برگردان کیومرث عادل
روز جمعه، نزدیک به سیصد نفر از کارگران کارخانه ی در و پنجره سازی "ریپابلیک" (Republic) در شیکاگو ضمن درخواست پرداخت حقّ سنوات خدمت و حقوق های معوقه، کارخانه ی محلّ کار خود را اشغال کردند. کارگران آمریکایی برای نخستین بار از زمان پیدایش فدراسیون اتحادیه ای "سی آی او" (CIO) در دهه ی 1930، به اشغال کارخانه ی محلّ کار خود اقدام نموده اند. در حالی که کارفرمایان تلاش می کنند تا بار شکست های اقتصادی خود را بر دوش کارگران بیندازند، بار دیگر مبارزه ی طبقاتی در آمریکا در دستور کار قرار گرفته است.
این 300 نفر، که عمدتاً اعضای لاتین تبار اتحادیه ی "کارگران متحد برق" (UE) هستند، در آخرین روز زمانبندی عملیات، پیش از آن که کارفرمایان موفق به بستن کارخانه شوند، محلّ کار خود را اشغال نمودند. کمپانی با نقض قوانین کارگری فدرال، در مدّت زمانی کمتر از60 روز، تعطیلی کارخانه را به کارگران اعلام کرد. کمپانی چنین گزارش داده است که در آمد ماهیانه ی کارخانه حدود 25 درصد، یعنی مبلغی معادل 2.9 میلیون دلار، سقوط کرده است. امّا کمپانی تا آخرین روز برنامه ریزی شده ی عملیات به انجام سفارشات پرداخت؛ این اقدام جایی برای باور تعطیلی قریب الوقوع کارخانه از سوی کارگران باقی نگذاشت.
ریاست کارخانه ی "ریپابلیک" به کارگران گفت که برای گرفتن وام از سرمایه گذار اصلی خود، یعنی بانک آمریکا ، تعطیل کردن کارخانه لازم بوده است. کارگران "یو ای" روز سوّم دسامبر پیکتی را در مقابل ساختمان مرکزی بانک آمریکا در شیکاگو سازمان دادند. با وجود تعهّد بانک آمریکا و مدیریّت کارخانه ی "ریپابلیک" برای برگزاری یک جلسه با کارگران "بخش محلی ِ 1110 یو ای" (UE Local 1110)[1] در روز جمعه جهت مذاکره در مورد حقّ سنوات و سایر موضوعات، این جلسه با عدم حضور مدیریت کارخانه ی "ریپابلیک" به اغتشاش کشیده شد و به انجام نرسید. کارگران نیز با اشغال کارخانه به این اقدام پاسخ دادند.
بانک آمریکا یکی از بانک های بزرگی بود که از بسته ی نجات 700 میلیارد دلاری، که به وسیله ی احزاب دموکرات و جمهوری خواه در کنگره به تصویب رسید، سهم می برد. این طرح نجات مالی از جانب مک کین و اوباما نیز حمایت شد. امّا بانک ها با وجود دریافت میلیارد ها دلار از مالیات دهندگان، که اکثریّت آن ها را طبقه ی کارگر تشکیل می دهد، از پول مردم برای هیچ هدفی به جز کسب سود های شخصی استفاده نمی کنند. این یک واقعیّت دردناک سرمایه داری است.
سوی دیگر این واقعیّت آن است که نمی توان جز با توسّل به مبارزه ی طبقاتی، امتیازات مهمّی از کارفرمایان گرفت، حتی برخی امتیازات پایه ای هم چون حقّ سنوات خدمت. اگر بانک آمریکا با "پول مردم" تقویت شد، چرا نباید تحت مالکیّت عمومی نیز در آید؟ اگر کارخانه ی "ریپابلیک" کمک عمومی دریافت می کند، این پول باید برای باز نگه داشتن کارخانه و باقی ماندن کارگران برسر کارهای خود استفاده شود. اگر کارفرمایان دیگر قادر به سود آوری نیستند، کارخانه را تحت مالکیّت و کنترل دمکراتیک کارگری در آورید و کارفرمایان را بدون پرداخت غرامت با تیپا بیرون بیندازید. در این بین، تنها راهی که از طریق آن کارگران "یو ای" حقّ سنوات و حقوق معوقه ی خود را دریافت خواهند کرد، تداوم و حفظ اشغال کارخانه تا کوتاه آمدن بانک آمریکا و مدیریّت کارخانه "ریپابلیک" است. کارگران "یو ای" برای انجام این کار به حمایت کامل جنبش کارگری، آن هم در سطحی وسیع تر، نیاز دارند.
این اشغال کارخانه نمونه ای برای میلیون ها کارگر دیگر در سرتاسر آمریکا است که با موج رو به رشد اخراج، تعطیلی کارخانه ها و کاهش دستمزد ها مواجه هستند. تاکنون حرکت های مختلفی به منظور همبستگی با کارگران کارخانه ی "ریپابلیک" در منطقه ی شیکاگو سازماندهی شده است. فدراسیون های کارگریِ "تغییر برای پیروزی" و "اِی اِف اِل- سی آی او" (AFL-CIO) اکنون باید جنبش کارگری را برای حمایت از کارگران کارخانه ی "ریپابلیک" در مقیاسی ملّی بسیج کنند. ضربه به یک نفر، ضربه به همه ی ماست!
"اتحادیه بین المللی کارگران" در مسیر همبستگی با " بخش محلی ِ 1110 یو ای " به دیگران می پیوندد. ما از خوانندگان خود تقاضا می کنیم ای میل های همبستگی خود را به " بخش محلی ِ 1110 یو ای " فرستاده و در اتحادیه های خود خواهان تصویب قطعنامه و سازماندهی اقدام همبستگی شوند.
پیغام های همبستگی خود را با " بخش محلی ِ 1110 یو ای " می توانید به این ای میل آدرس زیر ارسال کنید:
منبع: US Socialist Appeal
Source: Militant