε στην προσωρινή ήττα των διαμαρτυριών.
Πρέπει εδώ να εκτεθεί η υποκριτική στάση της Δύσης και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Παρά το γεγονός ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλλαν κυρώσεις κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών, οι εκπρόσωποί τους στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα πίεζαν για χρόνια το καθεστώς για την κατάργηση όλων των επιδοτήσεων. Και τώρα διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τμημάτων των κρατικής ιδιοκτησίας βιομηχανιών.
Αυτό δείχνει σαφώς ότι ο λαός της Βιρμανίας μπορεί να εμπιστεύεται μόνο τις δικές του δυνάμεις. Είναι σαφές ότι η FTUB και οι άλλες οργανώσεις εργαζομένων πρέπει να συνδέσουν τους αγώνες για τους μισθούς με τον αγώνα κατά της στρατιωτικής χούντας. Παρά το γεγονός ότι το 2007 οι διαμαρτυρίες ήταν θαρραλέες δεν εξελίχθηκαν σε γενική απεργία που θα μπορούσε να θέσει την κυβέρνηση σε κρίση. Αυτό έδωσε στη στρατιωτική χούντα το πάνω χέρι μετά την πρώτη εβδομάδα των μαζικών διαδηλώσεων και τη δυνατότητα να διαλύσει το μαζικό κίνημα.
Είναι σαφές ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για τον αγώνα του λαού της Βιρμανίας. Αυτό που τις ενδιαφέρει είναι να υπάρχει ένα πιστό καθεστώς όπου μπορούν να παραχθούν φθηνά προϊόντα, όπως γίνεται και σε πολλές γειτονικές χώρες. Ως εκ τούτου, οι σοσιαλιστές στη Βιρμανία και αλλού επιμένουν ότι οι διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος θα πρέπει να αποστασιοποιηθούν από τις πολλές ΜΚΟ, ομάδες προβληματισμού και θρησκευτικές οργανώσεις που θέλουν την πτώση της στρατιωτικής χούντας και την αντικατάστασή της από μια αστική κυβέρνηση που θα είναι πιστή στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ένα πραγματικό κίνημα για το τέλος της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και για ένα πραγματικό κοινωνικό μετασχηματισμό μπορεί να οικοδομηθεί μόνο από το εργατικό κίνημα και από τον κοινό αγώνα ανεξάρτητων και μαχητικών εργατικών οργανώσεων.
Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ένωση της εργατικής τάξης και των πολλών φτωχών αγροτών είναι το εθνικό ζήτημα το οποίο χρησιμοποιείται για τη δημιουργία εντάσεων που διαιρούν την αντιπολίτευση. Μια πραγματική μαχητική οργάνωση των εργαζομένων πρέπει να συμπεριλάβει όλες τις εθνικές ομάδες και να θέσει τέλος στις διαιρετικές τακτικές που χρησιμοποιούνται από τη στρατιωτική χούντα.
Η Βιρμανία αποτελεί ένα τρομερό παράδειγμα της στρατιωτικής και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και η μόνη που μπορεί να βάλει τέλος στην αθλιότητα αυτή είναι η εργατική τάξη της Βιρμανίας, θέτοντας τον εαυτό της επικεφαλής όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας. Το πρόγραμμά μας πρέπει να είναι η υποστήριξη των ανεξάρτητων και μαχητικών εργατικών οργανώσεων, που μπορούν να ενώσουν όλες τις εθνικές ομάδες σε ένα μαζικό κίνημα. Το τελευταίο κύμα απεργίας είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του τι μπορεί να επιτευχθεί.
Παρασκευή, 26 Φεβρουαρίου 2010.
Μερικές συνοπτικές πληροφορίες για τη Βιρμανία (επισήμως σήμερα Μιανμάρ), μπορείτε να βρείτε στο indy.gr